Jungkook
Yaklaşık iki saattir bu odada tek başıma uzanıyordum taehyung onu beklememi söylemişti ama şu an çok sıkılıyordum. Wendy'le onları öyle gürünce kalbimin acıdığını hissetim kıskanmıştım... Hemde hiç olmayacak birini beni evine hapseden katil bir adamı kıskanmıştım.
Abimle hâlâ konuşmamıştım beni merak etmediği kesindi etseydi zaten bir yolunu bulup benimle iletişime geçerdi hâlâ ona öfkeliydim ama bu özlemimi bastırmıyordu çok özlemiştim. Çok iyi hatırlalrım bir gün onunla çok büyük bir kavga etmiştik ailemi kaybetikten bir ay falan sonraydı bana o kavgadayken 'keşke o gün seni yanıma almasaydım' demişti o gün o kadar çok ağlamıştım ki hastalanmıştım. Sonra gelip benden özür diledi karşımda hüngür hüngür ağlıyordu ' özür dilerim sen benim tek ailemsin sinirle söyledim küçük kardeşim' gibisinden konuştu baya,sırf bu yüzden bir kere intihar'a kalkıştım ve abim bunu öğrendiğinde çok kızmıştı küsmüştü bile 3 hafta falan konuşmadı benimle en son dayanamayıp bir daha yapmayacağım üzerine yemin ettim öyle affeti beni. Ama keşke o gece bende onlarla birlikte bir yıldız olsaydım en azından canım bu kadar acımazdı.
Kapının açılmasıyla kafamı o tarafa çevirmiştim.
"Hâlâ uyanık mısın?"
"Evet"
Yavaş yavaş yürüyerek yanıma geldi.
"Neden uyumadın"
"Seni beklememi söyledin"
"Ah anladım"
Fazla sakindik zaten şu an hiç kavga çıkarasım yoktu. Karşıma geçip yatağa oturdu.
"Abim beni hiç soruyormu?"
Vereceği cevaptan korkuyordum aslında hayır derse...
"Taehyung bir şey sordum"
"Neden cevap vermiyorsun"
Bana o kadar hüzünlü bakıyordu ki cavbımı almıştım. Neden kimse sevmiyordu beni abim bile arkamdan iş çeviriyor beni merak etmiyordu. Çok mu fazlalığım onun gözünde sanırım o kavgada söylediği sözü gerçekten isteyerek söylemiş.
"Cevabımı aldım,çıkarmısın uyumak istiyorum"
Ağlamak istiyorum aslında...
"Jungkook-"
"Yanlız kalmak istiyorum dedim"
"Ben gidemem"
Göz yaşlarımı daha fazla tutamadım onun önünde ağlamak istemiyordum beni güçsüz görmesini istemiyordum. Bana acımasını istemiyordum.
"Ç-çık çık istemiyorum kimseyi"
"Şşş tamam güzelim"
Belimi sarıp kendine çekti ve sıkıca sarıldı. Kafamı boynuna gömüp ağlamaya başladım.
"Neden k-kimse beni i-istemiyor"
"A-abim bile beni fazlalık olarak görüyor"
"T-taehyung neden kimse beni sevmiyor"
"Ağlama güzelim ben burdayım"
"Sende sevmiyorsun beni kimse sevmiyor keşke o gün bende ölseydim"
"Bir daha asla böyle bir şey söyleme"
"Bana neden böyle davranıyorsun neden önemli biriymişim gibi davranıyorsun taehyung"
"Çünkü benim için çok önemli birisin"
"Ne?"
"Jungkook şu kısacık sürede hem aklımı katrıştırdın hem kalbimi hızlandırdın evet seni başta sadece bir ilişkiye girmek için getirdim buraya ama sonradan sana kapılcağımı tahmin etmemiştim. Bana iyi geliyorsun ailemin ölümünde sonra ilk defa bu kadar huzurlu hissettim"
Söylediklerine inanamıyordum kulaklarımın bana oynadığı bir oyun gibiydi yada rüyaydaydım ne tepki vericeğimi ne söyleyeceğimi bilmiyordum dona kalmış bir şekilde onu dinliyordum. Biraz da olsa kendime gelebilmiştim.
"Sen-"
"Evet seni seviyorum jungkook"
Aşk itirafı... Severiz
