Gökkuşağı /Tamamlandı

🌈GÖKKUŞAĞI 75⭐️

Keyifli okumalar dileriim. Bu bölüm satır aralarında buluşalıım.

Bölümü kontrol etmeden atıyorum,yazım yanlışı varsa kusura bakmayın lütfen  ;(

Medya/ Köfn-Bir Tek Ben Anlarım

Gökkuşağı Yıldız

O zor anlardan sonra biraz kendimi toplamak da geciksemde Martin'in yanımda olması ile toparlamıştım. Onu kaybettiğimi düşündükçe bile kötü oluyordum,iyi ki yanımdaydı.

Şimdi ise sabahın köründe heyecan uyanmış bir ileri bir geri gidiyordum. Resmen bugün evleniyorduz!

Hiç beklenmedik bir anda hayatıma giren ve delicesine aşık olduğum adam ile kendi yuvamı kurmak paha biçilemez bir duygu.

"Eğer biraz daha odada dolanırsan sana kafa göz dalacağım."

İkra'nın sesi ile irkilip kendime geldim ve yatağımda yatan arkadaşıma doğru döndüm.
"Ne yapabilirim, stres oldum."

İkra gözlerini yarım yamalak açıp sırtını yataktan kaldırdı.

"Normal bir durum her gün evlenmiyorsun sonuçta, bir duş al rahatla konuşuruz yine."

İkra'nın söylediği mantıklı geldiği için bornozumu alıp duşa girdim ve son kez bakımlarımı yapıp çıktım. Mutfaktan gelen  sesleri ile annemin uyandığından emin oldum ve hızlı adımlarla mutfağa geçtim.

"Günaydın annecim." Pişi kızartan annemin yanına yaklaşıp yanağından öptüm ve altlardan bir tane alıp ağzıma attım.

"Mis gibi kokmuşssun sarı çiçeğim." Annem küçük bir çocukmuşum gibi beni sevdiğinde gülmüştüm.

"Ama hasta olursun hemen git giyin." Ah birde azarlaması vardı?

"Tamam gidiyorum şimdi,Martin'leri de arayacağım."

Geldiğim gibi mutfaktan çıkacakken annemin sesi duyuldu.

"Bak bak kocasını hiçte es geçmezmiş."

Daha evlenmemişken bile annemin bu söylemi içimi kıpır kıpır etmişti. Gülümsememi saklamaya çalışarak yanından ayrıldım ve odama geçtim.

.....

Ailemle son kahvaltımdan sonra Martin'in kiraladığı Mercedes Benz Vito modeli araba geldiğinde tüm ihtiyaçlarımızı ona yerleştirmiştik.

Şimdi ise evimle veda vaktiydi,ailemin evinden çıkarken bu kadar duygulanmamıştım. Ben bu evde mutluluğuda yaşamıştım,üzüntüyü de İstanbul'a geldiğimde tüm anılarımda benimle beraber gelmişti ve hiç toparlanamayacağım sandığım zamanda tanıştığım adam hayatımın ta kendisi olmuştu. Elim beyaz piyanonun üstünde dolaşırken arkamdan gelen Martin'i hissetmemiştim.

"Bir gün bu piyona da sen çalarken şarkı söylemek istiyorum." Sesi ile irkilsem de söyledikleri ile şaşırmıştım.

"Martin, hayır öyle..."

Cümlemi kesip dibime iyicene girerek başını eğdi ve göz göze gelmemizi sağladı.

"Öyle bir şey mümkün güzelim, sen artık aştın o zor zamanları bunu görebiliyorum."

Evet aşmıştım bende hissediyordum ama Martin'i üzmek istemiyordum ne kadar kendisi bu fikri ortaya atmış olsa bile."

"Neyse bunları konuşmak için çok uzun  bir zamanımız olacak, şimdi gelin ve damat olarak hazırlanma vakti."