Krzywa rzeczywistość [15+]

Rozdział 2. Pierwszy turnus

Na wizycie pani doktor Jakubiec uprzedziła mojego ojca, że należy przyjechać do szpitala wcześnie rano, żeby nie przeczekać całego dnia na parterze w rejestracji.

Akurat tak się złożyło, że w tamtym czasie w życie wchodziły przepisy RODO. Najpierw trzeba było zgłosić się w rejestracji, żeby otrzymać numerek, a następnie czekało się w kolejce, aż zrzędliwa pielęgniarka z izby przyjęć wykrzyczy ten numerek w przestrzeń. Ludzie chodzili nabuzowani, bo nie mogli zrozumieć, dlaczego numery nie są podawane w kolejności rosnącej. Panował jeden wielki chaos, dzieciaki płakały, a ich rodzice tracili cierpliwość. Ja ściągnęłam gorset i skuliłam się na krześle.

— Masz skierowanie? — zwróciłam się do mojego ojca.

— Rozmawiałem z panią doktor. Powiedziała, że załatwi nam to bez skierowania.

— Numer czterdzieści sześć!!! — ryknęła pielęgniarka.

— My! — Podniosłam się z krzesła i podeszłam do przodu.

— Skierowanie — zwróciła się kobieta do mojego ojca.

— Pani doktor powiedziała, że nie musimy mieć skierowania...

— Ale ja dziecka nie przyjmę bez skierowania — odparła stanowczo piguła. — Pan pójdzie na górę i sobie to z panią doktor wyjaśni, ludzie czekają.

— To ja mam teraz z dzieckiem biegać po szpitalu?! — zdenerwował się mój ojciec. — Przecież może pani zadzwonić na oddział, ma pani tutaj telefon!

— Pan widzi ile tu jest ludzi?! — odkrzyknęła kobieta. — To leży w pana interesie, żeby sobie to załatwić! I proszę odejść, bo wstrzymujecie kolejkę!

Wyszliśmy z izby przyjęć, skręciliśmy w prawo za sklepikiem, minęliśmy kaplicę i ruszyliśmy na schody. Wdrapaliśmy się na drugie piętro i zdaliśmy sobie sprawę, że nie mamy pojęcia, gdzie właściwie powinniśmy szukać doktor Jakubiec. Kobieta na szczęście wyszła z pierwszych drzwi na prawo i podeszła do nas.

— Dzień dobry, coś się stało?

— Pani doktor, nie chcą nas wpuścić... — wyjąkał pokornie mój ojciec.

— Już tam dzwonię. — Damulka przekręciła oczami i z powrotem wróciła do pomieszczenia, z którego chwilę temu wyszła.

Wróciliśmy na dół. Naburmuszone panie w rejestracji niechętnie mnie zbadały i przyjęły na oddział. Przyszła pielęgniarka, zaprowadziła mnie z powrotem na górę i założyła mi bransoletkę szpitalną z moim imieniem, nazwiskiem, nazwą oddziału i datą przyjęcia. Ojciec przyniósł moje rzeczy. Zadano mi jeszcze kilka pytań ("Poruszasz się samodzielnie? Odruch połykania prawidłowy? Wszystkie kończyny sprawne? Jesteś w ciąży?") Później weszłam z jedną z pań do zabiegówki, gdzie po raz kolejny mnie zważono.

Kilkanaście minut później siedziałam już na sali, gdzie uraczono mnie obiadem, składającym się z klusek na parze w sosie truskawkowym. Było to jedno z nielicznych dań oddziałowych, które rzeczywiście dało się zjeść.