Doemsdroom [Dutch Awards 2022]

Hoofdstuk 3

De twee dagen die na onze aankomst volgden, waren van begin tot einde gevuld. Ze stonden allemaal in het teken van de voorbereidingen voor het huwelijk, dat op de derde dag zou plaatsvinden. Mijn trouwjurk werd voor een laatste keer aangepast, ik moest bloemstukken goedkeuren en wanneer ik niet werd beziggehouden met officiële huwelijksvoorbereidingen, werd ik officieel lastiggevallen door mijn tutor die een poging deed om alle etiquettelessen die er waren in twee dagen te herhalen. Uiteraard werd dat afgewisseld met taaie taallessen die er aan het einde van de dag voor zorgden dat ik de oudere man uit mijn tijdelijke vertrekken wilde verdrijven. 

In die twee dagen der voorbereiding leerde ik het kasteel steeds wat beter kennen. Dat kon ik over mijn verloofde niet zeggen. Sinds het moment dat we elkaar in de grote zaal hadden ontmoet, had ik hem niet meer gezien. We hadden nog geen woord tegen elkaar gesproken. Het was ongemakkelijk om te bedenken dat het eerste wat ik tegen hem zou zeggen, het ja-woord zou zijn. 

Silas was niet de enige waar ik geen woord tegen gesproken had sinds mijn aankomst. Zelfs Karan werd continu beziggehouden door de koninklijke familie in zijn rol als prins en adviseur van Lorelia. Was hij niet in een bespreking met mijn toekomstige schoonouders, dan hing hij wel rond met de kroonprins van het land. Het werd meer dan duidelijk dat ik hier enkel was gekomen om de rol van de perfecte prinses te vervullen. Ik werd niet gevraagd voor besprekingen, tenzij het met het huwelijk te maken had. Dat was minstens zo frustrerend als het gebrek aan het luisterende oor van mijn broer.

Mijn tutor had schijnbaar aan de koninklijke familie verteld wat voor een ramp ik was met hun taal, want na onze aankomst had iedereen in de gemeenschappelijke taal tegen mij gesproken. De bloemisten, de koks, de naaisters, de bedienden... Als ze al in het Ceteraans spraken, was het duidelijk dat ze er vanuit gingen dat ik hen niet begreep. Het was moeilijk om te blijven glimlachen en snerende woorden te negeren wanneer ze voor je neus werden uitgesproken. 

Want hoewel de mensen op straat enthousiast waren geweest, leken de mensen in het kasteel niet onder de indruk van mij. De bloemisten vonden mij simplistisch, de naaisters lieten vallen dat ze mijn lichaam vreemd gebouwd vonden en de koks waren beledigd door mijn keuzes voor het menu. Uiteraard sprak niemand hun ongenoegen naar mij uit. Niet in de gemeenschappelijke taal dan. 

Maar toen de grote dag aanbrak, leek niemand meer een negatief woord te kunnen spreken. Mijn hofdame Dilara was druk bezig met het uitkammen van mijn haar terwijl ze sprak over alle hooggeplaatste ambtenaren die al waren aangekomen. Zelfs terwijl ze mij samen met de bedienden en naaisters in mijn trouwjurk hielp, bleef ze onbeschaamd in het Loreliaans verslag doen. 

Vanaf het moment dat de smetteloos witte jurk mijn huid raakte, gingen Dilara's woorden mijn ene oor in en het andere oor weer uit. Ik ging vandaag trouwen. Dit was echt. Ergens in dit kasteel maakte Silas zich ook klaar voor een huwelijk met iemand die hij niet kende. Iemand die hem zou gaan verraden. Maar die verrader, dat wapen, was niet degene die ik nu in de spiegel zag. Degene die schuilging onder zijde en kant, die een glanzende kroon met sluier droeg, was een echte prinses. Voor een kort moment zag ik de perfectie van Selene en de verraderlijke sereniteit van mijn moeder. Maar bovenal zag ik de Nefeli die ik was geweest voordat ik als wapen werd herboren. 

Het feit dat ik die prinses weer terugzag in mijn spiegelbeeld, zorgde ervoor dat het kippenvel op mijn armen oprees. 

'Zenuwachtig?' vroeg Dilara, die met haar hand over mijn arm gleed. 

Ik keek op naar mijn hofdame, mijn enige vriendin in de afgelopen paar dagen, en schudde mijn hoofd. 'Nee, slechts een vervlogen herinnering.'

Ze trok de mouw van mijn jurk goed en glimlachte. 'Laat ze maar vervliegen. Je gaat een hele hoop nieuwe herinneringen maken.' In de gemeenschappelijke taal beval ze de bedienden om mijn bloemen te halen. 'En misschien is het nu wel tijd voor een beetje zenuwen, want het is tijd om te gaan.'