Our Summer (Completed)

Chapter 44: People Do Change

Ellaine's POV

Bumilis ang tibok ng puso ko matapos mabasa ang mensahe na ipinadala ni Gwen kay Joan. Kaagad kaming nagtungo sa kompanya ni Ms. Beverly dahil alam namin na siya lang naman ang may dahilan para gawin 'yon.

Pero hindi kami sigurado sa aming naisip. Nakatayo pa rin kami ngayon sa harap ng napalaking building na ito.

"What's now?"

"We need to call the cops." he is tremendously said while looking at me, "If they're criminal, then we will be the next target." he added.

"You must be kidding me, Louise?" I said with anger. "We're not sure about their motives to do that but one thing I'm certain is they're avoiding us." I sound depressed at the same time afraid.

Napabuntong hininga ako. I know that they we're afraid to get involved with this because what happened last time is enough to gave them a fear and trauma. Mas pinili nilang magbago dahil iyon lang ang tanging paraan para iwasan nila kami. In that way, the door for understanding is being tied up to their decision, they set a boundaries to distant themselves from danger. Are they being afraid of getting kidnapped? Get hit on the face?

Maya-maya ay may lumabas na mga tao mula sa loob. Lumapit kami sa kanila. Kaagad nila kaming nakita may dala-dala silang mga case na pakiwari ko ay mga gamit nila. Katulad sila ng mga napapanood sa palabas na mga Mafia boss along with their body guards.

"Wae?" I confusedly asked.

Nilingon ako ni Louise at nakatungong nagbaba ng tingin sa babae. Nakasuot ito ng suit. She wearing a full black suit attire. She's like a professor in a college university based from her aura. The charismatic looks she gave made her more sophisticated. She's endearing with her beautiful smile and her simple but elegant smile.

Lumapit ito sa kasama niya at may ibinulong dito.

Naramdaman ko ang paghawak ng kamay ni Joan sa likod ko. Bumilis bigla ang tibok ng puso nang muling tumingin ito sa amin. May kinuha siya sa bulsa niya, isang cellphone at doon may tinipa. Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, parang walang make up sa sobrang kinis at puti nito, sumisipa ang natural na pula ng kanyang labi.

*Calling*

"She's here." Panimula niya. "Yes."

Tumango-tango siya. Ibinaba ang hawak na cellphone at mabilis na lumapit sa amin. Yung tingin niya na parang inoobserbahan kami.

"A-ano?!" Kabadong sigaw ni Joan. "Hey what are you doing?"

She rolled her eyebrows. "Ms. Ellaine, right? You need to go with me." malumanay niyang sabi.

Naintindihan ko naman ang sinabi niya pero...

"Psst..." Nag-angat ng tingin si Louise sa akin.

"Kanina ka pa diyan nakababa ang tingin! Woy!" mahinang bulyaw ni Joan sa kanya.

He's trembling. "I think, nasa loob si mama!"

"Ha?"

"Nakita ko siyang pumasok kanina sa loob. Hindi usual ang suot niya. Naka-suit din siya!" Napakagat pa siya sa labi niya.

"So, anong problema? 'Wag mong sabihin na dito nagtatrabaho ang mama mo?"

Umiling-iling siya. "No."

"Kailangan mo nang sumama sa amin. Naghihintay na sila roon sa loob. And... Speaking of the two of you, your both mother are here."

Nanlaki ang mga mata naming tatlo sa gulat. Ano ibigsabihin niyang sabihin na nandito rin ang mga magulang nila. How?

"Let us go."