Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡
Tomioka-san bir beyazlık görüyorum, sadece beyaz. Sonra bir şerit geliyor gözümün önüne. Hani ölmeden önce insanın hayatı bir şerit gibi gözünün önünden geçer ya. İşte aynen onun gibi.
Seninle tanıştığımız ilk günü görüyorum. Sen ifadesizce beni süzüyorsun. Tabi ben o zamanlar utangacım. Yanaklarım al al olmuş. Aradan bir zaman dilimi geçiyor. Bir kesit daha geliyor gözüme.
Bu sefer göreve gidiyoruz. Sen ve ben. Yolda seninle şakalaşıyorum. Ama sen gülmüyorsun. Ben buna aldırmıyorum. Üst üste şakalar yapıyorum. Ardından kıkırdıyorum. Sen bana bakıyorsun. Detaylıca yüzümün her tarafını inceliyorsun. Sonra yüzünde hafiften bir tebessüm oluşuyor. Tomioka-san seni ilk kez gülerken görüyorum.
Birkaç kez bu böyle devam ediyor. Bazen evdeyiz, bazen iblislerin arasında. Ne zaman bu kadar çok şey yaşadım. Sonra ışıklar sönüyor. Korkuyorum tomioka-san. Karanlıktan korkuyorum. Işıklar açılıyor. Ormandayız. Benim ölü bedenim senin kollarının arasında. Neden ağlıyorsun tomioka-san?
Karnımdan kanlar akıyor. Sen bağırıyorsun. Shinobu beni bırakma. Neden tomioka-san. Neden? Seni seviyorum shinobu. Ne dedin tomioka-san? Seni duyamıyorum. Görüş alanımdan uzaklaşıyorsun. Sesin duyulmuyor.
Baştaki şerit tekrar beliriyor. O da uzaklaşıyor benden. Küçücük bir nokta oluyor. Sonra karanlık görüyorum tomioka-san...
