~Առավոտյան~
~ Ես քնած էի, երբ մաման դուռը թակեց:~
–Բալես? (մամ)
–հա մամ (Միրին քնաթաթախ)
–Միր շտապ դեպքա պատահել, ես պետքա գնամ հիվանդանոց, վիրահատության եմ (մամ)
~ Հա մոռացել էի ասել, որ մայրիկս պռոֆեսիոնալ բժիշկ է~
–Լավ մամ ջան դու գնա (Միրի)
–Լավ բալես (մաման դուրս գալով)
~ Մաման գնաց, իսկ ես արթնացա, լողացա, հագնվեցի իջա ներքև ու տեսա, որ մաման իր պայուսակը տանն է մոռացել: Ես զանգեցի մամային:~
–Մամ պայուսակդ տանն ես մոռացել (Միրի)
–Վայ! Միր բեր էլի մեջը կարևոր փաստաթղթեր ունեմ (մամ)
–Լավ հիմա գալիս եմ (Միրի)
–Լավ, սպասում եմ (մամ)
~ Ես հասա հիվանդանոց~
–Բարև Ձեզ, կներեք ես բժիշկ Վանին եմ փնտրում, նա որտեղ է? (Միրի)
–Դու Միրին ես չէ բժիշկ Վանի աղջիկը (բուժքույր)
–Այո Միրին եմ: Մայրիկս որտեղ է? (Միրի)
–388-րդ հիվանդասենյակում իմ աղջիկ (բուժքույր)
–Լավ մերսի շատ (Միրի)
~ Ես մտա հիվանդասենյակ~
– Մամ? Հազիվ քեզ գտա (Միրի)
–Վայ ապրես, Միր դու ստեղ մնա ես արագ գնամ էս փաստաթղթերը մեկին տամ ու գամ (մամ)
–Չէ չէ մամ մի գնա ես վախենում եմ (Միրի)
–Ինչից? (Մամ)
–Ինչից չէ ումից: Այ էս պարկած մարդուց: Բա որ հանկարծ զարդնի, զոմբիյանա ու գա ինձ ուտի? ( Միրի)
–Վայ էս ինչեր ես խոսում? Ես իրան նոր եմ վիրահատել, ինքը կոմայի մեջա ու մենակ հրաշք կարա լինի, որ ինքը արթնանա (մամ)
–Բա էլ խի եմ մնում, որ կոմայի մեջա? (Միրի)
–Չի կարելի հիվանդին մենակ թողնել, նենց, որ ես գնամ հետո կգամ (մաման դուրս գալով)
~ Ես վախեցած նստեցի հիվանդի կողքին ու սկսեցի ինքս ինձ հետ խոսել~
–Ինչ էլ լղճվածա ոնցոր պամիդոր լինի😅 (Միրի)
~ Ու հանկարծ այդ պահին նկատեցի, որ նա աչքերը կամաց-կամաց բացում էր և ասում.~
– Ե... ես... ս... (հիվանդ)
–Վայ մամա ջան էս ինչ եղավ? Ես հիմա կգնամ մայրիկիս կկանչեմ (Միրի)
–Չէ ինձ մենակ մի թողեք (հիվանդ)
–Գայլերը քեզ չեն ուտի պարկի հեսա բժիշկը կգա (Միրի) ...
Շարունակելի...
