AŞK NEFRETİ SEVER

2. BÖLÜM ♾HER ŞEY YENİ BAŞLIYOR ♾

Selammlarrrr

Nasılsınız bakalım??

Buraya bi tane kalp alalımmm❤️
Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

İyi okumalarr

♾♾♾♾♾♾

Hayatın beni buralara kadar getireceğini düşünemezdim. Sonunda yeni hayatımın ilk adımını atmıştım. Kırk yıl düşünsem evimden gizli kapaklı ayrılıp buralar kadar geleceğimi tahmin bile edemezdim. Belki de benim için iyi olan en başından beri buydu. İyi mi yapmıştım yoksa kötü mü bunu zaman gösterecekti. Ama şuan benim için en iyi olan seçenek o evden ayrılmış olmamdı.

“Umarın o eve dönecek kadar pişman olmam.”

Kullandığım cümlelerin gerçekleşme ihtimali bile beni tedirgin ederken gerçekten gerçekleşirse neler yapacaktım kim bilir?

“Hadi inelim.” Diyen Elif ile kendime geldim. İçinden çıktığım boşlukta kurtulup Elif’e kafamı olumlu anlamda salladım. Benim cevabımın üzerine dar olan otobüs koltuğundan zar zor kalktı. O kadar saat rahatsız bir pozisyonda kaldığımız için boynum ve belim oldukça ağrıyordu.

Sırt çantamı tek omuzuma takıp sıkış tıkış otobüsten zorluklarla kurtuldum. Dışarıya adımımı atar atmaz dur durak bilmeyen yağmur damlaları kuru olan saçlarımı ıslatmaya başlamıştı bile. Gözlerim Elif’i aradığında otobüsün bagajının önünde bavullarımızı alıyordu. Etrafa göz attığımda değişik bir yerdi. Çoğunlukla siyah ağırlıklı olan yerde farklı bir renk yok denecek kadar azdı.

Bu nedenle ürkütücü görünüyordu. Yanımda beliren beden ile tüm odağım o kişiye dönmüştü. Sağ elinde sürüklediği bavuluma eğilip aldım. “Şu taraftan gideceğiz.” Dedi otogarın çıkışını göstererek. Hiçbir şey söylemeden onu takip ettim.

Hava tam aydınlanmamıştı. Saat gece 3.00 civarıydı. Etrafın karanlık olması yetmiyormuş gibi tüm evlerin dış cephelerinin siyah olması ve sokak lambalarının uzak bir şekilde dizilmeleri daha da karartıyordu. Bastığım yeri bile zor seçiyorken yürümek oldukça zorlanıyordu.

Bir iki adım önümde ilerleyen Elif’e baktım. Ada düşmemek adına yere bakarak yürüyordu. Ani gürleyen gök gürültüsü ile yerimde zıpladım. Ağzımdan firar eden korku tınısıyla Elif olduğu yerde durup bana döndü.  “İyi misin Ayza?” tereddütlü sorusuna kafamı aşağı yukarı sallayarak cevap verdim. “İyiyim, korktum sadece.”

“Tamam.” Deyip yürümeye başladık tekrar.

Yağmur şiddetini arttırmıştı. Üzerimde deri ceket bulunması ıslanmamı engellerken, saçlarım köküne kadar sırılsıklam olmuştu. Yüzüme yapışan ıslak saçlarımı geriye attım.  Birkaç adım daha atmıştım ki arkamdan gelen bir çıtırtı sesi kafamı hızla arkama çevirdim. Hiçbir şey yoktu.

Tereddüt ile Elif’e sorumu yönelttim. O hala yürümeye devam ediyordu. “Elif sesi duydun mu?” benim sorum ilke durup bana döndü.
“Hayır Ayza hiçbir şey duymadım.”
“Ama…” sözlerimin bitmesine izin vermeden
“Kedidir. Bir şey olmaz.” Dedi onun sözlerine hak verdiğimde hareketlendim.