Doemsdroom [Dutch Awards 2022]

Hoofdstuk 35

De stilte die bleef hangen was beladen. Mijn kaarten waren gespeeld, mijn motieven waren uitgesproken. Mijn leven was in meer gevaar dan het ooit was geweest. Al die jaren had ik mijn geheim zo zorgvuldig bewaard. Dit kon twee kanten op gaan.

Uiteindelijk was het Solomon die zachtjes begon te lachen.

'Kijk eens aan,' zei hij, waarna hij met één handgebaar de rebellen om mij heen wegwuifde. Ze dropen enigszins twijfelend af. 'De prinses heeft klauwen.'

Dat was nog een meevaller. Ik waagde het om terug te lopen naar de tafel, ondanks dat de vijandige blik van Reina nog steeds in mijn nek brandde en mijn lichaam nog tintelde van de pijn. De schaduwen weken voor mij uiteen. 

'Het koningshuis van Ceteran moet van de troon,' zei ik. 'Daarvoor ben ik naar Ceteran gekomen. Ik weet niet waar de levensboom is, maar ik weet wel wie mij kunnen helpen om er te komen. Zeker wanneer ik ze geen keuze geef.  Als ik daar ben, kan ik de macht overnemen. Ik heb koninklijk bloed. Ik kan doordringen tot aan de kern van de boom.' Mijn mond was kurkdroog. 'Als ik die in mijn greep heb, kan ik het koningshuis een ultimatum stellen.'

Ik stopte met ratelen. Deels omdat ik geen idee had wat mijn plan nou echt was, deels omdat ik Solomons reactie wilde peilen. Mijn hart bonsde in mijn keel. Het was alsof ik op de rand van een klif balanceerde. Eén zuchtje wind, één verkeerd woord, en alles zou voorbij zijn. 

'En welk ultimatum mag dat dan zijn?' vroeg de rebellenleider, al leek het meer vermaak dan interesse te zijn wat zijn stem omlijste.

Met mijn handen vlak op het tafelblad staarde ik naar hem. 'De macht, of een verwoeste levensboom.'

Nu verscheen er een diepe frons op zijn voorhoofd. 'En denk je dat ze de macht zullen overgeven?'

Een nerveus lachje brak door mijn zelfbeheersing. 'Zoals ik al zei, ze zijn bereid om de banden met Lorelia te verbreken om Ceteran te redden. Ze zouden oorlog voeren om Ceteran te redden. Ze zouden alles opgeven om Ceteran te redden van de ondergang.' Ik kantelde mijn hoofd iets. 'Misschien niet zonder slag of stoot, maar ze zouden het zonder twijfel doen.'

Solomon nam weer plaats in zijn stoel. De rebellenleider was vreselijk lastig af te lezen. Zijn houding, zijn gezicht. Zelfs de stilte die hij met zijn zwijgen in stand hield was moeilijk te doorgronden. In mijn hoofd bleven dezelfde woorden zich herhalen: hap toe.

Hoewel mijn aandacht volledig op de man die mijn leven in zijn hand hield gericht was, kon ik het niet helpen dat ik ook Iyar nauwlettend in de gaten hield. Hij leek langzaam maar zeker aanstalten te maken om te vertrekken en dat kon ik mij niet veroorloven. Als hij aan Silas of Callan, of wie dan ook, zou vertellen dat ik zwarte magie in mijn bloed had, zou ieder beetje vertrouwen dat ik had gewonnen vernietigd worden. Zou hij daar ook nog eens de woorden die ik hier zojuist had gesproken aan toevoegen? Dan kon ik erop rekenen dat ik opgepakt zou worden zodra ik voet zou zetten in het kasteel.

'Je zegt dat je ons kan helpen,' zei Solomon, waardoor ik weer naar hem keek, 'maar in jouw plan hoor ik onze belangen nog niet terugkomen.'

Mijn nagels boorden zich in het hout van de tafel. Ik had de rust nog niet om te gaan zitten. Er was ook geen sprake van behartigde belangen, behalve die van mijzelf. Ik moest iets verzinnen en ik was de eeuwige politieke discussies die ik vroeger had bijgewoond dankbaar, want de manier waarop ik mijn ouders de waarheid had horen verdraaien, gaf mij een idee.

'Ik ben een prinses van Lorelia,' zei ik. 'Ik heb geen behoefte aan de macht van Ceteran, maar wel aan een goede overeenkomst met Ceteran. Als jullie beloven dat Ceteran genoeg is, dat jullie Lorelia met rust laten, overhandig ik de macht met alle liefde aan jullie.' Toen ik het vermoeden kreeg dat Solomon begon na te denken over mijn voorstel, nam ik weer plaats op mijn stoel. 'En wie weet... Mijn ouders zullen jullie ongetwijfeld dankbaar zijn. We hebben Ceteran al eens soldaten geboden. Als jullie ervoor zorgen dat ik mijn plan kan uitvoeren, zullen zij jullie daar vast voor belonen.' Na een tweetal seconden voegde ik daar nog aan toe: 'Rijkelijk.'