𝓒𝓘𝓝𝓐𝓨𝓔𝓣// ZeyÇağ//

╔╣█╠╗╚ 𝑂𝑘𝑢𝑙𝑑𝑎 𝑘𝑖 𝐼𝑙𝑘 𝐺𝑢𝑛 ╝╔╣█╠╗

                                                                       06.01.2016

Tozluyaka adlı mahallede her zamanki coşku mevcuttu. Fakat bir değişiklik vardı bu sefer. Küçük bir çocuğun haykırışlarıyla bürünmüştü mahalle. ''Trenim'' diyordu çocuk. O çok sevdiği oyuncak trenini kaybetmişti.

 Ama vazgeçmiyordu. ''Belki kutulardan çıkar değil mi baba?'' diye sorup duruyordu çocuk. Hepsi annesi yüzündendi. Onu bırakıp gitmeseydi taşınmayacaklardı. Oyuncak trenini de bırakmamış olurdu o zaman. 

Küçük çocuk kutuları birer birer ararken küçük bir el dokundu eline. Şaşırmıştı çocuk.

''Bunu alabilirsin. Trenin nasıl bilmiyorum ama benim trenim çok hızlı gidiyor. Hem bak uçabiliyor da."

Küçük çocuk çok sevinmişti. Karşısında ondan biraz kısa bir kız duruyordu. Çok sevimliydi bu kız. Bir arkadaşı olmuştu çocuğun.

" Sen benim arkadaşım mısın?" diye sordu. Kız başıyla onaylayınca sevinmişti çocuk. Kızın elinde duran treni aldı ve uçurmaya başladı. 

"Adın ne senin?" diye sordu kız.

"Ben... Çağrı." Utanıyordu oğlan. İlk defa bir arkadaşı olmuştu çünkü.

"Peki, senin adın ne?" diye sordu cesaretlenip.

"Zeyno baban geldi!"  Biri karşısında ki küçük kıza sesleniyordu. 'Annesi olmalı' diye düşündü minik Çağrı.

" Gitmem gerek. Trenimi sakın kaybetme olur mu?" dedi  ve gözden kayboldu sevimli kız. İşte o zaman çocuk annesi gittiğinden beli ilk defa bu kadar huzurlu ve mutlu hissediyordu.

                                                      17.09.2022

                                                     Zeynep Sarı

Kader: Zeyno hazır mısın kızım?

Zeynep: Sakin olur musun anne?

Kader: Koleje gideceksin Zeyno farkında mısın? Hem Çağrı'da o okuldaymış diye duydum. Ne güzel işte senin şu arkadaşların dışında biri daha tanıyorsun.

Zeynep: Ya aynen, ne harika değil mi?(!)

Kader: Kız bir şey mi oldu yoksa?

Annem beni sorguya çekerken dışardan bir ıslık sesi geldi. Bu Ali, Vefa, Arap ve benim birbirimizi çağırış şeklimizdi.

Zeynep: Anne bak Ali'ler geldi ben gidiyorum hadi görüşürüz.

Hızla evden çıkmıştım. Eğer bir dakika daha orada kalırsam annem aramızda geçen şeyleri anlayabilirdi. 

O arkamdan söylenirken ben kapının önüne yaslamış olduğum bisikletimi aldım ce bizimkilere doğru ilerledim.

Vefa: Heyecan var mı bakalım?

Sinan: Ne heyecanı olacak , yüzüne baksana şunun.

Zeynep: Uzatma Arap. Hadi gidelim Ali nerde?

Vefa: Onun yanına gidiyoruz zaten.

Sesimi çıkartmadan bisikletime atladım ve sürmeye başladım. Ali, Vefa, Sinan ve ben kendimizi bildik bileli beraberiz. Grubun tek kızı benim ve bu guru verici bir şey benim için. Aramıza hiç kimseyi almadık. Biri hariç. Çağrı...