Doemsdroom [Dutch Awards 2022]

Hoofdstuk 28

De delegatie van Cellique zou nog de hele week blijven plakken. Hoewel ik niet vaak met ze te doen had, waren de blauwe plekken die op mijn pols gevormd waren genoeg om iedere keer terug te denken aan de manier waarop Veron zich zo aan mij opgedrongen had. De dag na het incident, na de woorden die Silas en ik op het balkon gedeeld hadden, had Vayenne er geschrokken naar gevraagd. Ik had het lef er niet voor gehad om haar te vertellen dat het haar broer was geweest die mijn huid had ontsierd.

Twee dagen na de officiële aangelegenheid in de kleine zaal voelde ik mij zo rusteloos dat mijn voeten hun weg vonden naar het trainingsveld. Dat kwam niet alleen door de blauwe plekken en diens herinneringen, maar ook door het feit dat Silas mij zo makkelijk had kunnen betoveren, dat ik bereid was geweest om mijn gehele missie te verdoemen. Had ik niet een paar dagen eerder nog gezworen dat ik mijn missie voorop moest zetten? Ik was zo hypocriet als ik maar zijn kon.

Het waren de leden van de koninklijke garde die dat mochten voelen.

Achter iedere slag lag een onuitgesproken vraag. Waarom hadden zijn woorden mij geraakt? Waarom hadden we er niet meer over gesproken? Waarom had ik mij zo makkelijk laten kussen? Betekende die kus iets? Betekende die kus niets? Waar droomde ik nou daadwerkelijk van? Waarom bestond mijn leven alleen uit nachtmerries? En waarom voelde het alsof hij mijn wereld door elkaar schudde, terwijl het altijd zo stevig had gestaan?

Met het zweet op mijn voorhoofd vloerde ik een van de jongere leden van de garde. Het leverde wat gelach op, waarbij Nicolai degene was die misschien nog wel het hardste schaterde. Hij overhandigde mij een fles water toen ik de jonge soldaat weer op zijn voeten had geholpen. Terwijl ik een flinke slok nam, zag ik de jongeman zich snel uit de voeten maken.

'Je hoeft het ze echt niet zo moeilijk te maken,' merkte Nicolai op.

Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en rolde de spanning uit mijn schouders. 'Weet ik.'

'Maar je doet het toch?'

Nu keek ik hem zijlings aan. 'Ja.'

Hij knikte langzaam terwijl hij de waterfles weer van mij overnam. 'Wat dacht je ervan dat wij samen een oefengevecht doen.'

Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik toe hoe hij de waterfles wegzette en twee oefenzwaarden uit het rek plukte. Toen hij een daarvan in mijn richting gooide, wist ik die nog maar net op te vangen. Dat liet hem dusdanig grinniken, dat ik de elektriciteit onder mijn huid voelde reageren.

'Prima,' zei ik.

We namen onze posities in. Nicolai woog het zwaard in zijn handen, alsof hij niet jarenlang met deze wapens geoefend had. De laatste paar dagen was hij misschien wel vaker in mijn bijzijn dan op het trainingsveld geweest, maar ik durfde erom te wedden dat hij voorheen meerdere keren per week de rekruten van de garde het leven zuur maakte. Wat dat betreft had ik geen voordeel, maar misschien dat ons leeftijdsverschil nog wel eens goed zou kunnen uitwerken.

Mijn nagels boorden zich in het gevest van het zwaard, waarna ik naar hem toe stoof. Ik merkte dat ik zo in mijn hoofd zat, dat ik veel roekelozer aanviel dan ik normaal gesproken zou doen. Het had mij tijdens de vorige twee gevechten al blind gemaakt voor een paar tegenaanvallen. Mijn tegenstanders hadden mij dat misschien vergeven, maar ik betwijfelde het of Nicolai ook zo vergevingsgezind was.

Onze zwaarden klapten op elkaar. In dat moment keken we elkaar aan. Nee, hij ging het mij niet makkelijk maken. Dat zag ik aan de grijns die op zijn gezicht doorbrak voordat hij een reeks tegenaanvallen inzette.

Ik had niet eens de kans om mijn aanvallen uit te voeren. De aanvallen die Nicolai foutloos op mij afvuurde volgden elkaar zo snel op dat ik alleen maar kon verdedigen tot een punt waarop ik zo gefrustreerd raakte, dat ik steekjes liet vallen. De manier waarop hij daar naadloos op inhaakte was de reden waarom dat hij, en niet een van de andere soldaten hier op het veld, degene was die de kapitein van de koninklijke garde op een dag zou opvolgen.