Her Şey Biraz Hala Sen |Texting|

13. Gerçekler açığa çıkmalı

Sara- küsüb getdi

Hayat çok karmaşıktı, ne zaman ne geleceği belli olmuyordu başınıza, ölüm ile yaşam iç içeydi ve bunu çok net anlamıştım. Yapmak istediğiniz bir şey varsa yapmalıydınız çünkü yarın ne olacağı belli değildi.

Annemin ısrarları sonucu zorla eve gönderilmiştim, bir duş alıp üstümü değiştirmiştim ardından anneme kıyafet alıp bir çantaya doldurmuştum. Birazdan çıkıp hastaneye gidecektim. Çalan kapıyla birlikte yavaş adımlarla kapıyı açtım, karşımda sıla, cemre, berkay, Eray ve Can...
"Hoşgeldiniz" diye mırıldandım yavaşça Cemre hemen sıkıca boynuma sarıldı ve kulağıma doğru nasıl olduğumu sordu. Kısa bir iyiyim lafından sonra ayrılıp herkesi içeri davet ettim. Geçmiş olsun dileklerini kabul ederken bir yandan içer geçmelerini bekliyordum. Sona kalan kişi Can'dı.

Yanıma yaklaştı ve yüzüme baktı. "Nasılsın?" Nasıl olabilirdim ki? "İyiyim sorduğun için sağol buyur geç" dedim sakince. Uzun ve boş bir bakışma... Bir anda belimden çekip sarıldı bana şok içinde ellerimi kaldıramadan ayrılıp hızla içeri gitti, bu neydi şimdi? Kapıyı kapatıp salona geçtiğimde hepsinin sessizce oturup bana baktığını gördüm. Hadi ama bana üzüldüğünüzü bu kadar belli etmeyin... "Bakmayın öyle iyiyim ben, babamda iyi olacak." Buruk bi tebessümle bana balan arkadaşlarıma gülümsedim. "Bir şeyler ister misiniz?" Diye sordum kısaca.

Sıla ayağa kalkıp yanıma geldi. "Yok canım otur sen biz geçmiş olsuna geldik bir şeyler yiyip içmek için değil" dedi ardından kulağıma yaklaştı ve sessizce mırıldandı "Parya, yakın olmadığımızı biliyorum fakat yanında olmak arkadaşın olmak istiyoruz umarım yanlış anlamamışsındır gelmemizi" samimi bir şekilde gülümsedim "Ne yanlış anlaması aksine çok mutlu oldum sağolun..." biraz kafa dağıtmak bana da iyi gelirdi.

Sohbet edip iyice kafa dağıtmışken gelen telefonla hepimiz suskunlaştık. Elim telefonu aldığımda annem yazısını görmek eskiden sevindirirken şu an korku içine bırakması çok saçmaydı. Kulağıma götürdüğüm telefonu korka korka dinledim.

2 Ay Sonra

Ellerimde çiçeklerim dümdüz yolda ilerliyordum, yanımda deniz diğer yanımda insanlar hayat akıp giderken tek ben mi durmuştum yani. Çalan telefonumu dikkate almadan ilerliyordum bugün rahatsız edilmek istemediğimi bilmeyen yoktu hadsizce aranmak sinirimi bozuyordu. Sessize alıp çantama attım ve ilk gördüğüm boş banka oturdum yalnızca kafa dinlemek istiyordum...

Gün batımını sessizce izliyordum, yorgundum. Saatlerce orda oturdum belki de bilmiyorum artık kalkma saatim geldiğinde karar verdiğimde telefonumu sonunda elime aldım kızlarla olan gruptan bir kaç mesaj vardı, annem yazmıştı kısaca cevap verip metroya doğru ilerlemeye başladım. Hastaneye gitme vaktim gelmişti çok oyalanmıştım, hala hazır hissediyor değildim fakat yapmak zorundaydım. İneceğim durağa geldiğimde hızla inip kalabalığın arasına karıştım.

Hastane koridorları oldum olası beni korkutmuştu nedensiz. Bu korkumu tetikleyen bir şey daha babamın orada olmasıydı, aylardır sesini duymamıştım gözlerine bakamamıştım, arada yanıma giriyordum ve ona kitaplar okuyordum, tek başına sıkılmasın, yalnız hissetmesin diye. Yalnız değildi çünkü ben vardım annem vardı.

Elimdeki çiçeklere baktım bu sefer ümitliydim çiçekleri getirdiğimi fark edinde kalkıcaktı o yataktan açıcaktı gözlerini dayanamazdı o bana biliyordum. Kimseye haber vermemiştim buraya geleceğimi her geldiğimde çok ağladığımdan sık sık gitmemi yasaklamışlardı fakat bu bana iyi gelmiyordu ki. Babamdan ayrı kalmak istemiyordum bunu anlamıyorlardı.

Aradaki camdan babamı izlerken gözlerim buğulandı içeri giremiyordum bu yüzden hemşireye çiçeği içeri bırakmasını rica edecektim. O hissederdi biliyordum. Kenardaki koltuğa oturup içeride yatan babamı izledim özlemimi giderdim. Komadaydı 2 aydır nasıl olurdu bu aklım almıyordu. Telefondan haberini aldığım gün kriz geçirmişim Cemreler anlatmıştı. Çok kötüymüşüm korkmuşlar ne olduğunu bilmedikleri için şaşırmışlar sonradan öğrenmişler. Dünyamın başıma yıkıldığının farkında bile değillermiş en başta.