Ben Gece!
Gece Alabay. On dört yaşındayken şu hayatta en sevdiğim insanı kaybettim. O daha minicikti, zor konuşuyordu, minicik elleri, minicik ayakları gözlerimin önünden gitmiyordu.
Sonra biri geldi... Beni dağılmış halimden çıkarıp, dimdik ayakta...
Lütfen oy vermeyi yorum yapmayı ve yukarıdaki şarkıyı açmayı unutmayın:)
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11.Bölüm : 1312. SOKAK
(Bir hafta sonra)
Gözlerimi yavaşça açtığımda telefonumdan gelen bildirim sesini duydum. Bildirim sesi beni uyandırmıştı. Saat gecenin ikisiydi. Bu saatte kim mesaj atmıştı. Gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdım. Üzerimdeki yorganı bir kenara atıp telefonu elime aldım. Mesaj Kağan'dan gelmişti. Bana şarkı atmıştı. Şarkının altında ki mesajda ise, "Sen bana yağmurdan bir damlasın :) " yazıyordu.
Yüzümde ufak bir tebessüm oluştu. Komodinin üzerindeki kulaklığımı alıp kulağıma taktım. Şarkıyı açıp dinlemeye başladım. Aynı zamanda da Kağan'a mesaj yazıyordum.
"Bu şarkı bizim şarkımız olsun."
Yazdım ve gönderdim. Şarkı başlamıştı. "Sen bana yağmurdan bir damla mısın? Ki yağmamışsın, kalbim yanmış..." diyordu şarkıda. Bunu en son abimin doğum günü olduğu gün dinlemiştim. Kağan ile dans ederken bana, bu sözleri kulağıma doğru fısıldamıştı. İçimden bir ağlama isteği geldi.
Duygulanmıştım.
Bu duygu çok güzel bir duyguydu. Çok güzel bir histi.
Çevrimiçi... Yazıyor... Yazıyor... Yazıyor...
Kağan anında çevrimiçi olmuştu.
"Bizim..." diye bir mesaj geldi. Kaşlarım çatılmıştı. Doğru ya ben onunla neydim ki. Hiç bir şey. Ben onunla hiç bir şeydim. Anında mesaj kutuma bir mesaj daha düştü.
"Bizim şarkımız olsun. İkimizin şarkısı olsun..."
Mesaj geldikten iki saniye sonra bir mesaj daha geldi.
"2 Sokak ötendeyim. Dışarıya çıkabilir misin?"
Hemen mesaj yazmaya başladım.
"5 dakikaya oradayım." deyip mesajı yolladım. Yataktan kalkıp üzerime bir hırka geçirdim. Evden sessizce çıkmam gerekiyordu. Teyzemle konuşursam bu iki saat sürerdi. İzin vereceğini bildiğim için ona hiç bir şey demeden evden çıktım. Hava biraz rüzgarlıydı.
"Sokağın adı ne?"
Diye bir mesaj daha yolladım. Anında yeni bir bildirim geldi.
"Burası İzmir güzelim. 1312. Sokaktayım:)"
Kafama vurmamak için kendimi zor tuttum. 1310. Sokağa girdiğimde çok tenha olduğunu fark ettim. Acaba doğru yere mi gelmiştim.
"Hişşşt! Güzellik." Bu ses yabancıydı. Bu ses Kağan'a ait değildi. Bir an elim ayağım titremeye başladı. Gecenin ikisinde bu tenha sokakta bir başımaydım. Sesin geldiği yöne baktığımda bir grup insanın bana doğru yaklaştıklarını fark ettim. Ne yapacaktım!
