Doemsdroom [Dutch Awards 2022]

Hoofdstuk 24

Mijn vingers gleden over de bladzijdes van mijn boek. Af en toe dwaalde mijn blik naar buiten, waar ik perfect uitzicht had op de binnenplaats van het kasteel. Het einde van de middag naderde, dus kon het gezelschap van het koningspaar ieder moment terugkeren naar het kasteel om het regeerjubileum af te sluiten. 

Morgen zouden de koning en koningin aan hun doorreis gaan beginnen. Althans, ik ging er vanuit dat ze hun hele programma voor de komende maand niet zouden omgooien vanwege de aanval en de verscherpte beveiliging. Het succes van mijn plannen berustte op de wetenschap dat ze dat niet zouden doen. 

Ik verschoof het kussen dat ik achter mijn rug had geplaatst om mijn plekje in de vensterbank wat comfortabeler te maken. De complete rust die in mijn slaapkamer heerste was perfect. Nu ik de zaadjes van mijn vernietigende plan had gezaaid, had ik er geen moeite mee om, nadat ik nog een klein beetje magie had ontladen in de badkamer, mijn eigen rust te pakken. Ondanks dat Nicolai bij de deuren van de vertrekken bivakkeerde, had ik het gevoel dat ik de enige ziel in het kasteel was. 

Dat was totdat de deur van mijn slaapkamer open werd geduwd. 

'Ik hoorde dat je naar mij zocht,' zei Dilara, terwijl ze verder de kamer in liep. 

Er waren heel veel dingen die ze op dat moment kon denken, maar ik wist dat ze nu niet aan onze woordenwisseling dacht. Nee, haar blik lag bij het onopgemaakte bed en haar gedachten waren zeer waarschijnlijk bij mijn geëxcuseerde hofdames. 

'Ik wilde mij ervan verzekeren dat je heelhuids terug was gekeerd naar het kasteel,' zei ik, waarna ik mijn boek dichtklapte. 'Ik heb je na de... de aanval niet meer gezien.'

Haar blik gleed langzaam naar mij. 'Wat gebeurde er?' 

Zo kort en bondig als ik kon vertelde ik haar over de vergiftiging, over de reddingsactie en over mijn terugkeer naar het kasteel. Dilara nam het met een diepe frons op haar voorhoofd op. Ze leunde tegen de bedstijl en schudde uiteindelijk haar hoofd. 

'Bizar,' zei ze. 'Dat had dus veel slechter kunnen aflopen. Je ouders zullen woest zijn als ze er lucht van krijgen.'

Daar had ik nog niet eens over nagedacht. Er waren genoeg spionnen in Cryo die ongetwijfeld al een bericht naar mijn ouders hadden gestuurd. De eerste brieven zouden waarschijnlijk al ergens halverwege Ceteran zijn. En ja, mijn ouders zouden buiten zichzelf zijn van woede. Niet omdat hun dochter het slachtoffer was geweest van een aanval, maar omdat ze dood had kunnen zijn voordat haar missie zoden aan de dijk had gezet. 

Ik moest snel een brief sturen om ze ervan te verzekeren dat ik druk bezig was met mijn missie. Dat ik voortgang boekte, ook al was het misschien nog klein. Iets om ze mee bezig te houden voordat ze het mes op de keel van een van hun andere kinderen zouden zetten. 

Met een korte knik klom ik uit de vensterbank. 'Ongetwijfeld. Gelukkig zijn wij hier.' 

Dilara wenkte met haar hoofd naar de slaapkamerdeur. 'Is er een reden waarom ik bijna toegang werd geweigerd door een brede soldaat?' 

Met een kleine glimlach vertelde ik haar over Nicolai. Ik vertelde haar ook over de woordenwisselingen tussen hem en Hina in de bibliotheek. 

'Dat er nog eens sensatie mag zijn tussen al die stoffige boeken,' zei Dilara hoofdschuddend. 

Het was alsof er een last van mijn schouders viel met de kleine glimlach die op haar gezicht doordrong. De glimlach betekende niet dat alles goed was, het betekende dat ze het een plekje had gegeven. Vergeven, maar niet vergeten. Het was een harde les dat liegen altijd consequenties had, net zoals in dit geval de waarheid vertellen net zo goed consequenties had. Het was het een of het ander.