Doemsdroom [Dutch Awards 2022]

Hoofdstuk 25

Twee dagen later arriveerde er een delegatie uit Cellique. Iets waar ik vaag wat van opgevangen had tijdens een van mijn wandelingen met Vayenne. Een groep die voor de festiviteiten van het regeerjubileum al aan had moeten komen, maar die opgehouden was door het slechte weer en de schaduwen aan de grens. Desondanks was de prinses haast stuiterend door de tuinen gegaan terwijl ze mij vertelde over haar broer die voor het eerst naar Ceteran zou komen. De kroonprins van Cellique had nog nooit een voet in het land dat zij ooit zou gaan regeren gezet. Iets wat ik erg opmerkelijk vond. Niet dat ik de kans kreeg om dat tegen haar te zeggen, want ze bleef maar ratelen over hoe ze hem zou vertellen over het kleine wondertje dat in haar buik groeide en dat ze hem alle lokale lekkernijen zou laten proeven. Ze was ervan overtuigd dat hij dat geweldig zou vinden.

Toen ik bij de verwelkoming van de delegatie een blik op de kroonprins van Cellique wierp, betwijfelde ik of hij echt zat te wachten op Ceteraanse delicatessen, noch op het nieuws dat hij over een paar maanden oom zou worden. Dat was als de prinses de val van Ceteran zou overleven. In zekere zin deed hij mij denken aan mijn ouders. Hij oogde alsof hij naar mogelijkheden zocht terwijl hij zijn blik over de mensen om zich heen liet glijden.

'Ik heb gehoord,' zei Rhosyn terwijl ze later die dag mijn haren uitborstelde, 'dat hij al twee vrouwen heeft gehad.'

Mijn tong tintelde van de smaakexplosie die de verse aardbeien voortbrachten. Ik gaf er een aan een starende Enore terwijl ik via de spiegel van de kaptafel naar Rhosyn keek.

'Twee vrouwen? Wat is daarmee gebeurd dan?' vroeg ik.

Rhosyn snoof terwijl ze de laatste klitten uit mijn haren haalde. 'De eerste is onder mysterieuze omstandigheden overleden.'

Enore had haar mond nog halfvol met aardbei toen ze met haar hand voor haar lippen zei: 'Het vermoeden gaat dat ze zichzelf van haar leven heeft beroofd.'

Toen ik naar haar op probeerde te kijken, werd ik meteen gestraft door Rhosyn. Met een afkeurende klak van haar tong draaide ze mijn hoofd weer naar voren, waarna ze een scheiding in mijn haar maakte om te kunnen starten met vlechten.

'Dat meen je?' vroeg ik.

'Het zijn maar geruchten,' kapte Rhosyn Enore af voordat ze goed en wel een antwoord had gevormd. Enore grinnikte en haalde slechts haar schouders op.

Terwijl ik nog een aardbei van zijn kroon ontdeed, en die vervolgens weer aan Enore overhandigde, keek ik naar de vakkundige snelheid van Rhosyns vingers. Ze vlocht mijn haar zo snel in, dat ik mij afvroeg of ze mij daar iets van kon leren. Selene had mij vroeger zo vaak uitgelachen om het feit dat mijn haren er als een ontplofte kip uitzagen, dat ik mij had afgevraagd of ze daadwerkelijk wel eens een ontplofte kip had gezien. Daarna had ik Dilara altijd gevraagd om mijn haren te doen als mijn aanwezigheid bij officiële aangelegenheden werd geëist.

Mijn blik dwaalde langs Rhosyns gestalte op en bleef bij mijn open slaapkamerdeur hangen. Ik hoopte dat Dilara zich snel weer bij ons zou voegen, maar ze was nog steeds niet teruggekeerd van de urgente boodschap die ze vanochtend ging doen. Wat dat dan ook mocht betekenen.

Toen mijn staren flarden van schaduwen opriep, keek ik weer naar mijzelf in de spiegel. Na twee keer knipperen waren de opspelende schaduwen ook weer verdwenen.

'En de tweede?' vroeg ik, toen ik terugdacht aan het laatste wat we hadden besproken.

Rhosyn haalde slechts haar schouders op. 'Een echtscheiding.'

Enore stal een aardbei van het schaaltje dat voor mijn neus stond. 'Ik hoorde dat...'

De jonge vrouw achter mij klakte met haar tong en bracht daarmee Enore tot zwijgen, maar niet zonder dat de laatste grinnikend de aardbei in haar mond had gestopt.