AMARANTH | SungJeng

AMARANTH ~ 6

[Unicode]

လေယာဉ်ဆိုတာ လူကို ပျော်ရွှင်စေတဲ့ ဇိမ်ခံပစ္စည်းတစ်ခု၊ အသုံးဝင်တဲ့ ယာဉ်တစ်မျိုး။

သူ့ကို စီးနင်းလို့ ခက်ခဲပြီး ဝေးလံတဲ့ နေရာတွေကို ရောက်ရှိနိုင်တယ်။ သူ့အထဲမှာ ထိုင်ရင်း မြင့်မားတဲ့ တောင်တွေပေါ်ကို ဖြတ်သန်းကြည့်ရှူနိုင်တယ်။ ပင်လယ်ပြာပြာတွေ ဘယ်လောက်ပဲ ဩဇာရှိရှိ၊ သူ့အကျယ်အဝန်း ဆယ်ပုံတစ်ပုံသာ ရှိတဲ့ ငှက်ကလေးရဲ့ အရိပ်ကို‌တော့ မတားဆီးနိုင်ဘူး။

ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က လေယာဉ်ပျံတွေ မြင်ရင် သိပ်ပျော်ခဲ့တာပဲ။ လေယာဉ်စီးရတာမှာလည်း သိပ်ပျော်ခဲ့တယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ်မှာတောင် အမေ့လက်ကို မကိုင်မိခဲ့ဘူး။ အမြဲတမ်း စိတ်ထဲမှာ လေယာဉ်ဆိုတာ လူတွေအတွက် ကောင်းချီးတစ်ခုပဲလို့ မှတ်ယူထားခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ဒီလို အတုမရှိတဲ့ မဟာလေယာဉ်ဟာ ဒီနေ့မှာတော့ မုန်းစရာကြီး ဖြစ်လာပါတော့တယ်။ ပင်လယ်ကိုကျော်၊ တောင်တန်းတွေကို ကျော်ပြီး ကျွန်တော့်ချစ်သူကို သူခေါ်သွားဖို့ ဟန်ပြင်နေတယ်။ လူတွေ ဝင်ထွက်နေတာကြည့်ရင်း အတောင်ပံတွေထဲမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ပြီး မထွက်နိုင်ရင် ကောင်းမယ်လို့ ဆုတောင်းမိတယ်။

"ဘယ်တော့ ပြန်လာမှာလဲ"

တကယ်တော့ ကျွန်တော် ပြောချင်တာက မပြန်ပါနဲ့။ မပြန်ပါနဲ့လို့။ ဘာကြောင့် ဂျုံဆောင်း မိဘတွေက ကိုရီးယားအစား အမေရိကန်ကို ရွေးချယ်ခဲ့ရတာလဲ။

"တစ်နေ့နေ့ပေါ့"

ဂျုံဆောင်းကတော့ ခပ်အေးအေးပါပဲ။ ရောက်လာခဲ့တဲ့ နေ့ကလိုမျိုး သူ့မှာ ရှာဖွေစရာတွေ ကုန်သေးပုံ မ‌ပေါ်ဘူး။ ဘေးဘီကို ကြည့်ရင်း ဘာမှမဖြစ်သလို ဖြေတယ်။

"တစ်နှစ်လား၊ နှစ်နှစ်လား"

အားမလို၊ အားမရစွာ ကျွန်တော် မေးမိတော့ ဂျုံဆောင်းက ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ဖက်ရင်း မေးလာတယ်။

"မပြန်စေချင်ဘူးလား ဆောင်းဟွန်း"

လက်တို ဝတ်ထားခဲ့ပေမဲ့ ကျောပြင်မှာ ချွေးစို့လာသလိုပါပဲ။ မပြန်စေချင်ရုံသာမက ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်နားက နယ်မြေမှာပါ ထာဝရ ချုပ်နှောင်ထားလိုက်ချင်မိတာပါ။