Στο Ενδιάμεσο

κεφάλαιο 1

Προχωράω μέσα στα σκοτεινα στενάκια της πόλης μου, η αλήθεια είναι ότι με τρομάζει γιατί είμαι ολομόναχη μέσα στους σκοτεινους δρόμους της Αθήνας

Τέλειο;

Μόλις έφτασα στο σημείο που είχαμε δώσει συνάντηση με τα κορίτσια κάθομαι σε ένα παγκάκι και τις περιμένω

Βλέπω δίπλα που έχει πολλά δέντρα και την παιδική χαρά με τις κούνιες και τις τσουλιθρες

Είναι πολύ ήσυχα και ωραία, μου αρέσει

Γενικά μου αρέσει η ησυχία

Κουμπωνω καλύτερα το μπουφάν και και περιμένω λίγο ακόμα

Αν δεν εμφανιστούν θα φύγω πραγματικά έχω ξεπαγιασει

Έχουν περάσει περίπου 10 λεπτά και ακόμα να εμφανιστούν. Ανοίγω το κινητό μου και μπαίνω στις επαφές και καλώ την Αναστασία

Μετά από τρεις χτύπους το σηκώνει. "Ελα" μου λέει "που ειστε; σας περιμένω πόση ώρα και ακόμα να έρθετε" της λέω με λίγο νεύρο στην φωνή μου "μα η Κωνσταντίνα μου είπε ότι το ακυρώσαμε" μου απάντησε

Παραξενευτικα γιατί ποτέ δεν το ακυρώσαμε και γιατί να πει ψέματα

"Καλά άμα είναι θα γυρίσω σπίτι" της είπα "τα λεμε" και της το έκλεισα. Ξεφυσηξα και κοίταξα τον ουρανό

Εκείνη την στιγμή που πήγα σηκωθώ άκουσα μια φωνή πίσω μου

"Σε έστησαν; " με ρώτησε κάποιος γύρισα πίσω μου είδα δύο ψηλά αγόρια.

Ο ένας είχε μαύρα μαλλιά, ψηλος με
γκρι ματιά που γυαλίζουν στο φως του φεγγαριου, ήταν γύρω στο 1.90, το άλλο αγόρι είχε καστανοξανθα μαλλιά
με λαδι ματιά και ήταν και αυτός γυρω 1.90 αν και απλά τα μάτια του, είναι πανέμορφα

Θα μπορούσα να παρατηρώ τα μάτια τους για ώρες

"Οριστε;" απάντησα "λέω σε έστησαν;" μου ξανά είπε, είχε βαριά φωνή "ναι υποθέτω" είπα "λοιπόν θέλεις παρέα;" με ρώτησε

Δεν περίμενα ποτέ μου να έρθουν δύο κούκλοι και να με ρωτήσουν να μου κάνουν παρέα και καταβαθος θα ήθελα να τους γνωρίσω αλλά δεν τους ξέρω καν

"Όχι ευχαριστω πρέπει να γυρίσω σπίτι μου είναι και μακρυά και θα αργήσω" τους απάντησα και σηκώθηκα πάνω

Με πλησιασαν και τωρα που τους βλεπω πιο καλα ουαου είναι πολύ όμορφοι και οι δύο τους με κοίταξαν για λιγο στα μάτια

"Δεν θα αφήσουμε μια κοπέλα τέτοια ώρα το βράδυ να κυκλοφορεί μόνη της είναι επικίνδυνα" μου είπε σοβαρά το καστανοξανθο αγόρι "ευχαριστώ μα-" δεν με άφησε να τελειώσω γιατί μου είπε ο άλλος "επιμένουμε" "καλα" του είπα

"Ελα" μου είπαν και ξεκίνησαν να περπατανε και τους ακολούθησα.Εκει που πήγαμε είχε παρκαρισμένες δύο μηχανές και τότε αγχώθηκα

"Τι έπαθες;" με ρώτησε περίεργα εκείνος με τα μαύρα μαλλιά αφού με είδε λίγο ταραγμένη "τ-τιποτα απλά με μηχανές ειστε;" τους είπα ο άλλος γέλασε λίγο και με ρώτησε "φοβάσαι τις μηχανές;" ρωτησε με ένα ύφος

Ναι

"Οχι" είπα κάπως νευρικά

Ποιος νομίζει οτι ειναι;

"ωραία λοιπόν τι περιμένουμε που κοντά μενεις;" αφού του είπα που κοντά είναι το σπίτι μ "Κρατήσου" μου είπε

Σοβαρά τωρα ανεβαίνω σε μια ξένη μηχανή με έναν άγνωστο

Δεν είμαι καλά

Διστακτικα πέρασα στα χέρια μου γύρω από την μέση του και μπορω να διακρίνω οτι είναι πολύ γυμνασμενος

Πρώτη φορά ανεβαίνω σε μηχανή και είναι τέλεια πραγματικά νοιώθω τόσο υπέροχα

Μόνο μην μάθει τίποτα ο μπαμπάς μου η ο αδερφός μου γιατί πραγματικά δεν θέλω να με δουν, ειδικά σε μια μηχανή με έναν κούκλο άγνωστο αγόρι και μαζί και ένα ακόμη

Όση ώρα σκεφτόμουν δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε κατέβηκα από την μηχανή του και σταμάτησαν και αυτοί λίγο και απλά κοιταζομασταν

Μετά από λίγα λεπτά σιωπής είπα "λοιπόν ευχαριστώ που με φέρατε σπίτι μου" τους χαμογέλασα "δεν κάνει τίποτα" απάντησαν απόλυτα σοβαρά "με λένε Νεφέλη παρεμπιπτόντως" είπα κατως διστακτικά "Στέφανος" είπε το καστανοξανθο αγόρι "Αχιλλέας" είπε εκείνος με τα μαύρα μαλλιά "χαρηκα" είπα

"Λοιπόν καληνύχτα" είπα και αρχισα να κανω βήματα πισω "καληνύχτα" απάντησαν και οι δύο ταυτόχρονα και έτσι πήγα προς στο σπίτι μου

Προτου μπω μέσα ακουσα ηχο μηχανης και έφυγαν

Περίεργο

Γειά σας!

Πρώτη μου ιστορία αν έχω κάποιο ορθογραφικό λάθος συνχωρεστε με

Ελπίζω να απολαύσετε αυτή την ιστορία!