Gece'nin Özgürlüğü

11.Bölüm

ASIL

* 2004*

Adım kadar olamamıştım ben. Hiç bir zaman özgür değildi küçük kız. Hep mahkûmdu lekeli ruha. Önce babası lekelemişti bu kızı. Önce babası dokunmuştu küçük Özgür'e. O pis elleriyle yaklaşmıştı minik bedene. Kız korkmuştu babasından ama gidememişti bir yere. Sonra belki beni sevecek diye düşünmüştü küçük kız.

Aptallık etmişti.

Hiç bir zaman sevmemişti baba kızını. Hep lanet etmişti varlığına. Hep vurmuştu kızın suratına öfkesini. Minik kız korkuyordu babasından. Ama hep kendinde arıyordu sebepleri. Oysaki küçük kız ne yaramazdı o evde, ne de fazlalıktı. Ama bunu hissettirmişlerdi sonuna kadar.

Acıyla inlemişti küçük kız. Yalvarmıştı babasına.

"Yapma baba. Canım yanıyor lütfen. Lütfen baba yalvarırım yapma."demişti minik bedeni hıçkırıklara boğulurken.

"Biraz faydanı görelim be kızım."

Kızım demişti pis baba. Ama anlamıştı küçük kız ne kadar cani ve acımasız olduğunu.

Kız önce babasının arsızca sırıtışından korkmuştu. Sonra üstüne yürüyüşünden, yakasından tutuşundan, pis kokusundan tiksinmişti. Daha sonra yatağa fırlatışından ürpermişti kız. Annesinin yeni aldığı elbiseyi yırtmıştı babası. Kız üzülmüştü, ağlamıştı ama sonradan olacaklardan bihaberdi.

Adam iyice yaklaşmıştı minik kıza. Minik kızın midesi bulanmıştı. Pis elleriyle dokunmaya başlamıştı. Kız titriyordu, ağlıyordu, sus pus olmuştu korkudan ama bir şey yapamamıştı minik kız.

Bağırmıştı saatlerce durması için. Durmamıştı baba. Ölmüştü kız, almıştı babası canını. Minik Özgür'ün ruhu lekelenmişti.

Fazlasıyla acıyordu canı. Göz yaşları yanağından boynuna süzülmüştü. Toz olup uçmak istedi minik beden. Minik kız aynadan nasıl öldüğünü izledi tüm gece. Susmadı içindeki çığlıklar. Küçük yaşta alınmıştı benliği.

Saatlerce yattı yatağında kanlar içinde. Saatlerce ağladı ağzını kapatarak. Saatlerce yansımasını izledi aptal kız.

Aptal. Aptal. Aptal

***
"APTALSIN SEN APTAL. SALAĞIN TEKİSİN SEN. NEDEN ÖLDÜRMEDİN NEDEN?"

Uçurum kenarında bağırışlarım bana tekrar gelmişti. Minik aptal kıza bağırmıştım ama o bağırışlar tekrar bana geldi.

"YA SEN. SEN NEDEN İZİN VERDİN ANNE? NEDEN O İTLE BIRAKTIN EVDE BENİ? SÖYLESENE NEDEN DÜŞÜNMEDİN BENİ? SÖYLESENE KORKAK KADIN."

Tekrar kulaklarımda bağırış seslerim. Susamadım. Tekrak bağırdım.

"BAK BURADA DEĞİL O İT. BENDE O MASUM KIZ DEĞİLİM ARTIK. ONDAN KORKARDIN SEN. YANIMIZDA DEĞİL ŞİMDİ. YOKSA BENDEN Mİ KORKUYORSUN?"

Ayakta boş geceye karşı bakıyordum. Uçurumun rüzgarı sert bir şekilde saçlarımı savururken kendimi gerçekten aptal gibi hissediyorum.

"KORK ANNE. BENDEN DE KORK. ÇÜNKÜ O ADAMI YANINA GÖNDERECEĞİM. ENİNDE SONUNDA GÖNDERİCEM O İTİ YANINA."

Nefretimi kusmuştum gerçekten annem varmış gibi. Onu burada bırakmış gibi motoruma binip gitmiştim o toprak kokan yerden.

Derin nefes alıyordum. Ağlayamadığı için gözlerim kızarmış ve göz altlarım morarmıştı. Ben ağlamayı yıllar önce unutmuştum.

Eve gitmiş soğuk bir duşun ardından üzerimi giyinmiştim. En son botlarımıda giyip salona indim. Dışarıya göz attıktan sonra elime telefonumu ve çantamı alıp garaja indim. Motorumu buraktığım yerden Deli Fişeği alıp şirkete yol aldım. Biraz çalışacak ve kafamı dağıtacaktım.