Στο Ενδιάμεσο

κεφάλαιο 31

2 μήνες αργότερα

"ΑΝΔΡΈΑ" φώναξα νευριασμενη και έτρεξα πηγαίνοντας στο σαλόνι βλέποντας τον με τον Φίλιππο να κάθονται

"Γιατί φωνάζεις;" ρωτάει και γυρνάει να με κοιτάξει ερωτηματικά

"Πες μου ότι εσύ δεν εφαγες το γλυκό που έφτιαξα" του λέω και κοιτάζονται με τον Φίλιππο και μετά γυρνάει κοιτώντας με με γλυκά ματάκια

Το ξερά

"Γαμωτο μια φορά δεν μπορείς να μην ακουμπήσεις τα πράγματα μου;!" Λέω νευριασμενη καθώς αρχίζω και περπατάω πέρα δώθε

"Δεν είναι πραγμα! Είναι φαει! Και όταν βλέπεις σε έναν μπάγκο μια σοκολατοπιτα δεν γίνεται να μην την φας" δικαιολογείται και του ρίχνω ένα θανατηφόρο βλέμμα

"Δεν σε μπορώ" μουρμουριζω και ακριβώς εκεινη την στιγμή η εξώπορτα ανοίγει και ο μπαμπάς μου μπαίνει μέσα

"Επ τι γίνεται παιδιά;" ρωταει με ένα χαμόγελο και έρχεται κοντά μου φιλωντας το μάγουλο μου

Έπειτα πηγαίνει και ανακατεύει τα μαλλιά των αγοριών

"Μπαμπά ο Ανδρέας έφαγε το γλυκό που έκανα για τον Λεωνίδα" παραπονιέμαι και γυρνάει να κοιτάξει τον Ανδρέα

"Ένα να ρωτήσω, πότε πρόλαβες και εφαγες ολόκληρο το γλυκό αφού το πρωί το έκανε" του λέει και ο Ανδρέας γελάει

"Να πας να πάρεις ένα γλυκο τώρα!" Λέω στον Ανδρέα εκνευρισμένη αλλά δεν τον βλέπω να κάνει καμία κίνηση

"Ανδρέα, τώρα" του λέει με ένα σοβαρό βλέμμα ο μπαμπάς μου και ξεφυσαει

Τον κοιτάζω ευχαριστημενη και ο Ανδρέας σηκώνεται πάνω

Παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τον πάγκο και με ρωτάει

"Σοκολατοπιτα;" ρωτάει και γνεφω

Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω

"Τι κανείς εσυ Φιλιππε;" τον ρωτάει ο μπαμπάς μου πηγαίνοντας στην κουζίνα

Πηγαίνω και πηδαω δίπλα του στον καναπέ

"Όλα καλα κύριε Βασίλη" του απαντάει περνώντας τα χέρια του γύρω μου

Διακριτικά αφού κοιτάξει πίσω στην κουζίνα για να δει άμα μας κοιτάζει ο μπαμπάς μου μου δίνει ένα πεταχτο

Επίσης, θα αναρωτιέστε τι εγινε αυτούς τους δύο μήνες

Οχι τίποτα το σπουδαίο