Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kochou, neden beni bıraktın? Burası sensiz çok sessiz. Ölümünden beri hiç göreve gitmedim. Her sabah aynada görüntümle karşılaşıyorum. Uyumaktan şişmiş gözler, darmadağın bir saç. Ben bunları yaşayacak adam mıydım kochou?
O günden sonra hiç dışarı çıkmadım. Tanjiro evime geldi ve dışarı çıkmamı söyledi. Lanet olası! Çok güzel bir konuşma yaptı. Bende bugün dışarı çıkma kararı aldım.
Bilmem kaç gündür güneş görmemiş gözlerim sonunda görecekti. Gerçi güneş yalandı. Benim güneşim sensin kochou.
Kırlarda yürüdüm. Aynı senin gibi bir sürü kelebek gördüm. Umarım orda mutlusundur kochou. Burada olamadığın kadar mutlusundur.
Mezarına gitmeye cesaret edemedim. Ama bir gün gideceğim. Mutlak bir gün. Tanjironun yanına gittim. Ölümünün üzerinden ne kadar geçtiğini sordum. Bir hafta olduğunu söyledi. Oysaki ben hala beş dakika önce kollarımın arasında bu acımasız hayata veda ettiğini hissediyorum.
Burnuma bir koku geliyor. Eskiden aldığım bir koku. Çınar ağacının altında uyuduğun günki koku. Hafiften rüzgar esiyor ve saçların dalgalanıyor. O muzip kokuyu kokluyorum.
Birisi beni sarsıyor. Bakıyorum. Tanjiro. Dalmışım. Özür diliyorum ve oradan ayrılıyorum. Ama baktığım her yer bana seni anımsatıyor, kochou. Saatlerce yürüyorum. Ya da düşünüyorum demek daha doğru olur. Artık hava kararmaya başlıyor.
Bir müddet daha bekliyorum. Sonunda gece oluyor. Nehrin yanına uzanıyorum. Ellerimi karnımda birleştiriyorum. Yıldızları izliyorum.
