Ik ben de sleutel

12.1

POV ???

Respect loos zomaar mijn domein binnen dringen. Wie denken ze wel dat ze zijn! Snauwend pak ik mijn staf en spring ik zo uit het raam. In de lucht verander ik in een Aalscholver en vlieg er vandoor. De bomen breken open en gaan weer achter mij dicht. Ik zal laten zien van wie  de baas van het bos is.

POV ROMY

M'n zicht werd wazig niet alleen door de tranen die mijn gezicht sierde, Maar ook door het bloed verlies. Tevens merkte ik ook dat ik licht in mijn hoofd werd. Vol vermoeid liet ik mijzelf zakken naar de grond en dacht bij mij zelf: Even de oogjes dicht kan vast geen kwaad. M'n ogen vielen dicht en mijn lichaam werd zwaar.

M'n lichaam deed pijn en ik kon er geen beweging in krijgen. De pijn scheuten schoten die het niet beter maakte. Oogleden die niet open wilden. Verschillende stemmen horen en geen eentje kunnen plaatsen. Een dialect die ik nooit eerder heb gehoord, Maar toch heb ik het idee dat ik het zou moeten kennen. Even probeer ik mij te bewegen maar het lukte helaas niet zo als ik wilde. Het resultaat er van was dat alleen m'n vinger net aan bewoog. Abrupt hoorde ik de stemmen stoppen met praten en voet stappen die mijn kant op kwamen. Bewoog ze nou? Hoe is dat mogelijk. Ik dacht dat je zij dat je een lijk had gevonden. Niet iemand die naar de zieke boeg heen moet. Ik voel dat ik word op getild en kou mijn lichaam groet. Na een tijdje stopt de persoon die mij tilt en legt mij weer ergens neer. De warmte vulde mijn lichaam en ik merkte dat ik mij daar door al beter voelde. Veel vragen stelde ik aan mij zelf: Wat is er precies gebeurt, Ben ik dood gegaan, waar ben ik en hoe kom ik hier. Met deze vragen in mijn hoofd deed ik hard m'n best om mijn ogen te openen. Na veel mislukte pogingen en steeds meer frustratie wilde ik het nog 1 keer proberen. Met volle focus en hoop gingen mijn ogen eindelijk open, Vel licht groeten mijn zicht zo vel dat ik mijn ogen gelijk weer sloot. Na een paar keer open en dicht gedaan te hebben om te wennen aan het licht kon ik ze rustig open houden. Mijn ogen probeerde de ruimte waar te nemen maar het was een mislukte poging. Ik kon namelijk mijn hoofd niet bewegen. Diep en rustig nam ik adem en liet mijn lichaam ontspannen. Na goed ontspannen te zijn kon ik eindelijk mijn lichaam bewegen. Het was gewoon in de stres waardoor het was bevroren in een gestreste stand. Nu dat ik eindelijk kon bewegen keek ik om mij heen en naar mijzelf. Helaas kwam ik tot de conclusie dat het niet raar was dat mijn lichaam in de stres was. Er zat een mega groot gat in mijn buik. Het was gelukkig al ver met helen maar het was niet al te best. Tevens zat ik onder de krassen en wonden. Wat was er in godsnaam gebeurd toen ik out was. Nu dat ik het gevoel en beweging terug had in m'n lichaam kon ik wel gillen van de pijn. De tranen stonden in mijn ogen en eigenlijk wilde ik helemaal geen beweging maken. Toen ik net weer rustig zat ging de deur open. Een man met wolven horen stapte binnen. Zodra hij zag dat ik rechtop zat begon hij te grommen richting mij. Een bittere lach verliet mijn mond. Hoe zag jij voor je dat ik gevaarlijk was als ik er zo bij lig. Dat liet de weerwolf gelukkig ontspannen. Stapje voor stapje kwam de wolf dichterbij. Hij controleerde of alles goed was en ging daarna weer weg. Nu zat ik alleen in een klein dokters kamertje. Het geen dat mij het meest verbaasde is dat ik het overleeft had. Alles had moeten indiceren dat ik dood had moeten zijn. Sommige plekken waren duidelijke plekken van vergiftigingen. Toen ik nog een keer rond de kamer keek en iets wilde voelen merkte ik iets heel ernstig op. Gardenia ! Ik kon haar aanwezigheid niet voelen in mij zelf maar ook niet buiten mijzelf. Ze was verdwenen!? Met pijn en veel moeite stond ik op. Toen ik eenmaal stond probeerde ik gebruik te maken van mijn krachten. Helaas was dit tevergeefs er gebeurde helemaal niks. Dit zou moeten beteken dat ik weer normaal ben en dat ik echt dood ben geweest. Het zal ook betekenen dat Gardenia nu vast zit aan iemand anders. Vol in paniek had ik niet gemerkt dat de deur weer open was