𝕴 𝖍𝖆𝖙𝖊 𝖙𝖍𝖊 𝖜𝖆𝖞 𝖞𝖔𝖚 𝖑𝖔𝖔𝖐 𝖆𝖙 𝖒𝖊 -ΥΠΟ ΔΙΩΡΘΩΣΗ

Καθε τέλος και μια αρχή

Oι Δον Kιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ώς την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Iδέα.
Kοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!»

Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές ― εγώ τους είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Zωή, του Oνείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.

Tους είδα πίσω να 'ρθουνε ―παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο―
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

10 χρόνια μετά.

Η ζωή μου είναι όμορφη πλέον. Αλλα για να είναι ειλικρινής σε αυτό ευθύνεται και ο Ανδρέας.

Εκείνος ο νέος. Που 10 χρόνια πριν, στην διαθήκη του μου άφησε όλη την περιουσία. Βασικά στην κορη μου την άφησε. Η μικρή μου Λίλη είναι πλέον δεκαπέντε χρόνων. Μπήκε στην εφηβεία. Και φυσικά άλλαξε το όνομα της. Το Λίλη της θύμιζε πολύ παιδιαστικο και πλέον την φωνάζω Εβελινα. Τα μαλλια της είναι ακόμα καταξανθα. Ενώ τα ματάκια της μπλε σαν την θάλασσα.

Ο Σωτήρης δεν μας έχει ξανα ενοχλήσει. Εγώ διοικώ της επιχείρηση του Ανδρέα. Η κορη μου θυμάται. Θυμάται όλα τα γεγονότα ξύλου. Πηγαίνει σε ψυχολόγο. Η σχέση μας είναι όπως τότε. Παραμένει το ήσυχο και καλό κορίτσι που πάντα ηταν.

Εγώ. Δεν ξανα έφτιαξα την ζωη μου. Αποφάσισα πως το να επικεντρωθώ στην ανατροφη του παιδιού ήταν πιο σημαντικό από κάθε άλλο. Ήθελα να είμαι και πατέρας και μητέρα για εκείνη. Ελπίζω να το καταφέρα. Έχω ορθοποδήσει οικονομικα και μένουμε ατο σπίτι τότε Ανδρέα. Αυτό το σπίτι. Που εκεί μέσα έχει τους αναστεναγμους όταν μου έκανε έρωτα αλλά και τις κραυγές πόνου όταν με χτυπούσε.

Τον λάτρευα. Και αυτό με πληγωνε πιο πολύ από όλα. Γιατί ήξερα...Ήξερα πως ότι και αν έκανε Εγώ θα συνέχιζα να τον λάτρευω.

"Μαμα;" Άκουσα την Εβελινα να φωνάζει από το δωμάτιο της. Τα βιαστικά της βήματα ακουγοντουσαν τόσο βαριά πανω στο ξύλινο πάτωμα. Γύρισα για να την αντικρίσω αλλά εκείνη χώθηκε μεσα στην αγκαλιά μου.

Ένιωσα να μουσκευει τον ώμο μου και μετά ακούστηκαν οι λυγμοι της. Της χαιδεψα την πλάτη και την έβγαλα από την αγκαλιά μου. Τα χέρια μου πήγαν στο προσωπάκι της. "Τι εγινε καλό μου; Τι επαθες;" Προσπαθούσε να μιλήσει μεσα απο πνιχτες ανάσες. "Ο-ο Μα- Μάριος." Την κοιταξα με απορία. "Το αγόρι που σου αρεσει; Τι εγινε μωρο μου;" Σκούπισε με την αντίστροφο της παλάμης της τα δάκρυα που δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν. "Έμαθε ο-τι μο-μου αρεσει" Αναστέναξα και ευχαρίστησα τον Θεό που δεν ήταν κάτι πιο σοβαρό. "Και;" Ξεκίνησε πάλι το δυνατό κλάμα. "Ειπε ότι είμαι μπαζο και ο-οτι είμαι ανόη-τη που πίστεψα έστω και μια στιγμή πως θα του αρεσα. Δεν αξίζω καθόλου ρε μαμα;" Την έκλεισα στην αγκαλιά μου για να την ηρεμήσω. "Αγάπη μου το οτι ένας έκανε την μεγάλη μαλάκια και σε έχασε από την ζωη του, δεν σημαίνει πως δεν αξιζεις. Σημαίνει πως δεν ήταν ικανός να σε κρατησει. Σημαίνει πως εκείνος δεν έχει πάρει αγάπη για δωσει. Μάλλον δεν έχεις καταλάβει την αξία σου. Είσαι ένα από τα καλύτερα άτομα σε αυτό τον πλανήτη. Αγαπάς. Συμπαραστεκεσαι. Εισαι όμορφη. Εξωτερικα και εσωτερικα. Δένεσαι με τους άλλους. Τους βοηθας. Αν αυτό δεν είναι αξία σε έναν άνθρωπο τότε τι ειναι; Είναι να παίζεις ξύλο και να καπνίζεις; Εβελινα μου άκουσε με. Δεν ήταν ο ενας. Ο ένας θα κάνει τα ματια σου να γελουν, οχι να δακρύζουν. Εκείνος είναι ο μαλακας που σε εχασε. Σε έχασε δεν τον έχασες. Αξίζεις περισσότερα από όσα εχεις. Περισσότερα από αυτά που σου εδινε. Περισσότερα από εκεινον. Εισαι σπάνιο κορίτσι αγάπη μου. Και δεν το λέω επειδή είσαι η κόρη μου. Στο λέω γιατί το βλεπω. Εσύ καρδιά μου αξίζεις τον κόσμο ολόκληρο και όχι έναν μαλακα."

Το χαμόγελο της ειχε επανέλθει στο όμορφο προσωπάκια της. Τα κρυα δάκρυα είχαν παγώσει στα μάγουλα της ενώ λυγμοι δεν έβγαιναν πια από το στόμα της. Με αγκάλιασε ξανα. "Σαγαπω μαμα" Της χαμογέλασα. "Και εγω μωρό μου. " Έκατσε πανω στο πάγκο ενώ μαγειρευα. Μπορεί να μην έχω σύντροφο αλλά έχω την κόρη μου. Και η Λίλη μου. Γιατί για εμενα πάντα Λίλη θα την λενε, είναι τα πάντα μου. Και ναι. Είμαι ευτυχισμένη.

ΤΕΛΟΣ