Ben Gece!
Gece Alabay. On dört yaşındayken şu hayatta en sevdiğim insanı kaybettim. O daha minicikti, zor konuşuyordu, minicik elleri, minicik ayakları gözlerimin önünden gitmiyordu.
Sonra biri geldi... Beni dağılmış halimden çıkarıp, dimdik ayakta...
Evet işte geldim. Geldik finale... Bu bölüm beni en çok zorlayan bir bölümdü. Başından beri belliydi ama neyse konuşmayı şimdi değil sonda yapacağım.
Beni anladığınız, onları anladığınız ve okuduğunuz için teşekkür ederim...
Şarkılar : Yine mi yol, Cem Adrian. Nazende sevgilim, Figen Genç. Seni ben Nasıl Saklarım, Emre Azaklar. Changes, Hayd. Papatya, Çağan Şengül. Sarı kurdeleler, Fatma Turgut.
Bölüm sonunda görüşürüz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25. Bölüm:SEN BANA YAĞMURDAN BİR DAMLASIN
(FİNAL)
Aşk.
Savaş, intikam.
Ölüm ve yaşam.
Bir çöldeyim. etrafım sarı kumlarla dolu. Ne yapacağımı bilmiyorum. Yanımda ne bir insan var ne de yol gösterecek herhangi bir şey. Yıl ne bilmiyorum. Ay ne bilmiyorum. Günlerden ne bilmiyorum. Saat kaç bilmiyorum. Neden burdayım bilmiyorum.
Tek bildiğim şey bu ıssız çölde yapayalnız olduğum.
Yerlerde bir bitki bile yok.Papatyalardan bahsetmiyorum bile. Yağmuru özlüyorum. Yağmuru özleyeceğimi düşünemezdim ama en çok özlediğim şeylerden biri. Yağmur. Tabi başka şeyleride özlüyorum. Mesela toprak kokusunu. Mesela ıslanmayı. Mesela bitkileri. Mesela papatyaları. Mesela Orman'ı. Mesela balıklarımızı. Mesela Nehir'i. Mesela Kağan'ı.
Mesela sevdiğim adamı...
İçimde bir yerlerde onun var olduğunu hissediyorum. O var. Ama nerde bilmiyorum. Kimlerle, nasıl bir yerde, mutlu mu? Yoksa o güzel gözleri kıpkırmızı mı? Hiç bir şey bilmiyorum.
Çölde yürümeye devam ettim ama güneş yakıyordu. Güneş tenimi yakıyordu. Vücudumu yakıyordu. Zihnimi yakıyordu. Kalbimi yakıyordu.
Bir umut belki yağmur yağar diye başımı gökyüzüne çevirdim. Lakin gökyüzünde sadece güneş vardı. Başımı gökyüzünden çektim. Çölde attığım her adım bana okyanusun ortasındaki o ıssız adada geçen günleri hatırlatıyordu.
"Bir! İki! Üç! Dört! Beş! Altı! Yedi! Sekiz!"
Neden o gün? Neden?! Adımlarımı atmaya devam ederken kulağıma gelen bir ses duydum.
"Kurşun!"
Gözlerimi etrafta gezdirdim. Çölün ortasında yerde kanlar içinde yatan birini gördüm. Koşa koşa onun yanına ilerledim. Her adımımın sayısı zihnimin içinde yankılanıyordu. O kişinin yanına vardığımda zihnimin içindeki bir ses, "On üç!" diye bağırdı.
