Love-Passion Series #1: Strictly Falling in Love (On-Going)

CHAPTER THREE

Tumakbo ako nang mabilisan para lapitan sina mama at Aleng Rizza. Kitang-kita sa mukha ni mama ang emosyon na parang nawala na sa kanya ang lahat. You'll see in Aleng Rizza's face too the concern on her pity eyes. I don't really understand what is happening but it seems like it's so heavy. Nagsilabasan din ang ilang kapitbahay.

"Ma?! A-Aleng Rizza, ano pong nangyari?!" Maiging tanong ko at hinawakan din si mama.

Tuloy tuloy lang ang pag-iyak niya.

I am so worried.

Then Aleng Rizza looks at me. "I got a call, someone from my neighbor na nakatira rin dito dati sa atin na nasa ibang lugar na, Parañaque ata. They said that a house near from them just. . . burned down. Pang-apat na bahay."

Tumigil muna sila at sinubukang pakalmahin si mama.

"In that house, may nakatirang isang tao. At si. . . sinabi nila na ang pangalan ng nakatira doon ay Mershy. Matanda na."

My jaw dropped. Sa pagkagulat ko ay napatakip ako ng bunganga.

Lola Mershy is the girl who adopted mama from the orphanage when she was four years old. Oh, Gosh.

"Nay!" Malalang hagulgol ni mama habang sinisigaw ang tawag niya kay lola Mershy—Nay o Nanay. Hindi siya mapatigil sa pag-iyak, parang nahihirapan na rin siya sa paghinga.

Sa tulong ni Aleng Rizza ay sinusubukan namin siyang pakalmahin.

I am repeatedly saying, "Ma, tahan na."

Willing akong alamin ang buong kwento, pero huwag dito sa labas. Kailangan naming mag-usap sa loob ni mama. Sobrang nakakabigla ang pangyayari, I never expected that to happen. Ang alam lang namin about kay lola Mershy ay nag-iisa siyang namumuhay at pinapadalhan ng mga totoo niyang anak to provide her needs.

Yes, mama Sherly was separated to them. Desisyon na 'yon ni mama noong bente-uno anyos siya. For what reason? It's because of lola Mershy's daughter that started to make fun of her—for being adopted. In her perspective, leaving was the only way that can help her to grow and live peacefully. In fact, the thought of it. . . turns out to be not so good.

Ilang minuto ang nagdaan ay unti-unti rin naming napatahan si mama.

"Mama Mershy. . ." Paulit-ulit na pagbanggit niya habang umiiyak.

Pinatayo namin siya ni Aling Rizza at sunod na ipinasok pabalik sa loob ng bahay. Kitang-kita naman sa ibang kapitbahay ang pag uusap-usap nila at pagsimpatya sa nangyari. Just hearing the voice of mama crying is so heart touching.

Sakto sa pagpasok namin ay agad na rin namin siyang pinaupo. Pinunasan ko ang luha sa bawat sides ng mga mata niya at pati rin sa kanyang pisngi. Pinaypayan naman siya ni Aling Rizza kasunod.

Hindi ko masabi kung gaano ako ka-grateful na nandito si Aling Rizza para tumulong, she really has a good heart. A "Thank you" is not enough to thank her, sa paraan pa lang na may pake siya kay mama, sobrang laking tulong na no'n. So, she deserves more than us being thankful for her, maybe one day when the time that I finally have a job. . . I would give her something special in return. Susuklian ko yung ganitong ginagawa niya sa amin.

Ngayon, hindi masyadong komportable si mama sa pag-upo niya, kaya't napagdesisyonan na lang namin na dalhin si mama sa higaan niya. Dahan-dahan namin siyang pinatayo at sunod na pinahiga sa kama na pinagtutulugan naming dalawa. In that way, nabawasan ang paghagulgol ni mama. Kumpara rin sa pag-iyak niya sa labas kanina, tanging pagsinghot na lang ang nagagawa niya at may kaunti pa ring reaksyon sa pag-iyak; she still whimpers.

Gumaan naman ang loob ko at nagpalabas ng hangin sa bunganga. Aleng Rizza is also looking tired right now. I feel kind of sorry, but delighted at the same time.