XN

𝓧𝓵𝓥

Evet,evet biliyorum. Bir önceki bölümü biraz açık uçlu bıraktım. Tabii siz bunu 1 hafta sonra okuyacağınız için birazcık geç öğreneceksiniz.. Satır arası yorumlara önem verelim.

İyi okumlar ⭐🖤🌧

Elveda yine tek başımayım,

Üzgünüm anne gitmem gerekiyor,

Evim dediğim bu mezarı kendi ellerimle kazdım,

🔪

Kafamın içindeki uğultu çok fazlaydı. Hiç bir şeyi ayırt edemiyordum. Acaba beyaz ışığa uğrayıp mı gelmiştik. Uyumuş olmam bile benim için büyük bir tehlikeydi. İçimdeki büyük savaşın sonunda gözlerimi araladığımda karanlık beni karşılamıştı. Kapıdan gelen seslere odaklandığımda birinin ".....en kısa sürede almamız gerekiyor. Durumu size açıkladım. Ada Hanım en kısa sürede hastaneye gelmesini ve operasyonun yapılmasını söylemelisiniz." Ne operasyonu?

 Kapıdan sesler kesildiğinde biraz dikleşerek yarama baktım. Dikiş atılmış, üstüne bez sarılmıştı. Acaba kaç gün geçmişti. Bu oda bizim eve ait değildi. Geri yattığımda gözlerimi kapattım. O sırada kapı açılmış, biri içeriye girmişti. Uyuyor gibi gözükmek için gözlerimi kapatmıştım. Bir anda konuşmaya başladı. "Ona bunu nasıl söylemeliyim? Hem abisinin uyanması hem bunlar.." Abimin uyandığını duyduğum an ayağa kalktım.

Şaşkınlıkla bana baktığında karnımda oluşan ağrıyı umursamadan "Nerede? O nerde?" diye bağırdığımda hâlâ bana bakıyordu. Kafamı salladığımda bir hışımla kemerinin üstünde gördüğüm silahı aldığımda alnına dayadım. "Söylemediğin her an için 10 kat acı çekersin. Yerini söyle." dediğimde bana hayal kırıklığıyla bakıyordu. Bence bu zamana kadar ölmediği öğrense bana öyle bakmazdı bile..

Ben onlara ailemin katilini bulamazsanız hepinizi öldürürüm demiştim. Bulamadıklarında hepsini teker teker öldürmüştüm. Sadece Çağan abi kalmıştı. Beni o yetimhanede durumumu bilmesine rağmen almaması en büyük ihanetti. Biraz bekledikten sonra "2. kat sağdan 4. oda." demesiyle odadan çıktım. Hızlıca merdivenleri çıktığımda odanın önüne gelmiştim.

Kapının önüne geldiğimde elim kapının kolunda olmasına rağmen açamıyordum. Kapıyı tek seferde açtığımda sanırım heyecandan ölüyordum. Tamam zaafın ama düzgün dur.

Elimi kalbime koyarak gözlerim kapalı bir şekilde ilerlediğimde kalbimi sanki vücudumun her yerinde hissediyordum. Gözlerimi açtığımda yatakta bana değişik bakan mavi gözler ile karşılaştım. Gözleri hâlâ aynıydı. Ama bana aynı bakmıyordu.

Gözlerimden damlaların aktığını hissettiğimde yaramı hiç umursamadan ons doğru ilerleyip sarıldım. Bir yandan hıçkırarak 'abi' ve 'Bulut' diye mırıldanıyordum. O bana sarılmamıştı. Ama neden? Bir süre o şekilde kaldığımda ondan ayrıldım. Artık ağlamıyordum ama iç çekişlerime engel olamıyordum.

Onun gözlerinin içine bakıyordum. Onun. İmkansız gibiydi. Acaba nasıl gözüküyordum? Biraz deli ya da heyecanlı. Konuşmaya karar vererek "Abi ben Hayat. Lütfen beni biliyor ol. Biliyorum aklın karşık ama lütfen sen de beni terk etme."  Gözlerinde bir ışık yandığını gördüm. Beni hatırlıyor muydu? En azından isim olarak kardeşi olduğumu..