Hogwarts' Potion Master • HP fanfic • boek I • EXTREEM LANGZAME UPDATES

De Ochtendprofeet

Hevig zwetend ging ik overeind zitten. De beelden van de droom stonden nog duidelijk op mijn netvlies, ze wouden niet weggaan. Ik keek naar het bed naast me en zag Dom liggen, ze sliep als een prinsesje. Opgelucht haalde ik adem. De droom was zo eng geweest. De dooddoeners waren uit de kamer gekomen en er was een gevecht geweest. Veel leerlingen waren gesneuveld, maar het ergste was de aanblik van Dom en Judy die levenloos op de trap lagen. Toen ik me wou omdraaien en een dooddoener zijn toverstok zag richten, werd ik wakker. Ik huiverde bij het beeld van Dom en Judy en liet me uit bed rollen. De lade onder mijn bed stond een stukje open, om mijn kat Mona wat lucht te geven. Voorzichtig schoof ik de lade wat verder open, maar ik zag Mona niet. Ik ging met mijn arm in de la om haar eruit te halen, om meteen een ferme tik op mijn hand te krijgen. Fijn... Vloekend stak ik mijn vinger in mijn mond, het bloedde een beetje. Mona kwam langzaam de lade uit en sprong op mijn bed. Als een koningin ging ze liggen op mijn kussen. Ik grinnikte zachtjes, deed de la weer dicht en klom ook op mijn bed. Om de droom weg te krijgen, pakte ik het boek 'Harry Potter en de Steen der Wijzen' van de plank boven mijn bed en ging ik in kleermakerszit zitten. Met mijn ene hand aaide ik Mona, met mijn andere hand hield ik het boek vast. Ik glimlachte bij het zien van de naam die op de cover stond. 'JK Rowling'. Rita Pulpers was goed in pseudoniemen, dat moest ik haar meegeven.
Zo las ik de ochtend vol, en ik was op een kwart van het boek toen mijn wekker ging. Ik legde mijn boek weg en schudde Dom wakker. Die kwam chagrijnig uit haar bed. "Heb je enig idee hoe vroeg het wel niet is? Het is weekend!"
Oh ja. Oeps. Ik grijnsde naar haar. "Sorry."

Ik kleedde me aan en bonjourde Mona van mijn kussen, anders zou dat aan het eind van de dag echt een groot harennest zijn. Samen met Dom liep ik naar de eetzaal. Wentelteefjes, maak je uit de voeten, want ik kom jullie opeten!

Ik besloot toch maar eerst een flinke kom melk met Cheeriowls te nemen (ze hadden chocoladesmaak, dus ik kon ze gewoon niet laten liggen).
Halverwege het ontbijt kwamen de uilen met post binnengevlogen, de Ochtendprofeet kwam met een paar spetters terecht in mijn ontbijt. Grommend viste ik hem bij het enige nog droge puntje eruit. Het voorpaginanieuws werd half bedekt met melk en Cheeriowls, maar de kop was nog duidelijk te lezen: 'Massaontsnapping Azkaban roept vragen op bij minister'. Eleanora Plank, die naast me zat, hielp me door met een zwaai van haar toverstok de melk weg te halen. Dankbaar keek ik haar aan. Domenique hing over de tafel om het ook te kunnen lezen, dus schoof ik de krant grijnzend een stukje in haar richting. Ik begon de ondertitel, de inleiding en het plaatje te bekijken. De hele bovenkant van Azkaban was één grote ruïne en de Dementors vlogen er onrustig omheen. Ik begon het artikel verder te lezen. Er werd met geen woord gerept over het feit dat de dooddoeners nu in Zweinstein zaten. Nou ja, zeg. Dat was toch belangrijk? Hoofdschuddend keek ik naar de wie het had geschreven: Bram Hanssen. Dat verklaarde een hoop. Als Rita Pulpers dit had geschreven, had ze makkelijk alle sappige details in één klein stukje weten te krijgen. Andere journalisten konden dat gewoon niet. Helemaal onderaan het nieuwsbericht stond 'voor meer informatie, zie pagina 4'. Ik bladerde daar naartoe en las het artikel. Hierin stond wél geschreven over Zweinstein en ook over Dom en mij en over onze ontdekking (dit artikel was door Rita Pulpers geschreven, vandaar). Het was Suzanne Bonkel, hoofd van het Departement van Magische Wetshandhaving, die we dood hadden ontdekt. Hermelien Griffel, voormalig activist van Huiselfswelzijn, zou mevrouw Bonkel opvolgen. "Hermelien is mijn tante!" Riep Dom uit. Geïnteresseerd las ze verder.

