Ran:
-Rin neden bana terse ters cevaplar veriyorsun aptal mısın?
Rin:
-İlk önce söylediklerinde dikkatli ol ikincisi benim kimseden hoşlandığım falan yok aramızda insanlardan hoşlanıp onlara yavsayan sensin hatırlatırım.
Ran susmustu. Sinirlenmeye başlamıştı. Rin'e doğru yaklaştı ve bir tane yumruk salladı. Rin yere düşmüştü. Ayağa kalktığı zaman hiç bir şey olmamış gibi odasına gitti.
Ran koskoca salonun ortasında tek başına kalmıştı.
Ran Rin'in peşinden koşmuştu ama Rin odasının kapısını çoktan kilitlemişti.
Ben her zamanki gibi evlerinde napıyorlar diye merak etmiştim.
Fazla merak göte zarar olabilir ama yapacak bir şey yok.
Yönümü değiştirdim ve onların evlerine doğru ilerledim.
Kapılarının önüne geldiğim zaman buraya ne diyerek geleceğimi bulmam lazımdı. Mükemmel bir yalan uydurmam lazımdı. Ve ben o yalanı bulmuştum.
Kapıyı çaldım. Bir kaç dakika sonra Ran kapıyı açtı. Yüzünde soru işareti belirmiş gibi hissettim.
Ran: buraya ne için geldin bir şey mi oldu yoksa evden mi atıldın?
-Haha çok komik neyse ben şey-
Amk yalanı unuttum. Bu yüzden 2. Mantıklı planı uygulamaya geçtim.
-Rin'e teşekkür etmek için geldim.
Ran: yarın edersin şuan odasında.
-Yaa lütfen teşekkür etmeden gidersem abim beni siker.
Ran: olayları abine ne zaman anlattın lan?
-Evden geliyorum.
Ran beni süzdükten sonra:
Sırtında hala çantam var ve okul forman üzerinde.
Ne demem lazım-?
O sırada arkadan Rin'i gördüm.
-RİN!
Ran: ne bağırıyorsun gerizekalı!
Rin bu tarafa dönmüştü. Buraya doğru geliyordu. Yanımıza yaklaştığı zaman eliyle yüzünü tutarak:
Bir sey mi oldu Sanzu?
-Sey yaptığın şey için teşekkür ederim.
Rin: Sorun değil.
Ran göz ucuyla Rin'e bakıyordu. Rin ise hala elini yüzünde tutuyordu. Daha doğrusu yanağında.
Acaba neden yanağını kapatıyordu. Ve ben her zamanki gibi sordum:
-Neden yanağını kapatıyorsun Rin?
Hiç bir şey demeden arkasına dönüp gitti. Ran'a baktığımda ise gözleri dolmaklı duruyordu. Sanki ağlayacak ama ağlamıyordu.
Sonra kapıyı yüzüme kapattı. Dışarıda sokak köpeği gibi kaldım.
Kapıyı yüzsüz gibi tekrar çalardım ama çalmadım. Pencereden bakmaya karar verdim.
Ama maalesef boyum yetmedi. Zıplamaya başladım. Yarım yarım görüyorum. Oda da sadece Ran vardı.
Beni farketti ve camı açtı. Bana bağırarak:
-LAN EVİNE GİT ARTIK
Ben de bunun üzerine mükemmel bir yalan buldum.
-Abim size gelecek.
Bön bön yüzüme baktı.
-Gerizekali abin bizi nerden tanıyor bize nasıl gelcek.
Yalan suya düştü. Hemen B planına geçtim. Bu en mantıklı plandı. Hemen planı uygulamaya geçirdim.
Kaçtım.
Koşarak eve vardım. Ev de kimse yoktu. Rahatlamıştım. Eğer abim olsaydı azar isitirdim. Ama bu kimin umurunda.
Odama geçtim. Yatağıma uzandım ve düşünmeye başladım. Acaba Rin'e nolmustu, acaba Ran bir şey mi yapmıştı ama yaptıysa bile neden yapmıştı. Ran Rin'i kendinden çok sever.
Olum aklıma hiç bir şey gelmedi. Dershaneye giderken bu kadar oluyor bununla idare edin hadi bys.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Neden Gittin? (Tokyo revengers)•Rinzu•
Genç Kurgu̶İ̶l̶k̶ ̶y̶a̶z̶a̶c̶a̶ğ̶ı̶m̶ ̶y̶a̶z̶ı̶ ̶v̶e̶y̶a̶ ̶h̶e̶r̶ ̶n̶e̶y̶s̶e̶ ̶i̶ş̶t̶e̶ ̶b̶o̶k̶ ̶g̶i̶b̶i̶ ̶o̶l̶a̶b̶i̶l̶i̶r̶ ̶ş̶i̶m̶d̶i̶d̶e̶n̶ ̶k̶b̶ 𝕊𝔸ℕℤ𝕌'ℕ𝕌ℕ 𝔸Ğℤ𝕀ℕ𝔻𝔸ℕ