gegaan. Een grom viel mijn paniek binnen. Met een draai keerde ik mij naar het geluid. Uit mijn paniek getrokken kijk ik naar de weerwolf. Mijn mond viel open een prachtige man stond voor mijn neus. Ik kon wel door de grond zakken. Ik zag er niet uit. Niet dat dat mijn grootste zorg was. Hij kwam mij namelijk erg bekent voor. Helaas liet mijn geheugen mij in de steek. Romy wat doe jij hier zegt de weerwolf verbaasd. Met een op getrokken wenkbrauw kijk ik hem vragend aan. Wie ben jij zei ik vragend. Licht teleurgesteld van mijn antwoord deed hij een stap naar voren. Hij nam voorzichtig mijn hand. Ondanks dat ik geen flauw idee had wie hij was stelde hij mij eerst gerust. Nadat ik gekalmeerd was bleef hij helaas stil. Stil aan begon ik mij ongemakkelijk te voelen. Waarom zij hij niks. Aarzelend wilde ik wat zeggen maar toch besloot ik mijn mond te houden. Ik voelde mij erg vreemd verdwaald en gepijnigd. Om eerlijk te zijn wist ik helemaal niks. Geen idee waar ik ben en waarom. Gelukkig nog wel wie ik was en waar ik vandaan kwam. Een kleine traan verliet mijn gezicht terwijl ik zachtjes Gardenia haar naam zei. De enige die ik altijd had is nu weg. De realisatie was al iets eerder geweest maar nu drong het pas echt door. De stilte had het wel duidelijk gemaakt. Wat was mijn missie? Waar hoor ik eigenlijk echt thuis. Mijn blik keerde op de weerwolf naast mij en ik kuchten even. Toen bracht ik de woorden uit die ik dacht dat nooit van mijzelf te horen. "Ik ben al mijn geheugen kwijt behalve mijn eigen naam en die van Gardenia". Even keek de jongen nog steeds zonder naam mijn gechoqueerd aan. Je kon zien dat hij even de tijd nodig had om na te denken. Dit verklaard veel maar ik ga mijn best doen om je te helpen kwam er lief uit zijn mond. Laat ik maar beginnen met mijzelf voortestellen. "Ik ben Mateo en ik ben een weerwolf van de darkwoods pack". Het moment dat hij zich zelf  had voorgesteld verscheen er een kort beeld van ons samen. Het was een beeld waar we gezellig aan het rennen en lachen waren. Ik denk dat ik hier moet wezen maar ik weet het niet zeker. Voorzichtig knikte ik. Kort hier na hoorde je gerommel van mijn buik komen. Verbaasd dat ik het was zeker omdat er een gat in mijn buik bevond. Onzen ogen schoten gelijk naar mijn buik. Met hulp van Mateo tilde we samen de deken op. Wat we zagen was een mirakel. Mijn buik was zo goed als geheeld alleen een wond was te zien. Geen gat te bekennen. Mateo wilde wat zeggen maar hij kon geen woord uitbrengen. Zodra hij zich had herpakt Bracht hij eindelijk dezelfde woorden uit die ook door mijn eigen hoofd heen gingen. "Hoe is dat in godsnaam mogelijk". Met de zelfde verbazing antwoorden ik hem terug. "Ik heb werkelijk waar geen idee" Zonder Gardenia zou het niet eens mogelijk moeten zijn". Heel veel vragen schoten door mijn hoofd. Maar eerst was het belangrijk om te eten. Want met een lege maag kan je niet goed functioneren. Kijkend naar Mateo vroeg ik hem of hij eten kon halen. Met een kleine lach en glimlach antwoorde hij gelukkig met een ja. Hij stond op en liep naar de deur. Voordat hij de kamer volledig verliet keek hij nog een keer achter om. Nu dat ik even alleen was voelde ik mij alleen maar ellendig. Tevens had ik het gevoel dat er iets heel belangrijks was dat ik vergat. Uit frustratie van alles keek ik naar m'n handen net of die het op gingen lossen. Een verdwaalde traan maakten zijn weg over mijn gezicht en bij het einde aangekomen viel hij zo in m'n schoot. De deur ging open en daar was gelukkig wat eten en natuurlijk Mateo. Het was vers fruit met yoghurt net wat ik nodig had. Zodra ik het eten in handen krijg verschijnt er een grote lach op mijn gezicht. Met een knorrende geluid val ik aan. Het eten ging zo snel m'n mond in dat het bijna niet zichtbaar was. Langzaam aan voelde ik de kracht in m'n lichaam terug keren. Rustig liet ik alles tot mij dringen terwijl ik aan het eten was. Als ik mijn laatste hap in m'n mond steek draai ik mijn hoofd richting Mateo. Met een hoopvol gezicht kijk ik hem aan. Mateo begin ik. Wil jij mij alsjeblieft helpen om mijn geheugen terug te krijgen.

