📢📢Konuşan Gözler (KİTAP OLDU)📢📢

Bölüm 7

🌿🌿🌿Hiç kontrol etmeden attım umarım hata yoktur varsa da uyarmayı unutmayın 🌿🌿🌿

Sessizliğin en güzel yanı kirli gürültünün seni içine çekip kafanın içindekilerine müdahale etmemesi sanırım.
Bazen sadece kendime kulak vermek istediğim zamanlarda yalnızlığımı paylasabileceğim gizli yerime gider sessizlik içinde düşünürdüm ve böyle anların bana iyi hissettirdiğine şahit olurdum.
Bence herkesin böyle gizli bir yeri olmalı ya da evinin bir odasında kendine ait bir köşe.
Zira insanın kendisiyle dertleşebilmesinin başka yolu yoktu.

Elimi toprağın üstünde gezdirirken uzun zamandır gelmediğimi düşünüp iç çektim.
Sahi neden bu güne kadar yolum düşmemişti yanına küçük dostum?
Yanıma vuran gölgeyle irkilip acı dolu bir tebessümle başımı gelen yüze kaldırdım.

" Bir daha gelmezsin sanıyordum " diyen asık suratlı adama baktım.

" Öyle bir şey mümkün mü?" Dediğimde alayla baktı.

" Bugün o yaptığın şov tiksindiriciydi! Ne yapmaya çalışıyordun? İyi bir polis olduğunu kanıtlamaya mi ? Yoksa 'Bakın insanların kalplerini okuyabilen zeki bir polisim' demeye mi çalışıyordun ?" Dedi öfkeyle karışık alaylı bir sesle.

" Volkan..."

" Sakın! Yine başlama. Benim suçumdu kendimi affedemiyorum falan hepsi palavra. Ben senin ne hissettiğini de ne olduğunu da biliyorum!"

" Sana ne dersem diyeyim bir faydası yok ama böyle olsun istememiştim bunu biliyorsun "

" Sen kardeşimin katilisin! Bak toprağın altında büyüyemeden yatıyor. Onun hep çocuk kalması senin suçun " dedi ağlamaklı bir sesle.

" Ben üzgünüm.. " dediğimde sözümü kesti.

" Boşversene! Söyle o beş para etmez ekibine bir daha sorgulamaya aldığınız şüphelilere başka bir avukat çağırsınlar." Dedi sinirle.

" Mete'nin katilini bulacağım sana söz veriyorum " dedim titreyen sesimle.

"Onun katili sensin! Senin gözetimindeyken öldürüldü. Küçük bir çocuğun görgü şahitliğine ihtiyacın olacak kadar zavallı, yeteneksiz bir polistin "

" Yine de onu bulacağım söz veriyorum " dediğinde acılı bir alayla sırıttı.

" Git artık !" Dedi dişlerini sıkıp titreyen sesiyle.

Başım yerde mezarlıklar arasında geçerken toprağın altında yatan bedenlere imrenmiyor değildim.
Bazen aralarına girip sonsuz bir uykunun tadına varmanın keyfini yaşamak istiyordum.

Volkan ile pek güzel bir geçmişimiz yoktu hatta ona her baktığımda suçluluk bir bıçak gibi göğsümü deliyor bana vazgeçmemem için neden veriyordu.
O yüzdendir barodan avukat istendiğinde özellikle onu çağırmam.
Davanın birinde kafam karışıksa ve tam da pes etmek için hazır olan ruhuma ilaç gibi geliyordu.
Zira içeri atmam gereken bir sürü katil vardı ve dışarda özgür dolaşması demek Mete'nin toprağın altında sızlayan kemikleri demekti.

Bundan beş yıl önce Mete benim baktığım bir davada ki tek görgü şahidiydi ve gençtim.
Meslek aşkı ile  heyecanı bütün bedenimi ve ruhumu ele geçirmişti.
Tek düşündüğüm katili yakalamak ve onu kovalarken ayağımın altında ezdiğim papatyalar umurumda değildi.
Mete de o papatyalardan biriydi.  Bir ihmal sonucunda gizli evden çıkıp kaybolmuştu. Üç gün boyunca onu aramıştık ve bulduğumuzda bir gölde ölü olarak bulmuştuk.
Yaşadığım o travma ve suçluluk duygusu, bugün bile taze durur damarlarımda.