Doemsdroom [Dutch Awards 2022]

Hoofdstuk 14

Mijn ogen waren zo donker, dat ik mij afvroeg waarom nog niemand er een opmerking over had gemaakt. Toen ik terug was gekomen in mijn vertrekken, waren Enore en Rhosyn zo verbaasd geweest dat ze geen woord hadden weten uit te brengen. Ik realiseerde mij op dat moment pas dat ze waarschijnlijk dachten dat ik nog steeds in mijn slaapkamer was. De samengeknepen ogen van Dilara vertelden mij in ieder geval dat zij wel een vermoeden had hoe ik aan hun toezicht was ontsnapt. Maar met de andere twee hofdames erbij kende ze haar plaats en waagde ze het niet om ernaar te vragen. Ook maakte ze geen opmerking over de vlekken in mijn kleren. Het enige waar ze naar vroeg, was de verwilderde uitdrukking op mijn gezicht.

Ik vertelde haar niet dat die uitdrukking daar lag omdat ik de stemmen van meerdere bekenden door de gangen had horen galmen. Of dat ik voor een kort moment bloed aan mijn handen had zien kleven toen ik de deur naar de vertrekken had geopend. Ik vertelde haar enkel dat ik mij nog steeds niet zo lekker voelde en liet het daarbij. Het was in ieder geval geen leugen.

Dilara en Rhosyn hadden een nieuw bad voor mij laten vollopen toen ik ze had verteld over het diner dat ik moest bijwonen terwijl Enore mij uit mijn kleren hielp. Ik wist dat ze haar best deed om geen opmerkingen te maken over de moddervlekken. Haar gezicht sprak echter boekdelen. Terwijl ze de veters van mijn tuniek losmaakte, staarde ik naar mijzelf in de grote spiegel. Ik staarde naar de ogen die zo donker waren, dat er een rilling over mijn rug trok. 

Enore slaakte een korte gil toen ze doorkreeg dat de rode vlek op mijn mouw niet bij het ontwerp hoorde. Ik kromp iets ineen, zeker nadat ik de gezichten van mijn andere twee hofdames razendsnel naar mij toe zag draaien. 

'Wat is dat?' vroeg Enore, die haar handen om mijn onderarm had geklemd. 

'Niets om je zorgen over te maken,' zei ik, waarna ik mijn arm uit haar greep losmaakte.

Nu stond Dilara er met haar neus bovenop. Met een vochtige doek veegde ze het bloed weg. Haar ogen vernauwden zich weer en ze bracht mijn arm zo dicht naar haar gezicht, dat ik haar adem over mijn huid voelde kriebelen. In tegenstelling tot bij Enore, kreeg ik mijn arm niet zo makkelijk uit haar veroordelende handen los.

Ze weten het. Het was weer Selene die mijn gezichtsveld binnendrong. Ze leunde tegen de wasbak. Ze moeten dood voordat ze jouw dood zijn. Dood ze. 

'Wat is dit?' vroeg Dilara nu ook. 

'Niets wat een armband niet kan verhullen,' antwoordde ik. 'Een armband die binnen een uur om mijn arm moet zitten, mochten jullie dat vergeten zijn.'

Dat was voldoende om de drie vrouwen tot actie te brengen, al zag ik aan Dilara dat ze nog niet klaar met mij was. De hofdames begonnen druk te speculeren over de belangrijke aankondiging die gemaakt zou worden, maar geen van hen leek echt een vermoeden te hebben. Het verhaal cirkelde een paar keer terug naar de rebellen en ik hoopte dat mijn brief naar onze Loreliaanse meesterspion niet de reden was van de aankondiging. 

De illusies staken de draak met mij. Van het moment dat ik mij met behulp van mijn hofdames waste en kleedde, tot aan het moment dat ik naast Silas aan de grote eettafel in de eetzaal ging zitten. De fluisteringen en vederlichte aanrakingen dreven mij haast tot waanzin. Ik weerstond de neiging om continu over mijn schouder te kijken en hoopte dat de avond snel voorbij zou zijn. 

Ik moest een manier vinden om mijn magie te ontladen. Al was het maar een beetje. Maar daarvoor moest ik aan de allesziende blik van mijn nieuwe familie én mijn hofdames zien te ontsnappen. Alleen dat idee al benauwde mij. 

'Je ziet eruit alsof je de salade van je bord wil staren,' merkte Silas zachtjes op toen we halverwege de eerste gang waren. 

Na een keer diep adem te hebben gehaald, trok ik mijn schouders weer recht naar achteren en focuste ik mij op het eten van de salade, in plaats van er naar te staren, in de hoop de illusies te kunnen negeren. In mijn ooghoeken zag ik de flarden van duisternis die door de ruimte kronkelden.