AŞK NEFRETİ SEVER

1.BÖLÜM ♾KURTULUŞ♾

Merhaba arkadaşlar...

Başlıyoruz bakalım. Satır aralarına yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın...

Başlama tarihinizi alayım.?

Yanlış yazdığım yer varsa kusura bakmayın 👉👈

İyi okumalarrrrr😘

                      ♾♾♾♾♾♾

Son ücreti de almıştım. Yaklaşık 7 saattir çalışıyordum. Bedenim yorgunluktan ağrımaya başlamamıştı.

İş yorgunluğu diğer yorgunlukların üzerinde oluyordu. Çalıştığım yerin sıcak olması da yorgunluğuma yorgunluk ekliyordu. Dışarıya nazaran sıcaktı kafe. Mart ayının başlarındaydık. Havalar henüz tam anlamıyla ısınmamıştı.

Bu nedenle kafe her zaman sıcak oluyordu. Haddinden fazla sıcaklık beni zorluyordu. Elimi enseme götürüp serinlemek amacıyla yelpazeledim.

Omzuma konulan el düşüncelerimden ayrılmama neden oldu. Kafamı sağ omzuma çevirip elin sahibine baktım.

“Hadi gel hava alalım, bunaldım.”
Gülümseyerek Elife baktım. Kafamı aşağı yukarı sallayarak “Gidelim.” Dedim.

Beraber kafenin arka kapısından dışarıya çıktık. Serin olan hava yüzüme çarptığında bedenim ilk başta titrese de daha sonrasında alışmıştı.

Etrafta birçok insan vardı. İki kişi sigara içerken konuşuyor, diğerleri ise yürüyerek sokaktan geçiyordu.

“Elif sence ne yapmalıyım?” aklıma gelen sözler konuşmama neden olmuştu. Elif yerde olan bakışlarını kaldırıp bana çevirdi.

“Sen bilirsin Ayza ama, benimle gelmen senin için daha iyi. Hem ne yapacaksın onlarla kalıp?”
Söylediği sözlerde sonuna kadar haklıydı. Beni düşünmeyen bir ailede durup ne yapacaktım?

Ama bir yandan da onlara saygısızlık yapmak istemiyordum. Ne de olsa ailemdi. Bana bakıp büyütmüşlerdi. Ne kadar aile denilirse o kadarlardı.

“Hem belki okuruz.” Gözlerimin parladığına emindim. Yüzümde istemsizce gülümseme oluştu. “Okur muyuz?” dedim.
İnanmak istemezcesine.

“Okuruz valla.”

‘okumak’ kelimesi bile beni kahkahalara boğabilirdi. Bu, belki de çok isteyip te okuyamamamla ilgili olabilirdi. Gözlerimi elifin kahvelerine çevirdim.

“Sence seninle gelmeli miyim?”

Sorum onu gülümsetmişti. Bu soruyu üç gündür kendime defalarca kez sormuştum ama cevabını bir türlü bulamamıştım.

“Gel Ayza. Gidelim buralardan. Sana daha önce de dediğim gibi gideceğimiz yerde bir arkadaşım var. Onun yanında kalırız. Elimize para geçerse başka bir yere gideriz.”

Düşüncesi bile güzeldi. Tek tedirginliğim bilmediğim bir şehir olmasıydı. Aslında her şeyi bırakıp gitmek istiyordum.

“Biliyor musun Elif, bence de en mantıklısı bu.”

Elif meraklı bakışlarıyla yüzümü tarıyordu. Ne demek istediğimi anlamaya çalışıyordu. Yüzümdeki ifadeden bir şey anlamadığında ise kaşlarını çattı.

“Söylesene Ayza? Ne karar verdin gelecek misin?”
Başta mutsuz gibi görünsem de sonradan gülümsemiştim. Kafamı aşağı yukarı salladım.