Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kochou! Kaçma!
Neden bilmiyorum. Aceleyle koşuyorum peşinden. Ne zamandan beri koştuğumu da bilmiyorum. Nefes nefese kalıyorum. Elimi kalbime götürüyorum. Sınırıma ulaşıyorum artık. Ama seni bırakamam.
Dizlerimi yere dayıyorum. Kollarımdan destek alıyorum. Derin derin soluklanıyorum. Sana bakıyorum kochu. Ama sen yoksun gitmişsin. Sonra bir ses ormanda yankılanıyor. Bu senin sesin. Tomioka-san.
Efendim kochou efendim. Ama ses seda yok. Tekrar bağırıyorum. Kochou, lütfen cevap ver. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyor. Ben dizlerimin üstünde sana yalvarıyorum. Sırf konuşman için. Orman benim bağırışlarımla doluyor. Gözyaşlarım durmadan akıyor. Artık bağırmayı bırakıyorum. Hıçkırımlarım git gide şiddetleniyor. Başıma bir ağrı oturmuş, öylece ağlıyorum.
Tomioka-san
Gözlerim aralanıyor. Neler olduğunu anlamaya çalışıyorum. Bir-iki saniye sonra rüya olduğunu fark ediyorum. Üzerimdeki ince çarşafı itiyorum ve kalkıyorum. Ter basmış. Üzerimdeki tişörtü çıkarıyorum. Mutfağa ilerliyorum. Buzdolabından su alıp içiyorum.
İçimdeki ateşe su döktükten sonra temiz bir tişört alıyorum, giyiyorum. Tekrar mutfağa gidiyorum. Bir kadeh şarap katıyorum. Balkona geçiyorum. Galiba yine uyuyamayacağım.
Bunların nedeni hep sensin kochou. Gece boyu uyuyamamın, sessiz sedasız saatlerce ağlamamın nedeni sensin. Ama sana kızmıyorum. Sen beni kendime getirdin. Bu toplumun farkına vardırdın. Bu yüzden sana borçluyum. Belki bir hediye.
