Our Summer (Completed)

Part One

Summer

"Do you believe in magic?"

Napaisip ang batang babae, tinitigan niya nang mabuti ang magikero tapos kumunot ang kanyang noo, marahil napapaisip siya sa sinabi nito.

"I don't believe in magic," she said.

"But you'll probably believe it now."

"How?"

Ipinakita ang isang panyo. Hinagis ito sa itaas at pagdampot ng magikero ay naging isang mahabang tungkod ito.

Nanlaki ang mata matapos makita ang mahikang ginawa ng magikero. Ngayon ang unang beses niya na makakasaksi ng ganoon kaya gayon na lamang kung mamangha siya.

"Wow?!"

After the party, they went back inside. Few weeks passed, his dad decided to go out with his daughter. He knows that plans would make his daughter feel better after of hectic schedule from work.

The day.

"Sobrang dilim ng langit, hon?"

"Sandali dito lang kayo, kukuha ako ng payong sa loob."

"Oh sige. Bilisan mo ah?"

Tumango lang ito at dali-daling pumasok sa loob para kumuha ng payong.

"They said people like summer but they used umbrella..."

"What is it, Eliza?

When he got back his daughter was waiting on the bench.

"Usually maaraw ngayon," tumingala sa langit. "Pero tila may badya ng masungit na panahon." Matapos matanaw ang makulimlim na kalangitan.

"Mommy, you said we could go to the park?" A young and innocent girl, Ellaine,

"I'm sorry, anak, your mom can't go with you now," hinawakan niya ang balikat nito atsaka humalik sa pisngi. "Maybe... tomorrow?"

Tumango ang batang Ellaine, "but dad is ready, can I go with him, instead?" hindi naging maganda ang reaksyon ng ina.

"Mom, pleaseee." nagpupumilit nito.

Napahinga na lang ito ng malalim pero may kung ano ang pumipigil sa kanya na pumayag.

"Arraseo," walang nagawa ang ina sa pamimilit ng anak.

They are now heading to the park. Unfortunately, during their trip she noticed the water drop from above that keep on falling to the window of their car but she ignores it and keeps talking to her dad.

Water continuously falling from above.

Her dad turn on the radio while keeping his gaze to the drive way. Nakatuon ang atensyon sa pagmamaneho ngunit sa lakas ng buhos ng ulan ay nahihirapan siyang makita ang daan.

Medyo malabo ang rehistro ng tunog ng radyo nang gumana ito. Tila ba may kakaibang nangyayari dahil na rin siguro sa lakas ng ulan kung kaya't malabo ang tunog na nasasagap.

"Ka---papasok lang na bali--ta, uulan sa bahagi ng Me--tro Ma---nila at inaasahan ang m--malakas n--na buhos ng ulan. Pina--abiso ng lungsod na mag---dala ng pa--yong, raincoat at panangga sa ulan ang mga tao."

"Woah!!!" Nagulat siya nang kumidlat ng malakas..

"Malakas na kulog sa kalangitan, madilim na ang paligid hudyat na may paparating na delubyo."

At sa hindi inaasahang pangyayari, isang malakas na pagsabog ang gumulat sa kanilang dalawa nang tamaan ang kanilang dinadaan at sa pagmamadaling umiwas ng sasakyan ay tumama ito sa kasunod na sasakyan.

I opened my eyes and I saw my dad covered in blood--- at nawalan na 'ko ng malay. "D-dad..." The car exploded.

"Boom!!!"

-------

When I open my eyes I see my mom crying at my side and my uncle and tita sleeping on the bench. Tila bumalik sa nakalipas si Ellaine nang maalala niya ang mga nangyari sa kanya. It was an memory where she can remembered the past.

*/Uh uh oh oh oh ouch!

Ang sakit ng braso ko. Tinignan ko ang kaliwang braso at nakita ko na nakabalot ito ng makapal na bandage. 'anong nangyari?! huhu

Sinilip ko naman kung nasaan si daddy dahil siya ang kasama ko nung na aksidente kami.

Tingin sa kaliwa, kanan pero wala akong nakita.

"Baby, huhuhuhu" is Mommy. At tuluyan ng bumagsak ang mga luha sa akin mata, nakita ko na sobra ang pag aalala niya sa akin.

*Continue crying*

"Mommy, huhuhuhu" I cried out loud and hugged her tightly. "Where's dad?" Pa tungkol ko kay daddy. Nakita ko na nag lean siya at pinunasan ang luha. "Baby, ano ang pakiramdam mo? Wala bang masakit sayo?" Pag aalala ni mommy, naiyak naman ako uli dahil sa sobrang sakit ng kaliwang braso ko, naiiyak ako sa sakit, ouch!

A week after...

I was seven years old when tragedy of my life happens. As a result, mom and dad decided to part ways with each other for some reason, I don't know why.

It was sad at first, but I'm used to it. At hindi ko na maibabalik pa ang lahat ng nangyari sa amin. Hanggang ngayon na malaki na ako.

Tinanggap ko na lang ang lahat. Wala rin naman kaming magagawa pa kundi tanggapin na lang.

The swelling of my arm is severe to the point that I can't sleep at night because of the pain and the doctor said my left arm needs surgery.

I just cried and cried until no tears came out of my eyes.

Tanging sila mommy at tita, uncle lang ang nasa paligid ko nung time na 'yon. Sila ang naging comfort zone ko nung mga oras na yon.

Halos buong taon lang akong nagkulong sa aking kwarto. Umiyak lang ako nang umiyak hanggang sa nasanay na lang ako.

Sobrang sakit. Sobra. Sobra.

Alam kong wala pa akong masyadong isip nu'ng mga bata pa kami. Pero dahil sa curiosity ko bilang isang bata, nalaman ko ang totoo.

What did you do, Dad?

Why did you leave us living there?

Umiyak na naman ako nang umiyak hanggang sa nagising na lang ako na mugto na ang aking mga mata. Paulit-ulit na lang hanggang sa dumating ang araw na nasanay na ako sa sakit.

Ngunit hindi ko pa rin pala kaya. Gusto kong isigaw ang lahat ng aking nararamdaman para ilabas ang lahat ng sakit ng kahapon.