[Poezja] Wszystko pod niebiosami

Stół

Stół

Przy stole obcy ludzie

     − rodzice dzieci bracia siostry

Na stole potrawy od pokoleń te same

Przy stole rozmowy nic nieznaczące

     − prawdziwe bo wciąż powtarzane

Nad głowami gęsty dym wspomnień

I te sprawy niewypowiedziane

     − kłótnie urazy tajemnice długi

Wykarmione na nich rybki głosu nie maja

Zobaczą się ponownie

     − na chrzcie ślubie pogrzebie

Stół będzie na nich czekać

I tylko kot pod stołem niezauważony

Czerwoną włóczkę ze wspólnego kobierca

     – nieporadnego patchworka

Wypruwa i owija

     − nogi palce serca

Zabiorą ją ze sobą

Kilometry i lata w dal

Plotąc wspólny wątek

Na dobre i na złe

Może obcy ale przecież najbliżsi

[2017]