Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~Today is she birthday. 25 November~~
Yıl 2007
Kırmızı duvarlar bana bir çok şeyi ifade ediyorlardı. Kanı, vahşeti, acımasızlığı, acıyı. Gözümün önünde sedye ile götürülen kara dullara baktığımda içimin acıdığını hissediyordum. Fakat bunu yüzüme yansıtamazdım. Bize acılarımızı saklamayı öğretmemişlerdi, bize acı hissetmemeyi öğretmişlerdi. Saçmaydı, bir canlının acıyı hissetmemesi.
Kendimi bildim bileli yaşadığım bu yerde eğitmenlerden başka kimse yoktu. Bütün günümüz sıkı bir programla geçer gece saat 10 olduğunda herkes yatağa girmek zorunda olurdu. Aslında bu sistem ben daha sekiz yaşındayken başlamıştı. Ondan öncesini gerçekten bir çok kızın olduğu yetimhanede geçirmiştim. Şimdi ise sabahın beşinde kalkmanın verdiği zorlukla kaslarımın ağrısını hissediyordum.
Diğer kara dullara göre benim ayrı bir programım vardı. Onlardan daha zorlu, daha acımasız. Vücudumun bunu kaldırabildiğini biliyordum fakat kas ağrısını engelleyemiyordum da. Odamda bulunan tek aynanın önüne geçtim. Geçen ay gerçekleşen antrenmanda başarısız olmamın sonucunu çeken aynaya baktım dikkatlice. Kırık kısmında sağ gözümü görebiliyordum. Mavi gözlerimde ki canlılık gitmese de göz altlarım mosmordu. Elime aldığım suyu yüzüme çarptığımda sabahın olduğunu haber veren kulak sikici alarmlar çalmaya başlamışlardı bile. Siyah atletimi üzerimden çıkartıp yenisini giyerken demir kapının küçük kısmından atılan yemeğe bakıp sırıttım. Bana çoğu konuda ayrıcalıklı olduklarını söylemiş miydim?
Sarı saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırıp yerde ki tepsiyi aldım. Tavuk göğsü ve salatanın yanında her zaman gelen buzlu kahvemde vardı. Alakasız olduklarını biliyordum fakat bu programda beni ayakta tutan şey kahveydi.
*
"Onu bu görevde istediğinize emin misiniz Bay Dreykov?" sekreterinin sorduğu soruya sadece güldü."
"Daha önce hiç göreve çıkmamış olması yeteneksiz olduğu anlamına gelmez. Kaç tane adamımızı öldürdüğünü sende biliyorsun. Bu görev onun için çocuk oyuncağı olacaktır. Fakat yalnız olmamalı." eli çekmecede ki daha önce kullanmadığı telefona gitti. Yıllar önce yaptıkları anlaşma hala devam ediyordu.
"Fakat Bay Dreykov sizce onu şimdi göreve göndermemiz doğru mu? Stranger da diğer kızlar gibi kara dul olmalı. Yaşıtları şuan görevini engelleyecek bir sorun yaşamazken o yaşıyor. Bu görevi tehlikeye atmak demektir." yanında ki sekreterinin anlattığı şeyi anlamıştı. Ve ona hak verse de Alexander'ın kesin emri vardı. Stranger asla tam bir kara dul olmayacaktı. Araması cevaplandığında kulağına dolan sesle gülümsedi.
"Beni arama nedenin çok önemli olduğunu sanıyorum Dreykov." sekreterin yaktığı sigara dudaklarının arasında yerini alırken kafasını salladı.
