Zawgyi code
အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာအခုဆိုတစ္ႏွစ္ရိွခဲ့ၿပီ…။ကၽြန္မအသက္၁၇ႏွစ္ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္လဲက်ခဲ့ၿပီ…။ ဦးနဲ႔လက္ထပ္ထိန္းၿမွားခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ေျပာစရာလိုမွာေတာင္မဟုတ္ေလပါဘူး။
အရင္ကလမ္းမေပၚမွာေငးမိတဲ့သူ႔ေက်ာျပင္ကအခုေတာ့ ေဈးဝယ္စင္တာထဲ ေဈးဝယ္ရင္း ေငးရျပန္ၿပီ။
ပစၥည္းေတြကိုၾကၫ့္ခ်င္လို႔သူႏွင့္ ေျခႏွစ္လွမ္းစာမ်ျွခား၍ေလ်ွာက္ရင္းေတာင္ သူ႔ေရေမႊးနံ႔က ေလထဲမွာသင့္ပ်ံ႔လို႔ေန၏။
ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကေငးေမာ၍မဝေသာျမင္ကြင္းလိုပင္ျဖစ္ေနေခ်၏။ ကၽြန္မ လႈပ္ပင္မလႈပ္မိေခ်…အသက္ရႈမိေသးရဲ့လားလဲ ကၽြန္မသတိမရေခ်…။
"ေဟ့ ကေလး…ကေလး"
ႏွစ္ခါမ်ွေခၚၿပီးသကာလသတိဝင္လာသျဖင့္တစ္ခ်က္တုန္သြား၏။ သူ၏ႃပံုးရႊင္ခ်ိဳသာေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ကၽြန္မအား ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကၫ့္ျပန္တယ္။
"ကိုယ္ေခၚတာေတာင္မၾကားဘူးလား ဘာေတြေတြးေနလဲကေလး ဟင္…ေျပာပါဦး"
"မေတြးပါဘူး…ဟိ…ဟီဟီး"
တဟိဟိရယ္ကာလမ္းေလ်ွာက္သြားေသာကေလးမကိုၾကၫ့္ရင္းေခါင္းခါမိသြားတယ္…။
ကေလးမေလးက စိတ္ကစားတတ္စအရြယ္မို႔လားမသိ…တခိခိရယ္တတ္တယ္။
ဒါေတြကို ကေလးမထက္ အသက္၂၀ေလာက္ႀကီးရင့္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သည္းခံေပးရမွာမွန္ေပမဲ့ ႏွလံုးသားက ဒီအျပဳမူေတြကိုလက္မခံႏိုင္သလို သည္းခံစိတ္လဲမရိွေစခဲ့ဘူး။
အခုလို လူျမင္ကြင္းျဖစ္တဲ့ ေဈးဝယ္စင္တာမွာဆို ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။
"ကေလး…ဦးနားလာခဲ့"
"ဟုတ္"
ေျပာရရင္လဲအခတ္…။သူ(မ)က ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမ်ွဘာဆိုဘာမွမျငင္းေပ…။ အခုလဲ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလ်ွာက္ေနတာေၾကာင့္ အပ်ိဳေလးဟန္ဖမ္းတယ္ထင္လို႔အနားေခၚလိုက္တာ သူ(မ)ကေတာ့ ဘာမွမသိတဲ့အျပဳအမူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကိုေတာင္ခ်ိတ္ထားေသး၏…။
"ဦး…"
"ဗ်ာ…"
"ေခၚေနရင္လွၫ့္ၾကၫ့္ေလ"
