Doemsdroom [Dutch Awards 2022]

Hoofdstuk 18

We gingen op een gestaag tempo de verschillende winkels en pleinen af. Het moest ergens rond het middaguur zijn toen we het tweede plein bereikten. Luidde muziek vulde onze oren bij aankomst. Er werd een Ceteraans muziekstuk gespeeld dat schijnbaar erg geliefd was bij de koningin. Het duurde dan ook niet heel lang voordat ze midden op het plein stond.

Ze danste. Het was haast ongemakkelijk om naar te kijken, maar schijnbaar was ik de enige die daar last van had. De menigte genoot van haar. Haar enthousiasme en vrolijkheid werkte dusdanig aanstekelijk dat het plein al snel gevuld was met mensen. Binnen een mum van tijd was ze niet de enige die danste. Sterker nog, het leek er op een gegeven moment op dat Callan, Silas en ik de enigen waren die nog niet dansten.

De broers draaiden zich haast tegelijk naar mij toe en ik voelde het bloed uit mijn wangen trekken. Dansen. Absoluut niet. Alles behalve dat.

'Als Silas je niet vraagt, doe ik dat wel,' zei Callan, die zijn hand uitstak.

'Al stond ik net op het punt om het wel te vragen, Callan,' zei Silas die ook zijn hand uitstak.

Ik keek van de een naar de ander. Wat was strategisch? Waarmee won ik het meeste vertrouwen? Uiteindelijk hief ik mijn hand, waarna ik die gebruikte om de handen van de broers met elkaar te verbinden.

'Waarom dansen jullie niet samen?' vroeg ik poeslief. 'Dan zal ik voor de muziek zorgen.'

Voordat ze een opmerking konden maken, glipte ik buiten hun bereik. Ik merkte dat een van de soldaten mij als een schaduw achtervolgde. Vermoedelijk waren de leden van de koninklijke garde er allergisch voor wanneer iets of iemand afweek van het schema. Ik had de benauwde blikken van de gardeleden opgevangen toen de hossende menigte zich bij het dansende koningspaar had gevoegd. Mijn eigen schaduw hier leek niet zo goed te weten wat ik van plan was.

Ik had er misschien ook beter over na moeten denken, maar voor ik het wist had ik met veel verontschuldigingen de viool van een van de muzikanten overgenomen. Een kort moment was ik bang geweest dat ze zich beledigd zou voelen door mijn verzoek. Echter leek de jonge vrouw haast vereerd te zijn toen ze haar instrument aan mij overdroeg.

De muziek viel een kort moment stil toen ik een ander nummer voorstelde. Heel even voelde ik de starende blikken van de mensen om mij heen maar die sensatie viel weg toen ik de strijkstok op de snaren zette. Ik speelde de klanken die ik jaren geleden geleerd had van de mensen om mij heen. Van de doodsimpele zielen van Lorelia, voor wie ik nu in het land van de vijand bivakkeerde.

Langzaam maar zeker werd er weer gedanst. Langzaam maar zeker begon ik te genieten van de opzwepende muziek die mij terug voerde naar mijn thuisland.

Dat was totdat ik de eerste schaduwen aan de rand van mijn gezichtsveld weer zag opdoemen. Flinterdun, maar aanwezig. Een paar keer verwoed knipperen leek niets op te lossen deze keer. Misschien kwam het doordat ik zo gefocust was geweest op de muziek dat ik de opspelende hoofdpijn niet had gemerkt. De hoofdpijn moest voldoende zijn voor de zwarte nevel om de eerste illusies van de dag weer los te laten. Illusies die vorm kregen als Selene en Karan. Een afkeurende Selene en Karan.

Ze waren misschien niet echt, toch zorgden hun afkeurende blikken ervoor dat ik na het einde van het nummer dat ik met de muzikanten had gespeeld de viool weer teruggaf aan diens enthousiaste eigenaar. Het nieuwe nummer, dat afgaande op de menigte weer een Ceteraanse klassieker was, volgde het vorige naadloos op.

Ik zette een paar stappen van de muzikanten af terwijl het bonzen van mijn hoofd toenam. De hoeveelheid geluid en de focus hadden gewoon even hun tol geëist. Dat kon niet anders.

'Gaat alles goed?' vroeg de vertrouwde stem van Dilara toen mijn hofdame naast mij opdoemde. 'Je ziet wat bleek.'

Met wat meer afstand van de muziek kon ik de illusies van Selene en Karan verdrijven. De sluier van zwart die vanaf mijn ooghoeken op mij in leek te lopen resteerde wel. Het was verre van een fijn idee dat de duisternis zo vroeg op de dag alweer grip kreeg op mijn wereld. Misschien kon ik ergens wel een plek vinden om te ontladen. Ergens waar het donker was.