Wiersze o mojej zagmatwanej, krótkiej, ale intensywnej relacji z kolegą z pracy. Pisałam je regularnie, żeby udokumentować moje pierwsze uniesienia, lęki i w końcu żałobę po ukochanym.
Może ktoś odnajdzie w tych wierszach samą siebie z przeszłośc...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dni od naszego:
🌼pierwszego spotkania: 91 dni
🌷pierwszego pocałunku: 75 dni
🥀ostatniego spotkania: 0 dni
Przyznam, nie był to wcale ostatni raz kiedy się widzieliśmy. Od czasa napisania tego wiersza spotykałam go nie raz w pracy, ale dopiero w tym dniu byłam w stanie się mu postawić. Nie spodziewałam się przeprosin z jego strony, po tym wszystkim jak mnie potraktował. Ale gdy zaprosił mnie na spacer po naszej wieczornej zmianie, byłam ciekawa po co to wszystko robił. Rozmowa z nim, mimo że polegała głównie na moim słuchaniu o jego problemach, dała mi duże poczucie ulgi, że jednak nie ja w tym zawiniłam. Potrafiłam w końcu trzeźwo spojrzeć na całą sytuację. Przeprosił mnie oraz zaproponował kolejny spacer na który, ku mojemu zaskoczeniu, się nie zgodziłam. Byłam dumna, że wyjawiłam mu wprost, że nie uwzględniam go w moich planach na przyszłość i mam zamiar spotykać się z innymi ludzmi.
W końcu, zmarnowałam wystarczająco dużo czasu na czekanie.
Dziękuje wszystkim za przeczytanie Dokumentacji Złamanego Serca :)
