Ik ben de sleutel

11.1

POV MEGAN

Ik volg snel het verlichten pad. Na een stuk gerend te hebben kom ik uit aan het zuiden van de stad. Even om mij heen kijkend loop ik naar een of ander hokje. Helaas eindigt daar het spoor. Gefrustreerd stamp ik op de grond. Een tegen geslagen gevoel bekruipt mij. Ik sla uit frustratie een paar keer tegen het hokje en kijk naar beneden. Tussen de kieren van het hokje zie ik lichtpuntjes. Met m'n voet klop ik licht op de vloer van het hokje. Het geluid van een holle ondergrond laat mij grijnzen van hier tot Tokio . Terwijl ik de vloer van het hokje los probeerde te maken hoorde ik gekuch achter mij. Wat denkt u dat u aan het doen bent. Ik draai mij om en begin te gemeen te lachen. Jij wilt weten wat ik aan het doen bent. Ik ben iets aan het doen dat jouw geen reedt aan gaat. Dus als je door zou willen waggelen nu. Ik wuifde haar weg. Belachelijk dit zegt ze terwijl ze mij weg duwt van het hokje. Dat was echt het laatste zetje dat ik nodig had. Voordat ik het wist had ik haar neergehaald en bewusteloos geslagen. Ik dump de persoon ergens in de bosjes. Wat bozer ga ik verder met het hokje uit elkaar halen. Na dat ik eindelijk de vloer los had kon ik een soort glijbaan zien en een apart mechanisme . Voorzichtig liet ik mij zelf zakken en liet ik mij los. Met een rotvaart glij ik naar beneden. Als ik het einde inzicht krijg probeer ik mij af te remmen. Wat helaas niet lukt waardoor ik hard op m'n kont beland. Vloekend stond ik op en klopte mij zelf af. Even vroeg ik mij af waar. Maar gauw had ik al een idee waar ik was. Kijkend naar mij zelf zag ik dat hier en daar modder aan mijn kleding bleef zitten. Dit meen je niet! Het is vandaag gewoon echt mijn dag niet. Hier gaat ze echt voor boeten. Boos zet ik mijn tocht door. Hoe kan zo een klein en pienter meisje zo snel gaan. Mijn gevoel zei mij dat ze al een erg grote voorsprong had terwijl ik haar heb zien weggaan. Ze ging richting het noorden. Ging ze richting Ramar in haar eentje. Wat een lachertje is dat kreng toch.

POV ROMY

Mijn avontuur begon toen ik mijn eerste stappen zetten richting het noorden. Mijn plan was om eerst langs mijn oude stad te gaan. Ik kom zelf namelijk oorspronkelijk uit Ordenium. Een kleine stad helaas vlak bij Embrium. De weg lijden als volgt. ik wist dat één van mijn obstakel door het Gardenium bos zou worden. Het is het meest gevaarlijke bos van de wereld. Het is daar altijd donker. Mist die altijd blijft hangen en al helemaal als je in het midden punt van het bos bent. Geluiden waar je nek haren recht op van gaan staan en die je de stuipen op je lijf jagen. De gemuteerde insecten die je achtervolgen. De geur van dood en bederf die je misselijk maken. Het gevoel dat er veel ogen op je gericht staan. Dan zijn we nog niet eens begonnen over de verhalen die rond gaan. Mysterieuze stemmen van ieder die daar gestorven of vermoord is. Het gezegde over het bos gaan als volgt: Ieder die het bos betreedt staat vast voor de keuze van hun leed. Ter been of ander zal het lot veranderen. stilletjes maar niet zwijgend want anders zult uw bezwijken. Laat de regels spreken tot dat ze breken. Wees gewaarschuwd voor het gevaar bij het betreden van dit reservaat. En natuurlijk niet te vergeten als je eenmaal het bos bent in gegaan kom je er niet meer uit.