Een paar minuten nadat de Ochtenprofeet was gekomen werd er door een andere uil een brief bezorgd. Hij was aan mij geadresseerd. Blij maakte ik mijn brief open, hij was van mijn ouders.
Lieve Alice,
Als eerste: sorry dat we je zo lang niet hebben geschreven! Nu jij op Zweinstein zit zijn papa en mama meer gaan werken en dat bracht nogal wat stress en weinig vrije tijd met zich mee. Dus we hebben besloten toch maar weer wat minder te gaan werken. Maar nu hebben we tijd over... Dus we dachten: misschien is het leuk om een huisdier te nemen!
Fronsend keek ik op van mijn brief. Ze wouden me vervangen voor een huisdier?
Vat dit niet verkeerd op, lieverd. Het is gewoon dat het heel stil is in huis zonder jou en we willen graag iets om voor te zorgen. Dus we hebben een hond gekocht! Hij is ontzettend lief (kijk maar naar de bijgevoegde foto) en hij heet Urby (je vader heeft het bedacht ;)).
Hopelijk heb je het leuk op Zweinstein, we zouden het ook leuk vinden om van jou te horen hoe het gaat!
Liefs,
Mama en papa

Ik vouwde de brief dicht en bekeek de foto. Ik smolt, het hondje was zo ongelofelijk lief! Hij was wit met zwarte vlekken, en op zijn gezicht zaten ook nog wat bruine vlekjes. Ik liet de foto aan Dom zien. Ze lachte geforceerd. "Lief...!" Riep ze. Zelf keek ze een stuk minder blij.
"Wat is er?" Vroeg ik verbaasd. Ze liet een brief aan me zien.
"Mijn ouders gaan met nog een paar anderen naar Grimboudplein 12. Ze gaan met de geest van Perkamentus praten. Over de situatie op Zweinstein en zo. En ik mag niet mee! Terwijl wij samen de dooddoeners hebben ontdekt!" Antwoordde ze boos. Ik keek haar met een scheef hoofd aan. "De geest van Perkamentus? Serieus?"
"Hè? Oh ja, sorry. De geest van mensen kan achterblijven. Denk maar aan de geesten op Zweinstein."
Ik dacht even na. Natuurlijk. De geest van Perkamentus.
"Het is inderdaad wel stom dat je niet mee mag. Maar ja, niets aan te doen," zei ik.
"Niks niets aan te doen! Ik ga een Brulbrief maken!" Handenwrijvend stond ze op. "Help je mee?" Vroeg ze. Ik schudde van nee. "Sorry Dom, maar ik weet niet of het nou zo'n slim idee is."
"Maar... Zonder jou kan ik het niet! Jij hebt het geduld om eeuwig boeken door te bladeren, ik niet! Please?" Ze keek me smekend aan. Ik grijnsde gevleid door dit compliment. "Oké dan..." Blij trok ze me mee, ik kon nog net een boterham voor onderweg meepakken. Al kauwend liepen we naar de bibliotheek.

Jooww sorry voor het lange wachten :/ Ik had gewoon geen inspiratie, dus dan ga ik niet schrijven om het schrijven. Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben. Nou, in ieder geval is hier weer een stukje :) Byeeee