POV GENERAAL MIA

Na de vergadering maak ik mijn weg Eucalypta zij is onze smid. Ze is erg goed in speciale  harnassen  maken en al helemaal voor mythische wezens. Onderweg kom ik Lina tegen een erg lief klein meisje die blind is. Maar vergis je niet des ondanks  ze blind is ziet ze zo goed als alles. Eerst lacht ze lief maar als ik een stukje verder loop begint ze op een te schreeuwen. Na dat het geschreeuw gestopt is hoor ik haar alleen in paniek Romy haar naar zeggen. Een slecht gevoel beknopt mij. Voordat ik het weet hebben mijn voeten zich om gedraaid en maken ze een weg terug naar het kaststeel. Bij het kasteel aangekomen storm ik door de hallen en over de gigantische trappen. Ik voel mijn gezicht al wit wegtrekken en dan draai ik de hoek om. Een open duur groet helaas mijn zicht. uit reactie leg ik mijn handen op m'n zwaard. Met een matige snelheid maak ik mijn weg naar de deur. Zodra ik de kamer binnen kom zie ik een open kast. Kleding is er uit getrokken en de badkamer deur stond ook open. Langzaam aan wordt mijn gezicht wit heet van woedde. Ik loop de badkamer in en zag het raam open staan. Hoe kan ze zo iets dom doen. Om in haar eentje de wereld proberen te redden. Ik roep de troepen op en maak mijn weg naar de stallen van het paleis. Daar aangekomen maak ik de stal deur open en maak mijn weg naar de achterste stallen. Ik maak de deur open en daar stond een groot 2 koppige hond. De beste speur hond ter wereld. Zijn naam is Anubis. Ik sprong achter op bij Anubis en stuurde hem aan door een shirt van Romy te geven zodat hij het kon ruiken. Zodra hij het spoor vond begon hij te blaffen en begon hij het spoor te volgen. Iedereen die verzameld was volgde en zo gingen we zo snel mogelijk op zoek naar Romy. Met een niet te snel tempo kwamen we aan bij een open veld. Daar aan gekomen stopte Anubis eventjes. We keken rond voor sporen maar helaas zagen we alleen een klein beetje bloed liggen. Door deze vondst merkte ik dat mijn ademhaling steeds onrustiger werd. De zorgen waren al erg hoog maar door het gene wat we gevonden hadden wist ik gewoon dat het bloed van Romy was. Anubis wilde weer verder maar wachten toch even op de rest. Toen iedereen er was begon Anubis met een redelijk rustig tempo richting het Gardenium bos te rennen. Shit dacht ik bij mij zelf Als ze daar in is gegaan gaat het heel moeilijk zijn om haar te vinden. Nog meer bloed kwam mijn zicht in. Ook hoorde ik gevloek van af de rand van het bos. Daar stond een vampier zo te zien had hij een gevecht achter de rug gehad. Het enige was dat hij er niet in durfde te gaan. Voordat ik het wist stond de vampier naast Anubis. en trok mij aan mijn been naar beneden. Bloed is het enige wat uit zijn mond kwam. Hij duwde mij met kracht tegen de vloer. De lucht klapte uit mijn longen van de klap. Mijn zicht werd even wazig. Mijn lichaam gaf het op als of ik al dood was. Mijn hoofd zijn beweeg voor je leven en mijn wil wilde dat ook. Maar ik wist gewoon dat het niet goed zou komen. Mijn hart klopte als nooit tevoren. Zijn hoofd en tanden kwamen steeds meer in de buurt van mijn nek. Ik sloot mijn ogen en gaf het op en toen gebeurde het...