Het is hartstikke gevaarlijk maar ik weet dat het de snelste weg is. De veiligheid van iedereen gaat voor dat van mij zelf. Gelukkig is het voor mij niet de eerste keer om door het bos te gaan. Volgens mij wordt het de 2de keer. Dus misschien lacht het geluk mij nog een keertje toe. Gelukkig zijn we daar nog niet, ik moet eerst maar in de buurt van het bos zien te komen . Met die gedachten versnelde ik mijn pas. voordat ik echt aan het rennen was. Merkte ik op dat er een paar paarden aan het grazen waren verder op. Misschien als ik geluk had kon ik één van de paarden temmen. Even nam ik de omgeving in mij op: Bergen met lichte sneeuw aan de top aan de rechterkant van mij, Aan de berg grensde een prachtig groen veld met lang gras en veel wilde bloemen ,Hier en daar wat paarden en andere dieren en als laatste had je de water pas van Bailynia naar Ardenia (De stad van magie en vrede). Diep adem halend maakte ik voorzichtig mijn weg richting de paarden. Uit het niets sprong er een reusachtig pikzwart paard net voor mijn neus. Het paard begon luidkeels te hinniken. Hier door rende alle dieren uit angst weg. Even leek het er op dat het pikzwarte paard zich zelf ook uit de benen zou maken. Maar het bleef gewoon rustig voor mijn neus staan. Verbaasd van het paard bleef ik het aanstaren. Geconcentreerd bleven ik en het paard elkaar aanstaren. Voordat ik het door had tilde het paard lichtjes zijn hoofd schuin. Het was zo een grappig gezicht dat ik schaterend begon te lachen. Nu begon het paard vrolijk om mij heen te stuiteren. Een laatste lach verliet mijn mond als ik mij weer richten op het paard. Voorzichtig stak ik mij hand uit richting het paard en zetten een stap vooruit. Tot mijn verbazing kwam het paard mijn richting op. Het moment dat ik het paard wilde aanraken ging het uit het niets door z'n poten. Geschrokken keek ik naar het paard bang dat er iets mis mee was. Maar toen had ik door wat het paard wilde. Hij stond namelijk klaar dat ik makkelijk kon op stappen. Het paard deed net alsof ik altijd zijn baasje was geweest. Hartstikke lief dat ik het vond streelde ik eerst lieflijk het paard. Nadat ik dit had gedaan hief ik mijn linker been op om voorzichtig op het paard te gaan zitten. Helaas ging het niet zo soepel als verwacht omdat het paard zo groot was. Conclusie het was zo soepel dat ik er niet op kwam. Toen begon het paard geluid te maken het leek net alsof het mij uit lachte. Verslagen wilde ik tegen het paard op gaan zitten toen het abrupt op stond. Wiebelend zocht ik mijn balans terug als ik een kopje in mijn rug voelde. Samen met de hulp van het paard bleef ik gelukkig rechtop staan. Op het moment dat ik mij wilde om draaide voelde ik dat ik om hoog ging. Het paard had zijn hoofd tussen mijn benen gedaan waardoor ik via zijn nek toch nog op het paard belanden. Nu denk je natuurlijk ik had mijn krachten gewoon kunnen gebruiken toch. Maar ik moet mijn krachten ten eerste sparen voor het Gardenium bos, ten tweede was het belangrijk om het te sparen voor Ramar en ten slotte om er voor te zorgen dat ze mij in ieder geval niet kunnen vinden op basis van magie gebruik. Toen ik stabiel op het paard zat pakte ik voorzichtig zijn manen. Voorzichtig geef ik met m'n voet een licht tikje zodat het paard in beweging komt. Een hinnik verlaat het paard en dan gaat hij met een redelijke vaart voor uit. De schitterende omgeving vloog mij zo voorbij. Het was een moment dat ik even kon genieten .Zeker voordat ik zo in alle spanning door het bos moet. Uit het Niets stopte het paard en werd ik bijna gelanceerd. Even de weg kwijt keek ik om mij heen. Daar stond de naamloze vampier met een grijns zo groot als de Mount Everest. Kijk kijk kijk wie we daar hebben komt er uit zijn mond. Het paard ging klaar staan om te vecht zonder dat ik iets deed. Het lijkt wel kerst als ik jouw zo in het open vind Romy zegt hij dan. Dus als jij nou met dat lekkere kontje van je afstapt dan kunnen we zonder veel gedoe naar Ramar. Een spottend lachje verliet mijn mond. Waarom begin ik. Ga jij niet gewoon weg en steek Ramar lekker bij de plek waar de zon niet schijnt. Ik kalmeer het paard en laat mij voorzichtig van het paard glijden. Het moment dat mijn voeten de grond raken word ik gelijk om geduwd. Langzaam zakte ik in de grond en werd de vampier van mij afgegooid door de planten. Zodra ik wist dat de vampier een goed eind verder op was liet ik mij zelf weer boven de grond komen. Met een fluitje liet ik het paard aan sporen. Het kwam mijn kant op en gooide mij weer op z'n rug. Het paard ging zo snel dat het wel leek of hij sneller dan het licht was. Stevig hield ik het paard vast bang om er af te vallen door de snelheid. Achter mij hoorde ik nog wat gevloek maar ik wist zeker dat hij ons zou volgen. We moesten nu echt richting het bos. Daar kunnen we hem afschudden. We waren er bijna als ik van het paard wordt afgetrokken. Met een harde klap raakte ik de grond. M'n lichaam als eerst en dan mijn hoofd. Lichtelijk duizelig keek ik op . Ik voelde wat langs mijn gezicht lopen. Snel met lichtelijk manier raak ik gauw mijn hoofd aan. Ik bracht mijn hand weer terug in mijn zicht en ja hoor het bloede en niet zo een beetje ook. Ik kijk op wie mij er af had getrokken om een vampier te zien staan. Hij was in twee strijd. Waarschijnlijk vanwege het bloed. Nu moest ik mijn kans grijpen. Ik trok een sprintje en zag de mist al in de buurt komen. De regen die om het bos dwaalde zou mij bijna groeten. Een grijns van geluk en angst sierde mijn gezicht. Geluk dat ik van de vampier kan ontkomen, en angst wat het bos mij gaat brengen. Hijgend kwam ik bij de bos rand aan. Even nam ik diep adem en zetten mijn eerste stap in het natte koude bos. Een donker mysterieus zicht kwam te voorschijn. Binnen no time was ik door weekt maar ik zetten stevig door. Vechtend door de bomen en takken die in mijn gezicht sloegen. Een kleine traan verliet mijn wang. M'n longen die branden van het rennen. Ik liet mij zelf vallen in de modder. M'n zicht werd wazig niet alleen door de tranen die mijn gezicht sierde, Maar ook door het bloed verlies. Tevens merkte ik ook dat ik licht in mijn hoofd werd. Vol vermoeid liet ik mijzelf zakken naar de grond en dacht bij mij zelf: Even de oogjes dicht kan vast geen kwaad. M'n ogen vielen dicht en mijn lichaam werd zwaar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey liever lezers,

Hier het hoofdstuk van deze week.

Misschien maak ik er deze week nog eentje maar dat weet ik nog niet zeker.

Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden.

xxx Hopeforlive