Alevlerin Kızı | Cehennem

Bölüm 1 | Kaza

Arkadaşlar selammmm ✨ oy ve yorumlarınızı mahrum etmeyin lütfen olumlu ya da olumsuz eleştirilerinizi merak ediyorum. Sizin yorumlarınızla daha iyi yere gelebilsinn 💚

Ölüm ve hayat arasındaki bir çizgide kalırsanız ölümü seçin çünkü asıl ölüler hayatta kalanlardır..

Sezen Aksu- Tükeneceğiz

-90 gün önce-

6 Nisan 2022 -

"Tekirdağ- İstanbul yolunda iki araç kaza yapmış, iki yaralı var"

"59 FD 317 plakalı gri araba şarampole yuvarlanmış, alev alması muhtemel"

"İki araçta sıkıntılı. Sıkışmışlar çıkaramıyoruz"

"İkisi de kadın. Yirmili yaşlarında olduğunu tahmin ediyorum"

"İki yararlanın da hayati tehlikesi var"

Bu sesler kulaklarımda yankılanıyordu. Ne olduğunu kestiremiyordum tam olarak ama şu an bir kazanın tam ortasında olduğunu algılayabiliyordum.

Ben en son Tekirdağ'dan İstanbul'a gidiyordum, geceydi, karanlıktı ve boştu.

Sonsuz bir karanlık vardı gittiğim yolda. Cızırtılı radyom da müzik çalıyordu. Ben o yola yeni bi hayat için başlamıştım, o karanlık yolu hayatıma yeni ışıklar açılsın diye gidiyordum.

Şimdi, bir kazanın tam ortasındayım.

Sıkışmıştım. Bacaklarımda bir ağrı vardı. Arabanın altına da kalmış olma ihtimalim fazlaydı. Seslerden anlayabildiğim kadarıyla şu an benden daha kötü durumda olan birisi vardı.

"59 FD 317 plakalı araba şarampole yuvarlandı, alev alabilir"

Alev alabilecek aracın içinde olan ben değildim. Plaka bana ait değildi çünkü. Birinin ölümünün sorumlusu olmam an meselesiydi. O mu çarpmıştı yoksa ben mi? Nasıl olmuştu kaza? kesik kesikti bütün anılarım.

Kıpırdamak istedim ne olduğunu anlayabilmek için fakat bacağımda ki ağırlık buna izin vermedi. Dışarıdan gelen sesler, kesik kesik görüntüler, vücuduma yayılan bir sızı.. Aldığım her nefes, soluk boruma batıyor, acı her yerimi uyuşturuyordu. Endişeli sesleri işitebiliyordum. Kazayı gören halktı büyük ihtimalle. Yardım istiyorlardı. Görüş alanım çok az olduğu için tam ne olduğunu çözemiyordum. sadece gökyüzünü görebiyordum, gerisi koca bir karanlıktı.

Duyabiliyordum ama soluk boruma baskı yapan bir şey vardı konuşmaya gücüm yoktu o yüzden. Düzensiz nefes alışverişlerim arasında ne yardım isteyebiliyordum şu an ne de konuşabiliyordum.

"Duyabiliyor musun beni" bir kadının sesi geldi tam o anda. Evet diyebilmek istedim ama olmadı. Tam olarak neredeydi kadın bilmiyordum. İnleme sesi çıkarabildim karşılığında, ağlamaklı, yardım isteyen bir ses.

"Kaza geçirdin. Aracın yan dönmüş vaziyette sıkışmışsın. Kıpırdamaman lazım sağlık görevlilerini bekliyoruz. Anlıyorsun değil mi beni?"

Tane tane sakin konuşan bir kadına ait olan bu ses biraz daha olayları kavrayabilmeme neden olmuştu. Onu anladığıma dair tekrar inleme sesleri çıktı dudaklarımdan.

Ben sağlık görevlilerini bekleyebilirdim. Peki kaza yaptığımız kişi, o kadın. O bekleyebilir miydi? Aracı alev alma ihtimalini konuşuyorlardı. O kadar korkuyordum ki bu ihtimalin gerçek olmasından. Ben vurduğum için şarampole yuvarlanmış olabilirdi. Hatırlayamıyordum ama bu olabilirdi. Ben bu dikkatsizliği yapmış olabilir miydim?