Be gentle

Η λίμνη

-Όταν ήμουν μικρός ερχόμουν σε αυτο το μέρος πολύ συχνά. Εδώ συναντούσα τους  φίλους μου τα παιδιά που γνώρισες στο ρεστοράν, τη Νατάσα τον Τιμο και την Λάουρα.
Ήμασταν όλοι μια οικογένεια. Παίζαμε όλη μέρα, τρώγαμε και γυρνούσαμε τα πρωινά στα σπίτια μας. Αυτή εδώ η λίμνη αν είχε στόμα θα με είχε κράξει. Είπε ο Γκουσταβο και γέλασε δυνατά έχοντας ένα παγωτό στα χέρια του το οποίο ελιωνε και του λερωνοταν τα παπούτσια του καθώς έσταζε.

Εγώ απλώς τον χάζευα και παρατηρούσα τα μάτια του που λαμπυριζαν στη σκέψη ότι κάποτε ήταν ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα στη ζωή.

Ο καιρός ήταν  υπέροχος ούτε πολύ ζεστη ούτε πολύ κρυο,μια λιακαδα λίγο απαλό αερακι και δύο τρεις άνθρωποι να απολαμβάνουν την βόλτα τους στο πάρκο με τους ατελείωτους παπαγάλους και τα μικρά σκιουρακια να τρέχουν γύρω γύρω.

Ο Γκουσταβο ήθελε να πάμε στο λουνα παρκ όπου έπαιζε μικρός και να πάρουμε μέρος στις κοκορομαχιες.
Μεγκυ: - Έλα αγάπη μου ας φάμε πρώτα κάτι.
Γκουσταβο: - Μα αν φάμε θα ξεράσει ο ένας πάνω στον άλλον.
Μεγκυ: - Ωραία αλλά μετά μου χρωστάς  ένα τσιλι κον καρνε!!!
Γκουσταβο: - Στις διαταγές σας κυρία μου!
Πήγαμε αμέσως στο κέντρο και περιμέναμε τη σειρά μας για τις κοκορομαχιες. Ο υπεύθυνος μας είπε ότι αν κερδίζαμε θα είχαμε ένα γεύμα δωρεάν και ένα ποτό στην ταράτσα του ξενοδοχείου με θέα όλο το νησί.
Εννοείται πως έπρεπε να κερδίσουμε, τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται με τίποτα.

Περάσαμε στιγμές ξέγνοιαστες χωρίς σκοτούρες και προβληματισμούς.
Την ίδια  μέρα πήγαμε στους καταρράκτες και το βράδυ ο Γκουσταβο μου έδωσε ένα φάκελο με ένα κλειδί.
Γκουσταβο: - Αυτό είναι το δώρο μου.
Εδώ μέσα υπάρχει αυτό που ψάχνεις. Η απόφαση είναι δική σου.

Πήρα το φάκελο χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέβηκα στο δωμάτιο και άρχισα να διαβάζω προσεχτικά τα έγγραφα που υπήρχαν μέσα σε αυτόν.

Ο Γκουσταβο είχε δίκιο. Ήμουν τόσο καιρό με έναν ψεύτη. Πιάστηκα κυριολεκτικά κορόιδο. Αντί να ζησω τη ζωή μου ,να συνεχίσω να δουλεύω και να φροντίζω τον πατέρα μου και την Αλισια, εμπλεξα σε μπελάδες και ξέχασα πως είναι να ζεις ελεύθερα.
Όμως μετά έρχεται η σκέψη του γιου μου και μου απαλύνει τον πόνο.  Άραγε τι να κάνει ο μικρός μου τωρα; Ξέρω ότι είναι με την Αλισια και είναι χαρούμενος. Ο πατέρας του άφαντος κι εγώ εδω να ψάχνω την αλήθεια έχοντας προδοθει επανηλημενα.
Τέλος πάντων ας συνεχίσω το ψάξιμο και ας μη μιζεριαζω άλλο. Θα βρω το δρόμο μου και θα κάνω το παιδί μου χαρούμενο. Θέλω να είναι ένα ευτυχισμένο παιδί.

Ωπα για μισό λεπτό, τι γράφει εδώ αυτό το χαρτί;
"Όλιβερ Μακουίν θα σε τελειώσω."
Περίεργο αυτό, δεν έχει καν αποστολέα.

Ωπα, κι άλλο σημείωμα.
"Όλιβερ Μακουίν έχεις πεθάνει και δε το ξέρεις."
"Όλιβερ ο θάνατος είναι κοντα". Κι όμως εδω γράφει Φίλιπ . Το όνομα του πατέρα μου. Να έγραψε εκείνος όλα αύτα και να ήθελε μετά να τον βγάλει από τη μέση; Ποιος ξέρει τι θα ανακαλύψω στη συνέχεια.
Στο παρακάτω σημείωμα υπήρχε μια απόδειξη που ελεγε: "Το πτωμα του Φίλιπ θα θαφτεί κάπου στη Λίμνη."

Έχασα τις αισθήσεις μου σαν να έπεφτα σε λήθαργο ύστερα από υπερβολική ποσότητα αλκοόλ.