Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yorum: 650
----------
#yaranıpaylaş
"Merhaba, Felix evde mi?"
İş çıkışı saat biraz geç olsa da Felix'in gönlünğ almak konusunda daha fazla geç kalmak istemiyordum. Bu yüzden evinin önüne gelip kapısını çaldım. Kapıya Felix değil annesi çıktı.
"Odasında tatlım. Geç içeri, kapıda kalma."
Felix'in annesi Soyeon abla hafifçe yan dönerek içeri girmem için işaret ettiğinde gülümseyip teşekkür ettim ve kapıdan içeri girdim. İlk birkaç saniye çekindiğimden Felix'in odasına gidememiştim fakat Soyeon ablanın başıyla devam etmem için izin vermesiyle Felix'in odasına doğru adımladım.
Kapıya gelip birkaç saniye içeriyi dinledim. Felix'in sesini hiçbir şekilde duyamayınca da sessizce bir iki kez kapıyı tıklattım.
"Gel." İçeriden seslendi Felix. Kapı kolunu yavaşça aşağı indirip kapıyı araladığımda sadece başımı uzatıp kendimi gösterdim. Ardından Felix'in bana hızlı bir bakış atıp tekrar yatağının duvar tarafına bakmaya başlamasıyla içeri girip kapıyı kapattım.
"Konuşabilir miyiz?"
Soruma karşılık sessiz kaldı. Ben de daha fazla üstelemeyip yatağının biraz yanındaki masaya yaklaştım ve sandalyeye oturup derin bir nefes aldım.
"Özür dilerim Felix."
Felix yine cevap vermedi. Duvara doğru uzanmaya devam ederken hiçbir tepki vermemesi yüzünden git gide daha da kötü hissediyordum kendimi. Ne kadar bir yanıt alamasam da söylemek istediklerimi söylemem gerekiyordu.
"Biliyorum, hislerimi paylaşmak veya duygularım hakkında başkalarıyla konuşmak konusunda çok beceriksizim. Çocukluğumdan beri ne yaşarsam yaşayayım bunu kendi içimde halletmeye çok alıştım. Kimseden yardım istemedim çünkü ne kadar yanlış bir düşünce olursa olsun ben bu şekilde kendimi daha güçlü hissettim. Birilerine anlatmak, birilerinden yardım istemek benim için hep bir zayıflık göstergesi oldu."
"Fakat tek sorun bu da değil Felix. Ben kendimi bir fazlalık gibi hissetmekten korktum hep. Sorunlarımı, duygularımı başkalarına açıp onların hayatında bir çıkıntı gibi hissetmekten korktum. Benim yaşadıklarım benim mutsuzluklarım neden insanları ilgilendirsin ki diye düşündüm. Neden beni dinlesinler, neden benim yanımda olsunlar ki diye düşündüm hep."
"Kalbin kırıldı bunun farkındayım. Benim sana kendimle ilgili bir şeyleri anlatmamış olmam sana değer vermediğimi düşündürttü. Alakası bile yok Felix. Sen benim hayatımda benden bile değerlisin. Sen ne kadar bilmesen de devam edebilmemin en büyük sebeplerimdensin hatta."
Cümlemin sonuna doğru Felix bacaklarını biraz kendine doğru çekip yatakta iyice küçüldü. Ellerini yüzüne bastırdığını gördüm ve sandalyeden yavaşça kalkıp yatağa doğru bir adım attım.
