ავტორის pov:
და მაშინ როცა ყველაფერი დასასრულისას დაიწყო ყველას ეგონა რომ ახალი დასაწყისი ლამაზი ზღაპარი იქნებოდა...
სანისთვის მართლაც იყო ეს ზღაპარი, მაგრამ ყველა ზღაპარს კარგი დასასრული როდი აქვს?
არ ვიცი ალბათ აქვს კიდევაც, მაგრამ სანის ზღაპარი ჯიმინის ხელით დაიწერა და ისევე როგორც მფარველი ანგელოზი არ მისცა მას დასრულების საშუალება....
ნუთუ ყველაფერი მაშინ დაიწყო...
რა თქმა უნდა....
არა....
ყველაფერი 2021 წლის 3 აგვისტოს დაიწყო, მონის დაბადების დღეზე. როდესაც თეჰიმ ჯიმინს ფოტო ჩაუგდო და უთხრა რომ მეგობრის დაბადების დღეზე იყო.
რა თქმა უნდა ფოტოზე სანიც იყო.
სანის დანახვამ ჯიმინს რაღაც უცნაური აგრძნობინა და გადაწყვიტა გაერკვია თუ რა იყო ის.
ჯიმინს არ ჰქონია უდარდელი ცხოვრება....
დედა 3 წლის ასაკში გარდაეცვალა და მისი სურნელის კი დაავიწყდა.
მამამ 12 წლის ასაკში მიატოვა.
მხოლოდ ბებია ჰყავდა რომელიც მამის მიტოვებიდან რამდენიმე თვეში გარდაიცვალა.
13 წლის ჯიმინს მარტო უწევდა ცხოვრების რთული პერიოდების გადალახვა. გვერდით მხოლოდ თეჰიონი ჰყავდა და სხვა არავინ.
მან არ იცოდა თუ რას ნიშნავდა ბედნიერება...
საკუთარი თავის რჩენისათვის ბევრს მუშაობდა და მას შემდეგ რაც საკმაო ფული დააგროვა გადაწყვიტა თეჰიონთან, სიმართლე რომ ვთქვათ სანისთან ახლოს ეცხოვრა.
მეორედ სანი ჯიმინმა სკოლის ეზოში დაინახა. ეს მანამდე სანამ საცხოვრებელს შეცვლიდა.
იმ დღეს სკოლაში თეჰის მოსანახულებლად მივიდა.
ჯიმინი გაშტერებული უყურებდა გოგოს რომელიც მონის ელაპარაკებოდა და იღიმოდა.
მისი ვარდისფერი ტუჩები მაშინაც ისე ბზინავდა როგორც ახლა.
მოკლედ ჯიმინს ერთადერთი მიზანი ჰქონდა. გაეგო თუ რა გრძნობა იყო ის რასაც სანის ნახვა ანიჭებდა.
მან თავისი მიზნები თეჰიონს გაანდო.
თაეც როგორც ერთგული მეგობარი გვერდში დაუდგა და მალევე უპოვა სახლი მათთან ახლოს(თეჰი მონი და სანი ერთ უბანში ცხოვრობდნენ)
მაშინ როცა სისხლში მოცურავე გოგო დაინახა აკანკალებული გაიქცა მისკენ და გულში მიიხუტა. ეშინოდა....
ჯიმინს ეშინოდა რომ ვერასდროს იგრძნობდა იმას რასაც სანი ანიჭებდა.....
სანი განსაკუთრებული იყო.....
ახლა კი ხელიდან ეცლებოდა....
თბილ მკლავებში ადნებოდა....
სანისთან იგი ყოველდღე მიდიოდა თუმცა ახლა შიშის გარდა ვერაფერს გრძნობდა....
მონი ექიმს ელაპარაკებოდა. ჯუნმა თქვა რომ ყველაფერი ასე მარტივად არ ჩაივლიდა და სანის ახლა ყველაზე მეტად სჭირდებოდა თანადგომა. ექიმმა მას ანალიზების პასუხები გაუწოდა და მონიც გაშეშდა.... გაშრა.... სახეზე ფერი აეკრიფა.... ადგილზე მიიყინა და ხელები თმებში იტაცა. გოგო ადგილს მოწყდა და შეშუპებული დაეცა ძირს.
ტიროდა.... მონი ტიროდა...
ეშინოდა.... ძალიან ეშინოდა....
სანი....
ადამიანი რომელმაც აგრძნობინა თუ რა იყო დედობრივი სითბო.....
სანი....
მას ასე მარტივად ტოვებდა...
როგორ შეეძლო???!!....
ნუთუ ყველაფერი სწორედ ამ დასაწყისისას მთავრდება????
ჯიმინი ექიმთან მივარდა და ისევ ის გაიგონა რაც 3 წლისას ჩასმა ყურში და ამას ვეღარ იგდებს თავიდან....
ვიზიარებ....
ვერაფერსაც ვერ იზიარებდა... ვერ მიხვდებიდა ამ ტკივილს ექიმი...
მაგრამ სანი ხომ ჯერ კიდევ ცოცხალია...
ცოცხალია და ბედნიერი....
როგორ შეუძლია ასე მარტივად დატოვოს ყველაფერი და გაიქცეს....
უკან მოუხედავად.... თეთრი ბურუსისკენ გაიქცეს....
მაგრამ არა...
ის არ გარბის...
ის ნელი ნაბიჯებით მიიწევს წინ....
თეთრი უფსკრულისაკენ....
მან ეს არ იცის...
ხვდება...
რაღაცას ისიც ხვდება...
მაგრამ არ იცის.....
მან არ იცის რომ ცხოვრება ასეთი ხანმოკლეა....
არ იცის რომ ერთადერთი გზა გადარჩენისა ჯიმინია...
ან იქნებ სულაც არ არის ასე...
ან იქნებ ყველაფერი კარგად იქნება??....
მაგრამ ყველაფერი კარგად ვერ იქნება როცა შენი გულის ფეთქვა შესაძლოა ნებისმიერ წამს გაჩერდეს....
სანიმ ეს არ იცის...
კარგია რომ არ იცის....
●●●●●●●●●●●
ძაან არეული ვარ😩 აღარ ვიცი როგორ მოვაბა თავი სათქმელს ამიტომ მარტივად მივაწერე ყველაფერი
ბოდიშით მხატვრობით თუ დაგღალეთ მაგრამ რა ვქნა მიყვარს🤭
მზად იყავით ყველაფრისთვის.
YOU ARE READING
3 Steps To Happiness
Lãng mạn"ბედნიერება ყოველთვის ძალიან ახლოსაა მაგრამ ჩვენ ვერასდროს ვპოულობთ მას" .... 16 წლის სანის ისტორია რომლის ბედნიერებაც სწორედ დასასრულისას დაიწყო განა ბედნიერება სამუდამოა?...... ____________ K.A.
