BEYAZ ZAMBAK

7.BÖLÜM

"Defne çık artık şu odadan." Kapıda yaklaşık 15 dakikadır yedi yaşındaki defneyi okula gitmeye ikna etmeye çalışan Neriman hanım bıkkınlıkla verdi nefesini.

"Gelmeyeceğim dedim."

Ayak sesleri geldi. "Kızım defnem hadi çık birtanem." Babam da gelmişti.

"Baba okul çok sıkıcı bir yer. Bütün gün oturuyoruz. Öğretmende konuşuyor ama hiç eğlenceli değil. Kreşe gitmek istiyorum."

"Güzel kızım büyüdün artık sen. Okuma yazma öğrenmek için gidiyorsun okula. Ama bu şikayetini öğretmenine anlatalım bence belki okulu size sevdirmek için oyunlar oynayabilir.  Ne dersin?"

"Yapar mı gerçekten?"

"Yapar tabi kızım neden yapmasın. Rica ederiz en azından. Okuldan sonra tahmin et nereye gideceğiz?"

"Amcama."dedim heyecanla.

"Evet amcana yine sana o çilekli pastadan yapar belki."

Yaşlı gözlerimi silip kilitli kapıyı açtım. Babamın boynuna kollarımı doladığımda babam da bana sarıldı. "Hadi gidelim. Hemen gidelim." Sevinçten olduğum yerde zıplıyordum.

"Önce okul sonra gideriz amcana."

Babamın elini tutup kapıya doğru çekişirdim. Bir yandan da yerimde duramıyor sürekli zıplıyordum. "Hemen gidelim okula da hemen bitsin."dedim kapının önüne gelince.

Amcam, amcam değildi hep bir arkadaşım gibi yaklaşırdı bana. Hep pasta yapardı bana. Oyuncaklar alırdı. Liseye başladıktan sonra sebebini bilmediğim bir nedenden dolayı babamla kavga etmişlerdi. Ben yine amcamla konuşmak istiyordum ama numarasını değiştirip, taşınmıştı. Bir daha da ondan haber almadım.

Neden böyle bir şey yaptığını  asla anlayamıyordum. Amacı neydi? Ölen onun da kardeşi, yiyeni değil miydi ?

Bu kadar mı büyüktü aralarında ki mevzu? Ölüm bile engel olamadı mı bu sebepsiz nefrette?

"Defne" Onur'un sesiyle kafamı yan tarafa çevirdim. Gözlerinde duyguyu bilmiyordum. Nereye geldiğimizi bilmiyordum. Amcam neden babamdan nefret ediyor bilmiyorum. Ben hiç bir şey bilmiyorum.

Karşımda gördüğüm deniz manzarası normalde olsa aşırı tepkiler vererek en güzel köşeden fotoğraf çekilmeye gideceğim bir yerdi. Ama şu an ne bunun için halim ne de keyfim vardı. Tek isteğim amcamla konuşmaktı.

"Defne evine güvendiğim iki adamımı gönderdim. Onlar ilgilenecek kamera işiyle tüm kameralar söküldüğünde , eve gideriz istediğin eşyaları alırsın. Artık o evde kalman güvenli değil."

Onurun dedikleri mantıklı şeylerdi ama ben oradan vazgeçmek istemiyordum. Çocukluğum, gençliğim ailem ile geçirdiğim tüm zamanlar hepsi orada saklıydı.

"Olmaz Onur ben orayı terk edemem. Aileme sırtımı çevirip onları terk edemem."

Koltukta yan dönüp kafası gibi vücudunu da bana çevirdi. Ellerimi elleri arasına aldı. "Bak güzelim seni anlıyorum ama orası güvenli değil. Hem sonsuza kadar terk et demiyorum ki. Bir süreliğine." Güven veren sesiyle hipnoz olmuşken cevap verecek durumda değildim. Kafamı tamam anlamında salladım.

"Nerede kalıcam ki? Eraya yük olamam daha fazla."

Sesli düşüncem ardından çok utanmıştım resmen adama evsizim demiştim.