Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kochou bugün yine evimdeyim. Dışarı çıkmıyorum. Dediğim gibi herşey seni anımsatıyor. Yavaş yavaş herkes toparlanmaya başladı. Ölümünü unutuyorlar kochou.
Bense unutamadım. Her saat her dakika seni düşünüyorum. Acaba sende beni düşünüyor musun? Sende bu yalnızlığı hissediyor musun?
Aslında yalnız değilim. Tanjiro her hafta ziyarete geliyor. Hatta bir keresinde hep birlikte gelmişlerdi. Beraber çok eğlendik. Saçma sapan anılarımızdan bahsettik. Hunharcasına güldük. Ama sen yoktun kochou. Yalnızlıktan kastım bu. Her ne kadar bir sürü arkadaşım olsa da sen hep sol yanımdın. Kalbimin bir parçası gibi görüyordum seni. Ama o parça uçup gitti.
Akşamüstü penceremin önündeki sandalyede oturuyorum. Ilık rüzgar yüzüme çarpıyor. Bu hoşuma gidiyor. Galiba uzun zamandan sonra böyle içten gülümsüyorum.
Bundan sonra ne yapacağım kochou? Hiçbir şey olmamışcasına hayatıma devam mı edeceğim yoksa çöküş mü yaşayacağım? Bende bilmiyorum.
Şu zamana kadar hep asaletimi bozmamalıyım diye düşündüm. Ah! Tam bir aptalım. Her insanın duyguları vardır. Her insan üzülür,sevinir, şaşırır ya da hayal kırıklığına uğrar. Ama önemli olan bu duygular değil. Önemli olan bu duyguları hissettirebilmek.
Âşık olunca bu duyguyu karşındakine hissettirmek istersin ki o bunun farkına varsın. Ya da istemezsin. Aynı benim gibi. Aptallık. Aptal olan bu dünya değil. Hayvanlar, bitkiler, çevre değil. Aptal olan bu toplum. Duygularını belli etmekten çekinen bu toplum. İnsanlar artık bir şeylerin farkına varmalı. İnsan âşık olduğunu kabullenmeli.
