Love Left Us

Chapter 10

THIS CHAPTER NOT ABOUT HANSEL AND CLARK FIRST. BACKGROUND NI LOIS ABOUT HER FRIENDS AND PROBLEMS ENCOUNTERED, CHOS!! HAHAHAHA.

Clare's POV

Nandito lang ako sa bahay ngayon, nakahiga. Nakatingin sa ceiling. Iniisip ko yung mga kaibigan ko.

Ganto kasi yun eh .... Nobela... Nobela.... Hahahaha!

Nakilala ko kasi sila last school year, una kong nakilala sakanila si Nica.

Veronica Valdez, magaling siya magvolleyball. Aspiring volleyball player, varsity, di katangkaran pero best setter, best spiker. Ayos sana sa block kulang lang sa height. Hahahaha! Matalino tapos maganda pa.

Tapos si,

Akeerah Bautista, pinakamabait sa lahat, pinakamatalino sa lahat, maganda, understanding, caring tapos mapagmahal. Basta ang bait bait niya, di naman sa bias ako pero siya yung pinakagusto ko although di siya yung unang nagustuhan ko because she is so mysterious.

Next is,

Georgina Ortega, pinakakalog, clumsy, super hyper niya di nauubusan ng harot sa katawan hahaha! Ayoko siya nung una pero I realized, she is the best.

Zorella Francisco, mabait, quiet type siya and I like her. Palatawa.

Julia Laxamana, mean girl ng grupo. Pinakamataas pride, maporma, like a boss madalas but kind also.

Una naman kasi inaya nako nila sumali sa grupo nila when wala pa sina Julia and Nica. Georgina asked me if I could join, I said I can't coz I barely know them eh. Like 5 times nila ko tinanong. Yung dalawang beses tatlo palang sila and nung tatlong beses, lima na sila nun with Julia and Nica na.

I prayed to God, I said "God, if they'll ask me again for the last time I'll agree na. I hope this is for the best."

They didn't ask me though, pero chinat ko si Georgina.

"Pede bako magapply sa grupo niyo? Hahahaha! Jk. Pero kung pede, sige." I said.

"Ahh, pede naman pero tatanungin ko muna sila Akeerah and sila Nica." She said.

"Sige hahahaha! Pero its okay if no naman :)" Sabi ko sakanya.

Hindi na siya nagreply, its saturday that day. Di nako nagexpect. I said to myself if its meant to be it will be.

Maybe if its a NO, God has greater and better plans for me.

Monday...

Its monday today, uwian na namin. Nagulat ako ng pagtingin ko sa labas ng room namin may nagaantay sakin. Nakita ko sina Nica, with the other 4. Diko sila pinansin tapos when I walked pass them they called me.

"Lois," saidJulia.

I turned to look back.

"Bakit?" I said then suddenly they answered in chorus

"Sama ka samin." I was confused, like, saan? Saan niyo ko isasama? Eh aalis ako ngayon.

Kasi aalis ako, maglalaro kami sa bahay nung classmate ko. Magex-box kami.

"Huh?! Saan ako sasama? Saang sasama? Aalis ako eh." I said tapos tumawa sila sakin.

"Samin, saamin. FOREVER." Georgina and Zorella said.

I really don't get this.

"Sus! Maang-maangan kapa. Kasali kana samin." Sabi ni Julia. What maang-maangan eh diko naman talaga nagets.

And what?! Wait kasali nako? Wow! Just wow!

December yun, December 9 at 3:17 pm.

Ilang months din, pero alam niyo it seems na di ako belong. Araw araw parang Im fighting for a place in their lives. Every monthsary binibigay ko lahat ng effort. Walang monthsary na hindi ako nagbigay ng regalo sakanila.

Until one day they decided to put me out of the picture. Chinat ako ni Julia.

Julia Laxamana
"Te :) sorry ha. Salamat sa lahat ng ginawa mo para samin, sorry kung madami din akong nasabing hindi maganda sayo. Sorry kung walang kwenta kaming kaibigan sayo. Sobrang naappreciate namin lahat ng ginawa mo para saamin. Dika naman nagkulang, pero ayaw kana lang talaga namin makasama. Kasi alam mo yung pinipilit mong ilayo yung sarili mo samin. Sinasabi mo mahal mo kami pero di naman namin nararamdaman. Kaya te, sana maging masaya kana. Sana makahanap kana ng mga magiging mabuting kaibigan mo. Salamat sa lahat, goodbye. Basta ayaw kana namin makasama. :)"

Habang binabasa ko, umiiyak ako. Sabi ko sa sarili ko, teka bat ganto? Ang sakit naman sa puso neto.

I replied.

To: Julia Laxamana
"Te sorry :( Wag naman ganto. Bigyan niyo pako ng isa pang chance na mapatunayan ko yung sarili ko. Te ginawa ko naman lahat ah? Sorry te sa lahat. Wag lang ganto. Wag niyo ko paalisin te. Sainyo ako masaya. Hindi nako makakahanap ng iba, higit pa sainyo. Kayo kailangan ko."

Walang reply. I begged and begged but no more chance is given. I give my best shot... I said to myself final nato, pag wala padin. Ayoko na magmmove on nako.

Nagipon ako, katulong ko si Hansel gumawa super effort talaga para sa anniversary.

May box akong ginawa, pagbukas mo nung box yung takip may nakasabit na pictures namin magkakasama. Tapos sa loob messages na nakalagay sa maliliit na strips of paper tas sa labas nakalagay name kung kaninong box yun.

Tapos nagpaprint pako ng tshirt namin. Nakalagay pangalan ng grupo namin, halos 2k din nagastos ko. I dont mind mahal ko eh. Pumasok pako ng maaga maiwan ko lang sa upuan nila isa isa yun. Pero after nun wala padin.

Julia Laxamana
"Thank you sa bigay te! Nakakatouch! Ang ganda pa nung shirt naapprecite namin talaga ng sobra. Super effort!! Usap tayo pag may time."

Sabi niya.

Nagreply ako pero yung pinromise na araw na maguusap-usap kami. Hindi dumating. Nagantay ako pero nung tumagal na I realized kailangan ko na magmove on, they dont need me anymore.

Until one day I wake up and realized diko nadin pala sila kailangan.

Ang hirap pala noh? Yung tipong kailangan mo pa sila, pero hindi kana nila kailangan.

Minsan kasi tayo lang yung nagpapahirap sa sarili natin eh, sa pagkapit natin sa bagay na akala natin nakalaan para saatin pero hindi naman pala.

Kahit mahirap maglet-go we have to, kesa ipagpilitan natin yung sarili natin sa mga taong ayaw naman satin. Its unfair right? Yung hindi na nila tayo kailangan, as much as we need them in ourlives so might as well set them free for us to be happy.

Because sometimes God doesn't give us what we WANT He gives us what we NEED. Alam ni God makakabuti para satin. Baka kasi hindi naman natin sila kailangan, gusto lang natin sila but they're not what we need.

So ayun ang storya guys. Segway eno? Hahahaha. Sorry.