After Our Unlucky Getaway (Haciendera Series #3)

Kabanata 45

Kabanata 45

Sigurado

"Anak... Roshan... Ikaw nga..." hindi makapaniwalang sabi ni Tita Adriana.

I watched them with my surprised gaze. Napatayo ako habang hindi inaalis ang tingin sa kanila. Tita Adriana looked so glad that her eyes were bloodshot, while Roshan appeared speechless and stunned.

Tita Adrianna slowly walked towards him and then looked at him from head to toe. She gulped then held his son's arms like she waited for this moment. Nakita ko kung paano niya pinipigilang 

umiyak sa harap niya pero tuluyan nang tumulo ang luha niya.

"Ang tagal kong hinintay ang pagkakataong mahawakan ka ulit at tumayo sa harap mo. Miss na 

miss ka na ni Mama, Roshan...' nakangiting sabi ni Tita.

Hinaplos niya ang pisngi nito. Roshan couldn't move in place as he stared at his mother, but his expression showed... longing and pain and a bit of hate. Kita ko ang kaonting pamumula ng mga mata nito sa luha.

"Kamusta na? Pwede bang... mayakap kita? I missed you so much, my son," she asked.

Roshan didn't respond. Without inhibition, she went closer then embraced him to feel his presence. Parang may bumara sa lalamunan ko nang makita silang dalawa sa ganitong hindi inaasahang pagkakataon. I waited for him to hug her back... but he stayed still and looked down with his cold stares. S

i Tita Adriana ay ang dating asawa ni Tito Thaddeus. She is Roshan's and Jasiel's mother na kwinento nila sa akin noon at matagal nang wala sa kanila. Dahil... bumalik kay Tito Greyson na Dad ni Arvo at pinakasalan. At sa kanila pa ako napadpad nang may nangyaring masama sa akin walong taon ang lumipas. Pinaglalaruan ba kami ng tadhana?

Tumagal lang ng limang segundo ang pagkakayakap ni Tita dahil kumalas si Roshan sa kanya. This time, he couldn't look at her straight in the eye... as if she's a stranger.

Bakit hindi ka masaya, Roshan? What's the problem? Your mother is here, standing in front of you after so many years like you always wanted.

"Tita..." I called in my weak voice, then looked at him. "Roshan-"

He glanced at me with a smile. "Soleia, I have to go. Baka makalimutan ko pa ang sadya rito. Kita na lang tayo mamaya."

His smile... was fake. Alam ko iyon.

"Rosh! Roshan!" tawag ko habang papalayo siya sa amin.

"Huwag na, iha. Hayaan muna natin at baka nagulat ko. Tama siya at baka makalimutan niya ang gagawin dito," Tita Adriana said with a forced smile as she shed her tears.

I felt pity for her. Binigyan ko siya ng tissue.

"Sorry. I showed too much drama here. Akala ko abala siya sa kanyang trabaho ngayon kaya hindi kami magkikita rito. But look what happened," she chuckled with a bit of embarassement.

"Alam mo pong dito nagtatrabaho si Roshan?" natauhan ako sa pagtanong ko. "Hindi ko po alam na kayo ni Roshan ay..."

She confirmed everything to me. Ang tawag ni Lola Esther sa ina ni Roshan ay Candace. Pero bakit... bigla akong napaisip. Adriana... Candace... Adriana Candace Monsanto. That's her name! Bakit hindi ko iyon agad naisip?

Sinong mag-aakalang iisa lang ang Mama ni Roshan at stepmom ni Arvo? Kaya noong nakita ko ang family picture ni Roshan, pamilyar sa akin ang mukha ng Mom nila. 

Bumalik kami sa inuupuan namin at ibinahagi niya sa akin ang unang beses niyang makita si Roshan pagkatapos ng mga taong umalis siya sa kanilang tirahan sa Calabanga. Pati ang pagpapakasal niya sa Papa ni Arvo. It was too personal, but she didn't care about it.