nisa'dan
ogeday'ın bihter'i takip etmesiyle beni seven insanların, ilişkimizin gayet iyi olduğunu hatta şu an yan yana olduğumuzu düşünmüş olmalarını görmek ister istemez germişti beni. koltuktan kalkıp pencere kenarına gittim. yine düşüncelerin esiri olmuş, boğuluyordum. derin nefes alıp kendime gelmek istedim. rüzgarı kesen perdeyi aralayıp yüzümü temiz havaya doğru verdim. bunlar dışında bihter'in dedikleri de kafamda yankılanıyordu. insan neden yaptığı hatayı tekrarlar? neden bile isteye kendini değersizleştirir? aslında bihter'e karşın her şeyin farkındaydım. tüm nedenler üzerini ince bir örtüyle kapadığım 2020 yılına aitti. o günleri hatırlamak dahi istemezken yüzleşmeyi beklemek bana imkansız geliyordu.
tam olarak insan korkak olduğu için, hatalarıyla yüzleşmekten korktuğu için aynı hataları tekrarlamaya mahkûmdu. 2020 yılında Survivor'dan çıktıktan sonra yarışma içinde ayrıca yorulmuştum. psikolojik olarak çökmüş, kendime zaman ayırma fırsatı sunmadan bu yeni dünyama direkt adapte olmaya çalışmıştım. kendime önem vermeden çevremdekilere karşı ve varlığından bile yeni haberdar olduğum onbinlerce kişiye karşı sorumluluk hissediyordum. onları memnun etmek için elimden geldiğince çabaya giriyordum kendi mutluluğumu hiçe sayarak. bunların yanında her hareketimde bir ima aranıyor, her girip çıktığım, oturduğum yer didik didik ediliyor olmuştu. diğer yarışmacılara göre bu dünya için hem çok amatördüm hem de en çok benden etkileşim alındığından benimle ayrıca uğraşılıyordu. adıma çok güvendiğim insanlardan dahi iftira atılmıştı. benim samimiyet kurduğumu düşündüğüm konular, onlar için meğersem ellerinde oluşmuş bir kozdu. sevdiğim insanlardan bile darbe yiyor olmak iyice içime kapanıp kendimi değersiz görmeme neden olmuştu. herkesle iletişimimi kesip bu popüleriteyi yok saymak kısa vaadede bana iyi gelmiş olsa da şimdiki ilişkime dahi etki ediyor oluşuna engel olamamıştım. insanlara güven problemi yaşadığım sıralar ogeday'la karşılaşmıştım. ona güvenip kendimi açınca beni tekrar bu dünyaya alıştırmaya çalışmıştı. bu sektörde kime güveneceğim, kiminle hareket edeceğimi bilmiyordum. elimden tutan ogeday'ın her önerisini onaylar olmuştum. çünkü o sıralar kendi vereceğim kararlara asla güvenmiyordum. bihter'in uyarısıyla bu karamsar tarafımın kabuğunu soymaya başlayınca yeşeren umutlarım tekrar kanamaya başlamıştı. camdan dışarıyı izlediğim sırada taşı delip gökyüzüne doğru uzanan bir çiçek dikkatimi çekti. kendi toprağından uzakta kalmış, bir yığın kapkara sert dünyada yer almasına rağmen yine de kimse doğmasına engel olamamış, kendi bildiğini yapmaktan vazgeçmemiş, tüm güzelliğiyle güneşi selamlamayı başarmıştı. ona bakınca kapıldığım umutsuzluğun son bulmasını diledim.
salonun kapısının çalınmasıyla düşüncelerimden aniden arındım. odaya girmesi için bihter'e seslendim, içeri girdi.
gülümseyerek ona döndüm:
-halletim.
-nasıl hissediyorsun peki?
-arınmış gibi. sanki uzun zamandır bedenimin buna ihtiyacı varmış gibi. öyle rahatladım ki.
-çok sevindim canım.
yanıma yaklaşıp kollarımı sıvazladı. gözlerimin içine uzunca baktı. sanki beni yokluyor gibiydi. gerçekten mutlu muyum onu kontrol ediyor gibiydi.
kendince emin olup kollarımdan ellerini ayırdı, koltuğa geçti:
-ya nisa, bizim en kötü kafa tatilimiz bile -ki öyle bir şey mümkün olamaz- illa bir şehire giderek son bulurdu. ne bu, kös kös evde mi oturacağız?
ben de yanına geçerek:
-yo, benim hiç de öyle bir niyetim yoktu ki.
-nasıl?
-kurcalama sen şimdi.
-ya, nisa biliyorsun emvrivakiyi sevmem bak.
kaşlarımı çatıp omzundan itikledim:
-kızım, sen de yani herhalde unutmadık yaklaşan doğum gününü.
