Hogwarts' Potion Master • HP fanfic • boek I • EXTREEM LANGZAME UPDATES

Ze zijn terug

Dom keek me vragend aan. Ik beantwoordde haar blik met opgetrokken wenkbrauwen. Wie was Suzanne? Ondertussen bleef Anderling maar voor zich uit prevelen. Ik kon het niet helemaal verstaan, maar hoorde iets in de richting van 'ze zijn terug'. Wie waren terug? De dooddoeners? Dat leek me een logische optie. Als ik me niet vergiste, dan waren de mensen die we vanmiddag hadden gezien dooddoeners. De gedachte bezorgde me rillingen. Domenique besloot het te vragen. "Professor, wie zijn terug? Zijn het de dooddoeners?" Vroeg ze twijfelend. Anderling knikte haast onmerkbaar. "Ik... Ik moet dit met de andere leraren bespreken. Waar was die deur, zei je?" Ze liep verbazingwekkend snel voor haar leeftijd naar de deur en bleef toen aarzelend staan. "Vertel niets aan de andere leerlingen," zei ze toen. We knikten plechtig. Alsof iemand ons zou geloven.

De dagen na onze ontdekking waren moeilijk. Iedereen wilde weten waar we geweest waren, maar we hadden beloofd dat we niets zouden zeggen. Dus zeiden we maar dat we een lange wandeling om het kasteel hadden gemaakt. Niemand geloofde ons echt, maar ze hadden inmiddels wel door dat we er niets over wouden zeggen. Daarom lieten ze ons maar met rust.
Tot de maandag erna. We zaten bij toverdranken, mijn favoriete les. Vandaag gingen we oefenen met Vergetelheidsdrank maken. Dat moesten we ook voor ons examen aan het einde van het jaar maken, en Slakhoorn vond het een goed idee om daar nu alvast mee te beginnen. Ik was goed op gang, toen Virginia Delarose, een meisje van Zwadderich, keihard door de klas riep: "Hé, Wemel en McDonald! Waar zijn jullie nou eigenlijk echt geweest? Jullie zijn echt geen wandeling om het kasteel gaan maken, dat gelooft niemand. Gingen jullie even naar jullie mammie en pappie toe? Heimwee?" Ik keek haar overdonderd aan. Waar kwam dit ineens vandaan? Ik besloot er maar geen aandacht aan te besteden. Domenique kon het echter niet negeren. Ze werd rood en toen heel boos. "Hallo, er zijn freaking dooddoeners in het kasteel! Als wij daar niks over mogen zeggen, dan heb je dat gewoon te accepteren!" De klas hield van schrik zijn adem in. Domenique werd rood en rende toen de klas uit. Slakhoorn wenkte mij dat ik even achter haar aan moest gaan. Ik liep achter Dom aan en haalde haar halverwege de gang in. Domenique keek me bang aan. "Dat had ik niet mogen zeggen, hè? Shit, nu krijg ik problemen met Anderling. Wat moet ik doen?" Ik sloeg mijn arm om haar heen. "Rustig maar," zei ik sussend. "Het is wel goed. Misschien is het wel beter als ze het weten. Dan komen ze ook niet voor onaangename verassingen te staan." Dom haalde haar schouders op. Ik pakte haar hand en trok haar mee terug naar de les. Slakhoorn knikte naar ons en ging toen verder met zijn uitleg. Hij besloot zijn praatje met de mededeling dat juffrouw Delarose na de les nog even bij hem mocht komen. Grijnzend keek Domenique me aan. Toen zei Slakhoorn dat Dom en ik ook moesten blijven. Vragend keken we elkaar aan. We zouden het aan het einde van de les wel zien. Nu eerst verder met Vergetelheidsdrank. Ik ging helemaal op in het bereiden van de toverdrank en ik vergat even alles. Ik merkte zelfs niet dat Slakhoorn al een hele tijd achter me stond en gefascineerd stond te kijken naar mijn werk. Toen ik hem opmerkte draaide ik me om en keek hem grijnzend aan. Hij glimlachte goedkeurend en liep toen verder. Aan het einde van de les goot ik mijn toverdrank over in een mooie flacon en zette hem tevreden op Slakhoorn's tafel. Zachtjes met mijn voet tikkend stond ik daar een beetje te staren en te denken aan het hele geval 'dooddoeners'. Waarom waren de leraren niet gaan zoeken? Er was nu al een week voorbij, maar er was nog niets gebeurd. Dat is toch raar?
Dom zwaaide met haar hand voor mijn gezicht ten teken dat ik uit mijn staarsessie moest komen. Ik keek grijnzend naar haar op. Vanuit achter in het lokaal kwam Slakhoorn aanlopen. Hij ging achter zijn bureau zitten en keek ons een voor een aan. "Goed, juffrouw Delarose. Vertel eens, wat was precies de functie van die vraag?" Hij keek haar aan. "Nou, kijk, ze willen al een week niks vertellen over die middag. Ik hoorde van een meisje van mijn slaapzaal dat ze de hele middag weg waren geweest. Dat vond iedereen een beetje vreemd, dus besloot ik te vragen waarom. Misschien heb ik dat niet helemaal op de juiste manier gezegd..." Delarose wendde haar gezicht af. Slakhoorn knikte. "Misschien niet, nee... Het is alleen wel zo, dat nu iedereen in het kasteel weet dat er dooddoeners zijn gesignaleerd..." Nu was het Dom's beurt om opgelaten haar hoofd af te wenden. Slakhoorn vervolgde zijn verhaal. "Ik zou u willen vragen, juffrouw Delarose, om nu te vertrekken, dan kan ik nog iets met deze twee meisjes bespreken."
Delarose liep de klas uit, duidelijk glimlachend omdat ze geen straf had gekregen. Slakhoorn riep haar na: "Juffrouw Delarose? Vanavond in mijn kantoortje, neem je drakenhuiden handschoenen mee." Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ik grijnsde ingehouden. Slakhoorn wendde zich nu tot ons. "Goed. Iedereen weet nu dus binnen de kortste keren dat er dooddoeners in het kasteel zijn. Daar komen roddels van, natuurlijk. Daarom lijkt het mij verstandig om vanavond een mededeling te doen tijdens het eten. Dan weet iedereen gewoon het juiste verhaal." We knikten begrijpend. "Nu willen jullie natuurlijk weten waarom we nog niet zijn gaan zoeken." Ik knikte. "Kijk, die kamer waar jullie ze hebben gezien, dat is de Kamer van Hoge Nood. Als je een kamer nodig hebt, dan vormt het zich automatisch tot die kamer. Het probleem is alleen, alleen degene die hem nodig hebben, kunnen er in. We kunnen hem dus niet vinden. Jullie hebben puur geluk gehad dat er net iemand in of uit was gegaan en dat diegene de deur een stukje open had laten staan. Het feit dat we nu weten dat ze er zijn, maakt hen heel kwetsbaar. Ze kunnen zo gesnapt worden. Daarom zullen ze nu in die kamer moeten blijven. We lopen in principe dus geen gevaar." Dom en ik zuchtten opgelucht. Daar waren we het meest ongerust over geweest. "En nu naar jullie leerlingenkamer," besloot hij. "Ik heb nog meer te doen."