Öpmeden önce son kelimesi o olmuştu. Dudaklatımızı ayırıp anlını anlıma yasladı.
"Uyumak istiyorum taehyung"
Üzerimden kalkıp bir şey söylemeden odadan çıktı. Sanırım amacıma ulaşmıştım. Taehyung gittikten sonra derin bir uykuya dalmıştım. Gözlerimi açtığımda hava hâlâ karanlıktı çok susamıştım rüyalarıma bile giriyordu. Ayağa kalkıp diğerlerinin de uyuyabileceğini düşünerek parmaklarımın üzerinde yavaş yavaş yürüyerek odadan çıktım. Merdivenleri de bitirdikten sonra mutfak tarafına ilerledim. Neyseki kimse yoktu etrafta. Bir bardak alıp su içtikten sonra yıkayıp geri yerine bıraktım. Mutfaktan çıkınca bahçe kapısının açık olduğunu gördüm, kapatmak için o tarafa ilerleyince bahçede taehyung ve wendy'nin tartıştıklarını duydum ikisinde bana arkasını dönmüşştü. Ve birbirleri ile hiçte normal olmayan ses tonuyla konuşıyorlardı. Biraz daha yaklaşıp ne kadar doğru bir hareket olmasada onları dinledim.
"Bunu bilmeye hakkı var"
"Wendy yeter"
"Taehyung eğer öğrenirse burda kalıcağını mı sanıyorsun"
"Ah biliyorum o yüzden öğrenmiycek"
"Hayır öğrenicek ve burdan gidicek"
"Kes sesini"
"Ailesini-"
"Kapa çeneni dedim!"
"Ne o duymasından mu korkuyorsun"
Hiçbir şey anlamıyordum. Ama anladığım tek şey, şu an benden bahsetikleriydi.
"Sabrımı zorlama"
"Neden bunu ona yapıyorsun, öğrenince en çok senden nefret edicek"
"Git valizini topla yurtdışına gidiyorsun!"
"Hayır gitmiyorum buna sen karar veremezsin"
"Öyle mi görürüz"
Arkasına dönünce göz göze geldik. Resmen karşımda bütün vücüdu kas katı kesildi. Bunu fark edince Wendy de arkasına döndü o da küçük bir şok geçirdi ama hemen toparladı. Benden büyük bir şey saklıyorlardı ve öğrendiğimde hiç, iyi olmıycaktı ah ne yapıcam ben.
"Jungkook?"
"Wendy ne öğrenicek mişim ben"
"Şey anlatıcam ama-"
"Odana çık!"
"Hayır anlat!"
Beni,söylediklerimi takmadan bahçeden yavaşça çıktı. O gidince bende peşinden içeriye ilerledim. Arkamdan taehyung'un seslenişlerini duymazdan gelip hızla odama çıktım ve kapıyı kilitledim. Bir kaç saniye sonra taehyung kapıyı açmaya çalıştı.
"Jungkook"
"Aç şu kapıyı yoksa kırıcam"
Üzerime kalın bir sweet giyip altımada siyah bir pantolon geçirdim.
"Tamam kırıyorum"
Biraz daha bekledikten sonra gerçektende kapıyı kırmıştı. Hızla beni baştan aşağı süzüp yanıma geldi.
"Jung-"
"Dinlemek istemiyorum artık seni dinlemek istemiyorum"
"Güzelim yapma böyle"
"Evime gidicem çekil"
"Hayır hiçbir yere gitmiyorsun"
Yanından geçicekken bileğimi yakalayıp durdurdu beni.
"Bırak kolumu"
"Gitmiyorsun dedim"
"Tamam anlat bana o zaman"
"Hayır"
"O zaman ben gidiyorum"
"Hayır"
Bileğimi hızla çekip kurtardım yanından geçip sadece biraz ilerlememe izin verdi belime sardığı kollarıyla beni kendine çekip sıkıca sarıldı.
"Gitme"
"Bırak taehyung"
"Lütfen gitme"
"Bırak"
Yavaşça kollarını açıp benden ayrıldı.
"Tamam git"
"Ne?"
"Git ama gideceğin bir yer varmı? Abinin umrunda bile değilsin senden kurtulmaya baya meraklıymış anne ve baban da yok gidebileceğin kimse yok"
Haklıydı... Kimse beni sevmiyordu. Abim beni sevmiyor anne ve babam sevseydi beni bu dünyada tek başıma bırakmazdı. Yanlızdım tıpkı o gece ki gibi. Farkında bile olmadan yanaklarımdan düşen göz yaşlarımla ona baktım.
"J-jungkook ben öyle demek istemedim özür dile-"
"Haklısın ama en azından anne ve babamın nerde olduğunu biliyorum orası ait olduğum tek yer ve bir şey daha var anlatmadığın o şeyi söylemene bile gerek kalmadı artık senden nefret ediyorum".
