Tek başıma burda oturuyordum hemde saatlerce kollarım arkadan bağlı olduğu için ağrıyordu ve bu ağrı dayanılmazdı. Kapıya doğru ilerleyip arkadan bir kaç defa vurdum ses gelmeyince bir kez daha vurup kapıdan ayrıldım. Buraya doğru gelen bir kaç ayak sesiyle yatağa geri oturdum hemen ardından kilit sesi geldi ve kapı açıldı. Bu sefer taehyung gelmişti. Kapıyı kapatıp aramızda biraz mesafe kalıcak şekilde benim olduğum tarafa yürüdü.
"Ellerimi çöz"
Ayağa kalkıp ona arkamı döndüm. Bir hareketlenme olmayınca ona bakmak amacıyla arkama dönüm ama tam dibimdeydi hatta o kadar yakın dı ki burunlarımız bir birine değiyordu.Geriye doğru adım atınca kollarını belime sarıp açtığım mesafeyi geri kapattı.
"Ya kaçarsan?"
"Hayır çöz ellerimi"
"Benden nefret ediyorsun değil mi?"
Buna gerçekten vericek bir cevabım yoktu. Kalbimin bir yanı sanki onun için bir şeyler hissederken diğer yanı sırf böyle davrandığı için ve benden bir şeyler sakladığınız için o hislerimi öldürüyordu.
"Cevap vermiycek misin?"
"Çöz beni"
Belimdeki ellerini sıkılaştırp etrafımda döndürdü. Ve ellerimi hızla çözmeye başladı.
"Al"
Bileklerime bakıp derin bir nefes aldım kafamı kaldırıp ona bakınca benim gibi onunda bileğime baktığını fark ettim.
"Özür dilerim herşey için ama gitmene de izin veremem jungkook"
"Bak bir şartla burda kalırım,sakladığınız şeyi söylüyceksin"
"Yapamam"
"Söyle,söz veriyorum gitmiycem taehyung"
"Söylersem gidersin jungkook... "
"Gitmeme izin vermezsin"
"Seni ben bile durduramam sanırım"
"Bir gün öğreniceksin jungkook o gün gelince benden nefret etme olur mu? Ailem gibi bırakma beni"
"Jungkook ailemin yaptığı gibi beni yanlız bırakmıyacağına söz verebilirmisin?"
"B-ben söz veremem"
"Neden"
"Bazı sözler verilince bile tutulmuyor çünkü,bunu en iyi senin bilmem gerek taehyung... "
"Kahvaltın gelir birazdan"
Arkasını dönüp odadan çıktı. Üzülmüştü hemde fazlasıyla. Onu üzmek istemiyorum ama söylemediği şey yüzünden ikimizde üzülüyorduk. Ne kadar istemesekte...
2 Gün Sonra...
Taehyung'u iki gündür görmüyordum ve bu iki gündür odadan dışarıya çıkmamıştım sadece yemek getirmek için gelirlerdi o kadar başkada kimse gelmiyordu Wendy bile. Sanırım taehyung'u özlüyordum ne kadar belli etmek istemesemde ona karşı hislerimin olduğunu saklayamazdım. Ama bi o kadarda bu evden kurtulmak istiyordum . Bugün kaçmayı deniycem ve hiç olmadığım kadar heycanlı ve stersliydim kimseye yakalanmadan burdan gitmem gerekiyordu. Zaten beni seven bir ailem ve arkadaşlarım yoktu. O yüzden taehyung'un tehditlerini görmezden geliyordum. Bu gün bu evden çıkıcaktım ve hiçbir şey beni durduramazdı taehyung bile.
